نقل از«در نفی اعدام»

آیا این دغل‌کاری نیست که به جای فرد با انگیزه‌های واقعی‌اش، به جای محیط و شرایط اجتماعی گوناگونی که فرد را تحت فشار می‌گذارند، انتزاعی از "اراده آزاد" را، یعنی یکی از میان چندین خصوصیات یک انسان را به جای خود انسان قرار دهیم! این تئوری با تلقی مجازات به مثابه نتیجه اراده خود مجرم، چیزی جز بیان متافیزیکی "قانون قصاص" قدیمی نیست (حق تلافی با تحمیل مجازات از همان نوع). صاف و پوست کنده آنکه، مجازات چیزی نیست جز وسیله‌ای که جامعه با آن در قبال تخطی و تخلف از شروط حیاتی خود، صرف‌نظر از صفات این شرط و شروط، از خود دفاع می‌کند. اما این چه نوع جامعه‌ای است که وسیله‌ای بهتر از جلاد برای دفاع از خود نمی‌شناسد و وحشی‌گری خود را به مثابه قانونی ابدی جار می‌زند؟

#کارل_مارکس
🆔 @peshrawcpiran

حتی نیاز به هوای تازه نیز از کارگر دریغ می‌شود. انسان باری دیگر به زندگی در غار بر می‌گردد، اما اکنون غار نیز به بوی گند نفسِ تمدن آلوده است. وانگهی کارگر، جز حقی ناپایدار برای زیستن در آن ندارد، زیرا که این تمدن برای او قدرتی [مسکنی] بیگانه است که می‌توان هر روز از او بازپس‌اش گرفت، و اگر نتواند اجاره بپردازد همه وقت می‌توان او را از آن بیرون انداخت. او در واقع باید برای این مرده‌شویخانه اجاره بپردازد. سر پناهی رو به روشنایی، که پرومتئوس در منظومه آیسخولس از آن به‌عنوان موهبتی بزرگ یاد می‌کند که او به یاری آن وحشیان را به مردمان بدل می‌کند، دیگر برای کارگر وجود ندارد. روشنایی، هوا و غیره یعنی ساده‌ترین امور مربوط به پاکیزگی حیوان، دیگر نیاز انسان به‌شمار نمی‌آیند. چرک و کثافت، این آلودگی و گندیدگی بشر، این گنداب تمدن (گنداب را باید به‌معنای واقعی آن دریافت) برای او به‌صورت یکی از عناصر زندگی درمی‌آید. غفلت غیرطبیعی تمام عیار، طبیعت گندزده برای او به‌صورت عنصری از زندگی درمی‌آید.‌
‌
#کارل_مارکس
🆔 @peshrawcpiran
🆔 @peshrawcpiran