✅✅✅
پدرها خیلی سعی می کنند بچه ها در رفاه بزرگ بشن، خودشون سختی بکشن، نه بچه ها. خودشون نون میگیرن نه بچه ها. بعد به پدر میگیم این کارو نکن چرا این کارو می کنی با بچه ات؟ میگه من خودم سختی کشیدم تو زندگیم تو کودکیم، نمی خوام بچه ام سختی بکشه.
من می خوام بگم پدر عزیز! سرنوشتی که تو در جامعه داری حاصل این سختی است که تو در کودکی کشیدی. چرا این رو از بچه‌ها مضایقه میکنیم. اینکه ما سختی رو از بچه ها مضایقه کنیم، جفا کردیم در حقشون، خوبی نکردیم، به رشد شخصیتشون آسیب زدیم.
مادرها یه مقدار اهل رأفت و مهربانی اند خیلی نمیتونن، "البته مادر هم باید بتونه" ولی پدر ها موظفند که این شرایط را برای بچه ها ایجاد کنند.
👌 وقتی میرید خرید بگذارید فرزندتون دو تا کیسه بلند کنه سختی بکشه به نفس نفس بیفته پیاده بیاد. چرا باید ماشین بیاد. تا بدونه پدر چی کشیده. فرزند هر وقت غذا خواسته جلو بوده ،اصلا نمیدونه از کجا آمده و چطور تهیه شده. ما فکر میکنیم که لطف می کنیم در حالی که اینطور نیست.
@nasl_e_kara
پدرها خیلی سعی می کنند بچه ها در رفاه بزرگ بشن، خودشون سختی بکشن، نه بچه ها. خودشون نون میگیرن نه بچه ها. بعد به پدر میگیم این کارو نکن چرا این کارو می کنی با بچه ات؟ میگه من خودم سختی کشیدم تو زندگیم تو کودکیم، نمی خوام بچه ام سختی بکشه.
من می خوام بگم پدر عزیز! سرنوشتی که تو در جامعه داری حاصل این سختی است که تو در کودکی کشیدی. چرا این رو از بچه‌ها مضایقه میکنیم. اینکه ما سختی رو از بچه ها مضایقه کنیم، جفا کردیم در حقشون، خوبی نکردیم، به رشد شخصیتشون آسیب زدیم.
مادرها یه مقدار اهل رأفت و مهربانی اند خیلی نمیتونن، "البته مادر هم باید بتونه" ولی پدر ها موظفند که این شرایط را برای بچه ها ایجاد کنند.
👌 وقتی میرید خرید بگذارید فرزندتون دو تا کیسه بلند کنه سختی بکشه به نفس نفس بیفته پیاده بیاد. چرا باید ماشین بیاد. تا بدونه پدر چی کشیده. فرزند هر وقت غذا خواسته جلو بوده ،اصلا نمیدونه از کجا آمده و چطور تهیه شده. ما فکر میکنیم که لطف می کنیم در حالی که اینطور نیست.
@nasl_e_kara
✅✅✅
اگر با كودک خود مرتب صحبت کنید
و همیشه به او یادآور شوید که
پشتیبان همیشگی او در زندگی هستید،
کودک هم یاد می‌گیرد مشکلات و
رازهای خود را با شما در ميان بگذارد.
@nasl_e_kara
اگر با كودک خود مرتب صحبت کنید
و همیشه به او یادآور شوید که
پشتیبان همیشگی او در زندگی هستید،
کودک هم یاد می‌گیرد مشکلات و
رازهای خود را با شما در ميان بگذارد.
@nasl_e_kara
✅✅✅
رقیب عاطفی کودکان در خانه نشینی کرونا
والدین بسیاری هستند که میزان وقت‌گذرانیِ فرزندانشان در ایام قرنطینه خانگی با گوشی‌های هوشمند نگرانشان کرده است. آنها می‌خواهند بدانند «اعتیاد» کودکان و نوجوانان به این فناوری‌ها چه تأثیراتی بر زندگی آنها خواهد داشت و آیا این اعتیاد واقعیت دارد؟ با جستجویی ساده در موتورهای جستجوگر پاسخ های زیادی در این باره پیدا خواهیم کرد. اما شاید بد نباشد سوال مهمتری را هم پاسخ دهیم: اعتیاد و پرمصرفی والدین در خانه ،چه تأثیری بر کودکان می‌گذارد؟ بررسی و پاسخ این پرسش نتایج تعجب برانگیزی خواهد داشت؟
پیش از ایام خانه نشیی کرونا، بچه‌ها باید با غیبت والدینی کنار می‌آمدند که سر کار می‌رفتند، با دوستانشان وقت می‌گذراندند یا با همدیگر خلوت می‌کردند. اما این روزها تجربیات جدیدی را کودکان خانه نشینی که به مدرسه نمی روند تجربه کرده‌اند: «والدینی که از لحاظ فیزیکی نزدیک‌اند، اما ذهنشان جای دیگری است.
