#جنبش_جليقه_زردها
✍ #نصرت_تیمورزاده
جنبش موسوم به "جلیقه زردها" در فرانسه علیرغم اعلام عقب نشینی دولت در مقابل خواست اصلی این جنبش، یعنی لغو افزایش قیمت سوخت ، همچنان ادامه دارد. "ادوارد فیلیپ" نخست وزیر در مجلس فرانسه به خطای خود، در زمینه طرح افزایش مالیات بر سوخت اعتراف و اعلام کرد که صدای این جنبش اعتراضی را شنیده است وی گفت که "دولت تمهیداتی را برای تامین خواسته های مردم معترض در نظر دارد." به نوشته روزنامه لوموند،چاپ فرانسه، "ادوارد فیلیپ" به این نحو می خواهد خود را سپر بلای امانوئل ماکرون رِئیس جمهور کند، که آماج اصلی اعتراضات جلیقه زردها است. روزنامه لوموند در ادامه نوشته است: "همه چیز برای امانوئل ماکرون و دوره پنج ساله ریاست جمهوریش تغییر کرد. او دیگر نمیتواند نظم عمومی را ضمانت کند و کنترل اوضاع از دست او خارج شده است." معترضین خواستار برگزاری همه‌پرسی برای استعفای رئیس‌جمهوری شده اند.
در اعتراضات جلیقه زردها که از روز شنبه ۱۷ نوامبر ۲۰۱۸ شروع شد تا کنون چهار نفر جان باخته و بیش از ۷۵۰ تن از جمله ۱۳۶ پلیس، زخمی شده اند. اگر چه جنبش "جلیقه زردها" در اعتراض به بهای سوخت آغاز شد، اما عملا خواست های بیشتری دارد و روز به روز در سرتاسر فرانسه گسترده تر می شود. بیکاری، مشکل مسکن، گرانی، پائین بودن سطح دستمزدها و کاهش قدرت خرید مردم در مرکز خواسته های معترضین قرار دارد. طی سالهای اخیر از یک طرف دستمزدها افزایش نیافته اند و از طرف دیگر مالیات بر کالاهای مورد نیاز مردم بی وقفه در حال افزایش بوده است.این وضعیت موجب ایجاد فقری شده است که برای مردم فرانسه قابل قبول نیست.
روزنامه لوموند می نویسد: " بنا بر آمار موسسات نظرسنجی فرانسه، ماکرون در نتیجه سیاست‌هایش از سارکوزی رئیس‌جمهور پیشین و بدنام فرانسه نیز منفورتر است، مردم می‌گویند ماکرون رئیس جمهور ثروتمندان است و می‌کوشد تا بودجه را بر اساس خواسته آنان تدوین کند و نسبت به درخواست سایرین "کور و کر است. "بی باوری به حکومت به جایی رسیده است که مردم فقط و فقط به خود و به صدای خود باور دارند. آنان دیگر حتی خواستار میانجیگری سندیکاها یا احزاب سیاسی هم نیستند.
عقب نشینی امانوئل ماکرون که نخستین پیروزی جلیقه زردها شمرده می شود، آشکارا به فعالین این جنبش دل و جرﺃت بیشتری داده است و مردم معترض را به ادامه راهشان امیدوارتر کرده است. در این رابطه تاکتیک دولت با معلق کردن تصمیمات قبلی خود کسب فرصت است، عقب نشینی تازمانی است که مردم خسته شوند و وحدت صفوفشان تضعیف گردد. مردم معترض این تاکتیک دولت را بخوبی در یافته اند، به همین دلیل عقب نشینی ماکرون در موضوع افزایش بهای سوخت نه تنها از شدت اعتراضات نکاسته است، بلکه آنرا پر شور تر و گسترده نیز نموده است.
اما با همه اینها، این جنبش دارای کمبودهای اساسی است و خطراتی آنرا تهدید می کند:
اول، فقدان یک رهبری شناخته شده. معترضان که به طور خودجوش و بیشتر از طریق شبکه های اجتماعی بسیج شده‌اند، دارای رهبری نیستند. در واقع شبکه های اجتماعی هماهنگ کننده جنبش هستند. وقتی دولت می‌گوید که حاضر به مذاکره است، هیچ فرد یا هیئت مشخصی را در مقام مخاطب ندارد. روشن است که در غیاب یک رهبری که استراتژی روشنی را تدوین کند، مردم را مستقیما مورد خطاب قرار دهد و هدایت کند، طرف مذاکره با دولت باشد، دست آوردها را تثبیت کند، با سیاستهای درست و آگاهانه وحدت صفوف جنبش را حفظ کند، دستاورد های کسب شده، شکننده، محدود و مقطعی خواهند بود. آیا تداوم جنبش، این فرصت را خواهد داد تا این کمبود اساسی برطرف شود، باید در انتظار تحولات آتی بود.
