دانش‌آموزان روستای "مکینه صلیحاویه" با تجمع و در دست گرفتن نوشته‌هایی، به مشکل نبود کولر و امکان ریزش سقف مدرسه خود اعتراض کردند.

جمعه ۱۹ اردیبهشت ماه
۹ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی صدوقی یزد از وارد شدن خسارات سنگین مالی به دستگاه‌ها و تجهیزات مراکز درمانی این استان به علت قطع مکرر برق خبر داد و گفت که شکواییه‌ای در این زمینه تنظیم شده و به دادستانی استان ارائه خواهیم کرد.
او افزود: «این معضل جان بیماران مراکز درمانی و بخش‌های ویژه را به خطر انداخته است.»

جمعه ۱۹ اردیبهشت ماه
۹ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

روایت یک فاجعه خاموش | وقتی برق می‌رود، جان می‌میرد

قطعی برق در بخش کشاورزی و آبزی‌پروری، حالا دیگر فقط یک اختلال ساده نیست؛ فاجعه‌ای تمام‌عیار است که زیر پوست روستاها و مزارع کشور جریان دارد.

یکی از فعالان حوزه پرورش ماهی در شهرستان‌های گناباد، سرایان و قائن می‌گوید:
«به‌دلیل قطعی ناگهانی برق، بدون هیچ هشدار یا پیامکی، تمام ماهی‌های داخل استخرها تلف شدند. الان بیایید و نگاه کنید... این کیسه‌ها پر از ماهی‌های مرده است؛ ماهی‌هایی که برای تغذیه‌شان از غذای مخصوص کیلویی ۱۰۰ هزار تومان استفاده شده بود.»

او ادامه می‌دهد:
«ما برای دریافت پیامک اطلاع‌رسانی قطع برق ثبت‌نام کرده بودیم. اما نه پیامی آمد، نه خبری از هشدار بود. وقتی تماس گرفتیم، فقط گفتند: معلوم نیست کی وصل می‌شود!»

در شرایطی که این فعالان با سختی فراوان، هزینه خرید موتور برق را نیز تقبل کرده‌اند، نبود اطلاع‌رسانی، برنامه‌ریزی و پاسخگویی، تلاش شبانه‌روزی آنان را به نابودی کشانده است.

نتیجه؟
ده‌ها تن ماهی نابود شد. میلیون‌ها تومان سرمایه از بین رفت. و هیچ‌کس، هیچ نهادی، پاسخ‌گو نیست.

این تنها یک نمونه از ده‌ها مورد مشابه در مناطق دیگر کشور است.
وقتی برق می‌رود، فقط لامپ خاموش نمی‌شود؛ جان مردم، نان سفره‌شان، و امیدشان هم خاموش می‌شود.

جمعه ۱۹ اردیبهشت ماه
۹ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

از فراخوان دو هفته اعتراض به اعدامها حمایت میکنیم

فراخوانی به موقع با سه امضا ی نهاد اعدام نکنید، نهاد دادخواهان و جمعی از خانواده های محکومین به اعدام، علیه اعدام ها داده شده است. این فراخوان همگان را به اعتراضی سراسری از تاریخ سه شنبه ۲۳ اردیبهشت تا سه شنبه ۶ خرداد دعوت میکند. شورای سازماندهی اعتراضا ت کارگران پیمانی نفت و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث ) از این فراخوان حمایت میکند. همه با هم علیه اعدام به میدان بیاییم. اعلام کنیم که اعدام و کشتن انسانها با هر اتهام و جرمی ممنوع.
به اعدام ، این جنایت آشکار علیه بشریت باید پایان داد.
شریفه محمدی، عباس دریس و منوچهر فلاح سه فعال کارگری در خطر اعدام هستند. پخشان عزیزی و وریشه مرادی و شمار بسیاری دیگر خطر اعدام تهدیدشان میکند. این انسانهای معترض و دوست داشتنی باید فورا آزاد شوند. باید مجازات شنیع اعدام متوقف و همه احکام اعدام لغو شود!

