«Башарият ўз ерини ундаги нарсалари билан, гарчи у ҳеч
ким яшамайдиган чўл бўлса ҳам яхши кўраверади. Ватанни севиш – юракка сингиб
кетган, инсонни унда бўлганида хотиржам,
йироқ кетганида талпинадиган, ҳужум қилинганида асрайдиган ва камситилганида
ғазабланадиган қилиб қўювчи туйғудир».

Шайх Муҳаммад Ғаззолий раҳматуллоҳи
алайҳ

“Муҳаббат” истилоҳда: “Кўрган нарсага хоҳиш қилиш ва уни яхши деб ўйлаш”, деганидир.
Муҳибнинг одати муҳаббат қилган нарса
ёки инсонга тегишли бўлган ҳамма нарсани яхши кўради.
Роғиб Асфаҳоний раҳматуллоҳи
алайҳ
Хулоса қилсак, муҳаббат – нозик туйғу. Шунинг учун Ватан муҳаббати тилда эмас, амалда кўринадиган туйғудир, дейилади.
Муҳаббат бирга яшайдиган кишиларгина тушунадиган жонли тажрибадир.