دوم، مبهم بودن نقش طبقه کارگر و غیبت سندیکاهای کارگری در رویدادهای اخیر. شواهد نشان می دهد که سندیکاها و احزاب سیاسی کمترین کنترلی بر این جنبش ندارند. بدون شک کارگران فرانسه از ماکرون و سیاستهای نئولیبرالی وی بیزارند. نمونه ابراز این نفرت و بیزاری را هنگام بازدید ماه گذشته ماکرون از مجتمع کارخانجات رنو شاهد بودیم. با وجود اینکه کارگران به صورت فردی در کنار طبقه متوسط ناراضی وسیعا در این حرکتها شرکت دارند، اما حضور متشکل و آگاهانه طبقه کارگر مشاهده نمی شود. تاکنون هیچ کدام از سندیکاهای مهم و اصلی کارگران فرانسه به جز یکی از سندیکاهای کوچک پلیس به جنبش جلیقه زردها نپیوسته است. اتحادیه های کارگری در فرانسه بسیار قدرتمند هستند و در اغلب بحران های اقتصادی و اعتراض های خیابانی دولت ناگزیر باید با رهبران این سندیکاها وارد مذاکره شود. به همین دلیل اکنون دولت فرانسه نگران پیوستن سندیکاهای کارگری به این جنبش است.
سوم، بهره برداری احزاب راست افراطی خطری که در کمین این جنبش است. فقدان یک رهبری آشکار و رادیکال ، احزاب دست راستی مخالف دولت امکان می دهد که در صفوف این جنبش رخنه کنند. وقتی رادیو فرانسه به نقل از روزنامه دست راستی فیگارو جنبش
✍ #نصرت_تیمورزاده
جنبش موسوم به "جلیقه زردها" در فرانسه علیرغم اعلام عقب نشینی دولت در مقابل خواست اصلی این جنبش، یعنی لغو افزایش قیمت سوخت ، همچنان ادامه دارد. "ادوارد فیلیپ" نخست وزیر در مجلس فرانسه به خطای خود، در زمینه طرح افزایش مالیات بر سوخت اعتراف و اعلام کرد که صدای این جنبش اعتراضی را شنیده است وی گفت که "دولت تمهیداتی را برای تامین خواسته های مردم معترض در نظر دارد." به نوشته روزنامه لوموند،چاپ فرانسه، "ادوارد فیلیپ" به این نحو می خواهد خود را سپر بلای امانوئل ماکرون رِئیس جمهور کند، که آماج اصلی اعتراضات جلیقه زردها است. روزنامه لوموند در ادامه نوشته است: "همه چیز برای امانوئل ماکرون و دوره پنج ساله ریاست جمهوریش تغییر کرد. او دیگر نمیتواند نظم عمومی را ضمانت کند و کنترل اوضاع از دست او خارج شده است." معترضین خواستار برگزاری همه‌پرسی برای استعفای رئیس‌جمهوری شده اند.
در اعتراضات جلیقه زردها که از روز شنبه ۱۷ نوامبر ۲۰۱۸ شروع شد تا کنون چهار نفر جان باخته و بیش از ۷۵۰ تن از جمله ۱۳۶ پلیس، زخمی شده اند. اگر چه جنبش "جلیقه زردها" در اعتراض به بهای سوخت آغاز شد، اما عملا خواست های بیشتری دارد و روز به روز در سرتاسر فرانسه گسترده تر می شود. بیکاری، مشکل مسکن، گرانی، پائین بودن سطح دستمزدها و کاهش قدرت خرید مردم در مرکز خواسته های معترضین قرار دارد. طی سالهای اخیر از یک طرف دستمزدها افزایش نیافته اند و از طرف دیگر مالیات بر کالاهای مورد نیاز مردم بی وقفه در حال افزایش بوده است.این وضعیت موجب ایجاد فقری شده است که برای مردم فرانسه قابل قبول نیست.
