کانال رسمی مسعود کریم پور نطنزی

🧿 رستم را کُشتم

چند روزی بود حکیم ابوالقاسم فردوسی اندوهگین به نظر
می رسید.
این حال او را قبل از همه، همسر همدل و غم خوارش احساس می کرد.چون اندوه استاد روزهای دیگر هم ادامه یافت،
دل به دریا زد:
💎 ابوالقاسم ، تو را چه پیش امده که این سان اندوهگینی؟ هرگز تو را این چنین ندیده بودم،حتی زمان مرگ پسرمان قاسم 🖤
حکیم گفت: تصمیم گرفته ام به زندگانی رستم خاتمه دهم !.
بانو بی اختیار فریاد کشید: چرا؟ تو که همیشه می گفتی ایران زمین، دشمنان فراوان دارد و رستم باید کارهای بزرگ بسیاری برای وطنش انجام دهد؟.
فردوسی اما همچنان ساکت .
🖤بانو بیش از آن پرسش نکرد،غم جانکاه شوهر
بی آنکه کم شود
به جان بانو افتاد.
اشک از چشمانش سرازیر شد.🖤 (فردوسی قبل از همه. اشعار شاهنامه را برای همسرش
می خواند و او با همه ی قهرمانان
بزرگ آن کتاب آشنا بود:رستم،اسفندیار،
بیژن،منیژه،سیاوش،
ایرج،سلم،تور و حتی اشکبوس و گرسیوز و...) به این سبب با انکه حکیم گفته بود این راز را با کسی در میان نگذارد،چند روز بعد همهء مردم شهرک پاژ و شهر طوس از آن آگاه شدند و هنوز یک هفته سپری نشده بود که عده ای از جوانان ایران دوست طوس به خانه ی استاد رفتند ، آنها ماهی یک یا دو بار در خانه ی حکیم ابوالقاسم فردوسی جمع میشدند؛استاد آخرین سروده های خود را می خواند و همگی با شور و اشتیاق دربارهء پهلوانان و حوادث شاهنامه بحث و گفتگو
می کردند.اینبار اما جوانان اندوهگین و ساکت نشستند.
مرگ رستم چیزی نبود که بتوان از آن آسان گذشت.
سرانجام یکی از آنها اجازه ی صحبت خواست: «استاد شنیده ایم قصد دارید جهان پهلوان رستم نامدار را از صحنه ی روزگار
محو کنید...»؟
امانتوانست کلامش را تمام کند.بغض گلویش را می فشرد.
استاد از آغاز با دیدن چهره ی جوانان به همه چیز پی برده بود،گفت: «برای اینکه فکر می کنم زمانش فرا رسیده است.»
جوانان التماس کردند: «نه استاد...رستم را نکشید،هنوز کارهای بسیار مانده که او باید برای ایران زمین انجام بدهد.این را خودتان گفتید و
بارها هم ان را
تکرار کرده اید.»
- آن روزها آنطور فکرمی کردم اما امروز به این نتیجه رسیده ام که بهتر است رستم هر چه زودتر جهان ما را ترک کند.
جوانان مغموم و دلشکسته خانه را ترک کردند.
دو سه هفته بیشتر از این دیدار نگذشته بود که چند تن از بزرگان خراسان از فردوسی رخصت دیدار طلبیدند و پرسیدند:
_حکیم ؛ این روزها خبری خراسانیان را سخت اندوهگین کرده،اگر به تمام ایران زمین برسد،همهء مردم را عزادار خواهد کرد.ایا راست است که می خواهید به زندگانی جهان پهلوان رستم زابلی پایان دهید؟
فردوسی با صدایی که گویی سنگینی غم هفت آسمان بر آن فشار می آورد.گفت" «درست می گویید،
مدتی است به این نتیجه رسیده ام که زمان مرگ تهمتن فرا رسیده است.»
چند ساعتی که مجلس ادامه داشت از یک سو تمنا بود و از سوی دیگر امتناع؛
بزرگان خراسان که می دانستند استاد در سالهای پایانی عمر دچار نابسامانی در کار معیشت شده با این اندیشه که فردوسی می خواهد کتاب بزرگش را زودتر تمام کند و با اهدای آن به پادشاه صله بگیرد پیشنهاد بذل مال کردند آن هم مال فراوان،اما فردوسی نپذیرفت.
مدتی از این ماجرا گذشت.از مرگ رستم خبری نشد،بسیاری از مردم امیدوار شدند که حکیم بزرگ از این کار منصرف شده است.
روزی فردوسی از «اتاق رزم»بیرون آمد.
اتاق رزم جایگاهی بود آراسته به سلاح های جنگی که فردوسی اشعارش را در انجا می سرود.
بانو بعد از مدتی دراز در چهرهء استاد آثاری از آرامش مشاهده کرد.می دانست حکیم در تمام این مدت،در اندیشهء سرنوشت رستم است،..
پرسید:چه شد؟رستم در چه حال است؟
فردوسی آرام و شمرده پاسخ داد:
رستم کشته شد.
- به دست پهلوانی دلاورتر از خودش؟
_نه، به دست یک بد اندیش زبون و حیله گر،به دست برادر ناتنی اش شغاد، در درون چاهی پر از نیزه و شمشیر.
- و رخش اسب وفادار رستم؟
- او هم در کنار تهمتن جان سپرد.
و برای آنکه بانو آرامش پیدا کند ، افزود : «اما رستم در اخرین لحظات زندگی،شغاد بد نهاد را با تیری که به سویش رها کرد به درخت دوخت.»
بانو آهی کشید و برای نخستین بار اعتراض خویش را از کار همسر بزرگش با این جملات بیان کرد: «نمی شد رستم کشته نشود؟او ششصد سال زیسته بود،می توانست سالهای دراز دیگر زنده بماند!»
فردوسی می دانست در وجود همسرش چه می گذرد.🖤
رستم سالیان دراز درکنار انها زیسته بود.
تصمیم گرفت راز مرگ رستم را فاش کند: «من پیر شده ام و پایان عمرم نزدیک است.

بیم آن دارم بعد از من سرنوشت رستم به دست شاعرانی درمانده یا چاپلوس بیفتد و آنها به طمع صله او را به خدمت فرمانروایان ظالم و ستمکاره در آورند.
🖤رستم راکشتم🖤

‎ @mkarimpour

@mkarimpour1

259 views17:41