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث)

بازنشر:
جمعه ۱۹ اردیبهشت ماه
۹ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

🔴 «ایستاده جان دادن»
به یاد و خاطره معلم اعدامی

مقاوم و پرشکوه
به‌سان کوه
به‌سان شاهو

یادت گرامی
رفیق کوه و کمر

یادت گرامی
رفیق شعر و شاملو

یادت گرامی
رفیق کودکان محروم

گفته بودی
نسیم یادت را خواهد برد
از میان میله‌ها و بلندی حصار

حالا کودکان دیروز
زنان و مردان رنج‌کشیده‌ی امروز
برایَت دست تکان می‌دهند
برای نسیمی که
از لابه‌لای بلوط‌های شاهو می‌گذرد

وقتی می‌گویند
یادی ئەزیزت پیرۆز

یکی از نسیم می‌پرسد
گور بی‌نشانش کجاست؟
و نسیم تا اعماق قلبش نفوذ می‌کند

نامت جاوید
رها از بند
رفیق بی‌کفن!
فرزاد!

«یئلماز»

۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۹، تلفن‌های اندرزگاه هفت زندان اوین قطع شد تا پیش از پایان هفته معلم، فرزاد را اعدام کنند. محبوبیت و بی‌گناهی فرزاد چنان بارز بود که زندان‌بان ناچار شد حکم را در سکوت اجرا کند؛ به همین دلیل تلفن‌ها را قطع کردند تا کسی از انتقال فرزاد و علی حیدریان برای اعدام باخبر نشود.

بجز فرزاد کمانگر و علی حیدریان، آن‌سوتر فرهاد وکیلی را از بند ۳۵۰ زندانیان سیاسی و شیرین علم‌هولی را از بند زنان فراخواندند و به همراه یک زندانی سیاسی دیگر به نام مهدی اسلامیان به دار آویختند.

فرزاد سحرگاه ۱۹ اردیبهشت اعدام شد، یعنی در آخرین روزِ هفته معلم. این اعدام پیامی بود برای آنان که تصور می‌کردند دوران دهه‌ی طلایی شصت به پایان رسیده است. در خرداد ۸۸، نئوخط‌امامی‌ها برای بازگرداندن نخست‌وزیر آن دوران به قدرت، مردم را به اعتراض فراخواندند. اما وقتی با هزینه روبرو شدند، مردم را تنها گذاشتند. نخست‌وزیر آن دوران، گویی تازه متوجه عمق فاجعه شده بود، اعدام ۱۹ اردیبهشت را محکوم کرد. اشتباه محاسبه‌اش این بود که فراموش کرده بود در دهه اعدام‌ها، خود نخست‌وزیر بوده است. با وجود این، او خط قرمز را رد کرده بود و مجازات شد.

اعدام پنج زندانی سیاسی، پیامی روشن پس از اعتراضات ۸۸ داشت: اگر سیستم بخواهد، هنوز قادر است به‌راحتی به دهه شصت بازگردد، حتی اگر آمران و دست‌اندرکاران آن دهه رنگ عوض کرده و لباس اصلاح‌طلبی پوشیده باشند.

امروز هم اعدام‌های دسته‌جمعی ادامه دارد. فقط در یک روز، چهارشنبه، پنج نفر را در قزل‌حصار اعدام کردند. کیفرخواست‌ها با اتهام بغی و محاربه روانه دادگاه می‌شود. در میان محکومان، زن و مرد، پیر و جوان، فعال سیاسی و کارگری به چشم می‌خورند که در صف اجرای حکم‌اند. اعدام، اصلی‌ترین ابزار سرکوب است. طبیعی است که در برابر آن باید مقاومت جانانه کرد. شکل‌گیری، گسترش و ادامه‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» با تمام محدودیت‌ها و خطرات از سوی زندانیان، مصداق بارز این مقاومت جانانه در برابر اعدام است.

پس از انتشار خبر اعدام، خانواده و دوستان اعدامی‌ها به اوین و سپس به بهشت زهرا مراجعه کردند تا نشانی بیابند. اما هرگز محل دفن را به دایه‌سلطنه، مادر فرزاد، و دیگر خانواده‌ها نگفتند. گویی حاکمیت می‌خواهد آشکارا بگوید که هنوز می‌تواند اعدام کند و جنازه را هم تحویل ندهد؛ قدرتش را به رخ می‌کشد.

اما هر جا سرکوب هست، مقاومت هم جاری و ساری است. مانند روایت اعدام فرزاد، او را پنهانی دفن کردند. اما همان‌گونه که فرزاد همیشه می‌گفت، نسیم، یادش را از اوین تا شاهو، و از شاهو تا سلیمانیه و روژاوا با خود برده است.

✍🏽 #جعفر_ابراهیمی
بازنویسی یادداشت اردیبهشت ۱۴۰۴


منبع: کانال شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

به ياد فرزاد كمانگر🌹

جمعه ۱۹ اردیبهشت ماه
۹ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1