تجربه این «دوری در عین نزدیکی» برای کودکان می‌تواند دردناک‌تر از دوری واقعی تمام شود. بهره‌مندی از توجه کامل و تمام‌عیار مخاطب در تمامی سنین یک لذت رشک‌برانگیز و کمیاب است، اما در سنین آغاز رشد که نزدیک‌ترین و شاید تنها مخاطب کودک همزمان نقش اصلی‌ترین حامی زندگی او را همبازی می‌کند، این کم‌توجهی و گاه بی‌توجهی می‌تواند معنای صریح طرد هم بدهد.
ماجرا آن‌گاه وخیم تر می‌شود که والدین برای کم کردن زحمت کودک از سر خود، یکی از همین ابزارها (موبایل، تبلت، رایانه و ...) به او می‌دهند تا خود را با آن مشغول کند و شاید در شبکه شاد کمی شادی کند.
کودک نیز در ادامه تقلیدهای خود از اطرافیان، رفتار والدین را درونی می‌کند و مشکل، مضاعف می‌شود. از نظر برخی والدین، این اتفاق یک مزیت دیگر هم دارد؛ عادت کردن کودک به همراهی با یک همدم و هم‌صحبت فناورانه که گاه امن‌تر و کم‌حاشیه‌تر از دوستان غیرمجازی به نظر می‌آید چون کودک در دایره ایمن خانه می‌ماند و از آسیب‌هایی که شاید بیرون خانه او را تهدید کنند در امان می‌ماند. مجموعه این عوامل به خلق فضایی منجر می‌شود که عادت والدین به واسطه‌گری فناوری‌های ارتباطی در ارتباطات میان‌فردی‌شان، به فرزندان هم منتقل می‌شود. اوج ماجرا را می‌توان در آن لحظه‌هایی دید که فناوری‌های ارتباطی، واسطه تماس میان والد و فرزندی می‌شوند که حتی از لحاظ جغرافیایی و فیزیکی در مجاورت همدیگر و در خانه (!)به سر می‌برند برای مثال برای صدا کردن کودک به جهت آمدن به سر سفره غذا از چت استفاده می شود.
و به مرور زمان اگر این خانه نشینی کرونایی طولانی تر شود، تقسیم توجه‌ها میان فناوری بی‌جان و اولاد جاندارمان چنان هنجار می شود و به آنها عادت میکنیم که انگار این گوشی های هوشمند جزءی از زندگی‌مان هستند و در اینده به راحتی نمی توان میان آن کودک و گوشی مان یکی را انتخاب کنیم ؟.