روزنامه لوموند می نویسد: " بنا بر آمار موسسات نظرسنجی فرانسه، ماکرون در نتیجه سیاست‌هایش از سارکوزی رئیس‌جمهور پیشین و بدنام فرانسه نیز منفورتر است، مردم می‌گویند ماکرون رئیس جمهور ثروتمندان است و می‌کوشد تا بودجه را بر اساس خواسته آنان تدوین کند و نسبت به درخواست سایرین "کور و کر است. "بی باوری به حکومت به جایی رسیده است که مردم فقط و فقط به خود و به صدای خود باور دارند. آنان دیگر حتی خواستار میانجیگری سندیکاها یا احزاب سیاسی هم نیستند.
عقب نشینی امانوئل ماکرون که نخستین پیروزی جلیقه زردها شمرده می شود، آشکارا به فعالین این جنبش دل و جرﺃت بیشتری داده است و مردم معترض را به ادامه راهشان امیدوارتر کرده است. در این رابطه تاکتیک دولت با معلق کردن تصمیمات قبلی خود کسب فرصت است، عقب نشینی تازمانی است که مردم خسته شوند و وحدت صفوفشان تضعیف گردد. مردم معترض این تاکتیک دولت را بخوبی در یافته اند، به همین دلیل عقب نشینی ماکرون در موضوع افزایش بهای سوخت نه تنها از شدت اعتراضات نکاسته است، بلکه آنرا پر شور تر و گسترده نیز نموده است.
اما با همه اینها، این جنبش دارای کمبودهای اساسی است و خطراتی آنرا تهدید می کند:
اول، فقدان یک رهبری شناخته شده. معترضان که به طور خودجوش و بیشتر از طریق شبکه های اجتماعی بسیج شده‌اند، دارای رهبری نیستند. در واقع شبکه های اجتماعی هماهنگ کننده جنبش هستند. وقتی دولت می‌گوید که حاضر به مذاکره است، هیچ فرد یا هیئت مشخصی را در مقام مخاطب ندارد. روشن است که در غیاب یک رهبری که استراتژی روشنی را تدوین کند، مردم را مستقیما مورد خطاب قرار دهد و هدایت کند، طرف مذاکره با دولت باشد، دست آوردها را تثبیت کند، با سیاستهای درست و آگاهانه وحدت صفوف جنبش را حفظ کند، دستاورد های کسب شده، شکننده، محدود و مقطعی خواهند بود. آیا تداوم جنبش، این فرصت را خواهد داد تا این کمبود اساسی برطرف شود، باید در انتظار تحولات آتی بود.
دوم، مبهم بودن نقش طبقه کارگر و غیبت سندیکاهای کارگری در رویدادهای اخیر. شواهد نشان می دهد که سندیکاها و احزاب سیاسی کمترین کنترلی بر این جنبش ندارند. بدون شک کارگران فرانسه از ماکرون و سیاستهای نئولیبرالی وی بیزارند. نمونه ابراز این نفرت و بیزاری را هنگام بازدید ماه گذشته ماکرون از مجتمع کارخانجات رنو شاهد بودیم. با وجود اینکه کارگران به صورت فردی در کنار طبقه متوسط ناراضی وسیعا در این حرکتها شرکت دارند، اما حضور متشکل و آگاهانه طبقه کارگر مشاهده نمی شود. تاکنون هیچ کدام از سندیکاهای مهم و اصلی کارگران فرانسه به جز یکی از سندیکاهای کوچک پلیس به جنبش جلیقه زردها نپیوسته است. اتحادیه های کارگری در فرانسه بسیار قدرتمند هستند و در اغلب بحران های اقتصادی و اعتراض های خیابانی دولت ناگزیر باید با رهبران این سندیکاها وارد مذاکره شود. به همین دلیل اکنون دولت فرانسه نگران پیوستن سندیکاهای کارگری به این جنبش است.
سوم، بهره برداری احزاب راست افراطی خطری که در کمین این جنبش است. فقدان یک رهبری آشکار و رادیکال ، احزاب دست راستی مخالف دولت امکان می دهد که در صفوف این جنبش رخنه کنند. وقتی رادیو فرانسه به نقل از روزنامه دست راستی فیگارو جنبش