آتنا ... آتنا ... آتنا ....
دخترک معصوم
دخترک بی پناه ایرانم،
دیگر آسوده بخواب!
بخواب فارغ از هیاهوی مردم غیرت مُرده ای که با ادعای حفظِ نجابتِ تو  صبح  یقه پاره می کنند و شب در خلوتی کوچه پس کوچه های کانال ها و صفحات مجازی، نقاب بر چهره می کشند و به حریم شخصی ناموس و خواهر و برادر و همسایه و هم کیش و هم وطنشان تجاوز می کنند.
آتنا آسوده بخواب!
 حالا دیگر درامانی! اما دختران و زنان بسیاری هستند که زنده اند و هر روز و ساعت به جرم مطرح شدن، دیده شدن، نام آور شدن، زیر بار تهمت و افترا، مثله و بی آبرو می شوند.
آتنا ! دخترک معصوم و بی گناه! با گم شدنت، قلب مردمان وطنت را لرزاندی!
کاش خوابشان را هم پرانده باشی که داعش پشت در نیست، همین جاست! زیر پوست شهرمان! درون ذهن های آشفته و خودخواه، لابه لای کلمات بیمار و پیام های وقیحی که برای هم می فرستیم ، در فحش های رکیک و زننده مان به داوران، بازیگران، نویسندگان، ورزشکاران، خوانندگان، سیاستمداران و فرهیختگان و هر آنکه اندک سرو گردنی بالاتر از ما ایستاده است... آتنا آسوده بخواب که جای تو حالا امن تر از ماست!

#آتنا
#آتنا_اصلانی
#ایرانم_تسلیت
#توحش
#آزار_جنسی_ممنوع
#حرمت_گذاری
#حریم_خصوصی
#تجاوز_ممنوع
https://www.instagram.com/p/BWiq7-uB81H/?igshid=11j55z49wj8n0

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه ی سرمنزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که برآسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ی ایام دل آدمیان است
دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است
روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است
ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی است درین سینه که همزاد جهان است
از داد و داد آن همه گفتند و نکردند
یارب چه قدر فاصله ی دست و زبان است
خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است
از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی است که اندر قدم راهروان است
سایه
#هوشنگ_ابتهاج
#مریم_میرزاخانی
#ایرانم_تسلیت
https://www.instagram.com/p/BWlCrAghwPC/?igshid=12es5qxsvn296

من چهره ام گرفته،
من قایقم نشسته به خشکی.با قایقم نشسته به خشکی،
فریاد می زنم.« وامانده در عذابم انداخته ست »
در راه پر مخافت این ساحل خراب،
و فاصله ست آب.
امدادی ای رفیقان با من »
گل کرده ست پوزخندشان، اما
برمن،
بر قایقم که نه موزون،
بر حرف هایم در چه ره و رسم،
بر التهابم از حد بیرون.در التهابم از حد بیرون،
فریاد بر می آید از من،
« در وقت مرگ که با مرگ،
جز بیم نیستی و خطر نیست،
هزالی و جلافت و غوغای هست و نیست،
سهوست و جزبه پاس ضرر نیست »با سهوشان،
من سهو می خرم،
ازحرفهای کامشکن شان،
من درد می برم،
خون از درون دردم سر ریز می کند !
من آب را چگونه کنم خشک ؟فریاد می زنم،
من چهره ام گرفته،
من قایقم نشسته به خشکی،
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست،
یکدست بی صداست،
من، دست من، کمک ز دست شما می کند طلب.فریاد من شکسته اگر در گلو،  وگر
فریاد من رسا،
من از برای راه خلاص خود و شما
فریاد می زنم
فریاد می زنم !
#نیما_یوشیج

#ایرانم_تسلیت
#مسکن_مهر_کرمانشاه
#زلزله_کرمانشاه
https://www.instagram.com/p/BbdCBZTn_ty/?igshid=1di3v94z1odku