اما راه حل چیست؟ راه‌حل‌ها ازقضا ساده‌اند؛ تعیین قوانین سخت گیرانه به منظور محدودسازی و مدیریت مصرف استفاده از این ابزارهای فناورانه و بیرون راندنشان از لحظات گران‌قدر صمیمیت و نزدیکی میان والد و فرزند در ایام کرونایی؛ البته به‌شرط آنکه بتوان بر وسوسه فناوری و ضرورت های این روزگار غلبه کرد؛ اتفاقی که در عمل چندان ساده نیست. اما به هیچ عنوان قیمتی تر از فرزندان مان نیست
نظرتان چیست ؟
@nasl_e_kara
رقیب عاطفی کودکان در خانه نشینی کرونا
والدین بسیاری هستند که میزان وقت‌گذرانیِ فرزندانشان در ایام قرنطینه خانگی با گوشی‌های هوشمند نگرانشان کرده است. آنها می‌خواهند بدانند «اعتیاد» کودکان و نوجوانان به این فناوری‌ها چه تأثیراتی بر زندگی آنها خواهد داشت و آیا این اعتیاد واقعیت دارد؟ با جستجویی ساده در موتورهای جستجوگر پاسخ های زیادی در این باره پیدا خواهیم کرد. اما شاید بد نباشد سوال مهمتری را هم پاسخ دهیم: اعتیاد و پرمصرفی والدین در خانه ،چه تأثیری بر کودکان می‌گذارد؟ بررسی و پاسخ این پرسش نتایج تعجب برانگیزی خواهد داشت؟
پیش از ایام خانه نشیی کرونا، بچه‌ها باید با غیبت والدینی کنار می‌آمدند که سر کار می‌رفتند، با دوستانشان وقت می‌گذراندند یا با همدیگر خلوت می‌کردند. اما این روزها تجربیات جدیدی را کودکان خانه نشینی که به مدرسه نمی روند تجربه کرده‌اند: «والدینی که از لحاظ فیزیکی نزدیک‌اند، اما ذهنشان جای دیگری است.
تجربه این «دوری در عین نزدیکی» برای کودکان می‌تواند دردناک‌تر از دوری واقعی تمام شود. بهره‌مندی از توجه کامل و تمام‌عیار مخاطب در تمامی سنین یک لذت رشک‌برانگیز و کمیاب است، اما در سنین آغاز رشد که نزدیک‌ترین و شاید تنها مخاطب کودک همزمان نقش اصلی‌ترین حامی زندگی او را همبازی می‌کند، این کم‌توجهی و گاه بی‌توجهی می‌تواند معنای صریح طرد هم بدهد.
ماجرا آن‌گاه وخیم تر می‌شود که والدین برای کم کردن زحمت کودک از سر خود، یکی از همین ابزارها (موبایل، تبلت، رایانه و ...) به او می‌دهند تا خود را با آن مشغول کند و شاید در شبکه شاد کمی شادی کند.
کودک نیز در ادامه تقلیدهای خود از اطرافیان، رفتار والدین را درونی می‌کند و مشکل، مضاعف می‌شود. از نظر برخی والدین، این اتفاق یک مزیت دیگر هم دارد؛ عادت کردن کودک به همراهی با یک همدم و هم‌صحبت فناورانه که گاه امن‌تر و کم‌حاشیه‌تر از دوستان غیرمجازی به نظر می‌آید چون کودک در دایره ایمن خانه می‌ماند و از آسیب‌هایی که شاید بیرون خانه او را تهدید کنند در امان می‌ماند. مجموعه این عوامل به خلق فضایی منجر می‌شود که عادت والدین به واسطه‌گری فناوری‌های ارتباطی در ارتباطات میان‌فردی‌شان، به فرزندان هم منتقل می‌شود. اوج ماجرا را می‌توان در آن لحظه‌هایی دید که فناوری‌های ارتباطی، واسطه تماس میان والد و فرزندی می‌شوند که حتی از لحاظ جغرافیایی و فیزیکی در مجاورت همدیگر و در خانه (!)به سر می‌برند برای مثال برای صدا کردن کودک به جهت آمدن به سر سفره غذا از چت استفاده می شود.
و به مرور زمان اگر این خانه نشینی کرونایی طولانی تر شود، تقسیم توجه‌ها میان فناوری بی‌جان و اولاد جاندارمان چنان هنجار می شود و به آنها عادت میکنیم که انگار این گوشی های هوشمند جزءی از زندگی‌مان هستند و در اینده به راحتی نمی توان میان آن کودک و گوشی مان یکی را انتخاب کنیم ؟.
اما راه حل چیست؟ راه‌حل‌ها ازقضا ساده‌اند؛ تعیین قوانین سخت گیرانه به منظور محدودسازی و مدیریت مصرف استفاده از این ابزارهای فناورانه و بیرون راندنشان از لحظات گران‌قدر صمیمیت و نزدیکی میان والد و فرزند در ایام کرونایی؛ البته به‌شرط آنکه بتوان بر وسوسه فناوری و ضرورت های این روزگار غلبه کرد؛ اتفاقی که در عمل چندان ساده نیست. اما به هیچ عنوان قیمتی تر از فرزندان مان نیست
نظرتان چیست ؟
@nasl_e_kara