🔳⭕️ #لایک_بارگی مسوولان و نخبگان
ما در دنیای لایک و دیسلایک به سر می بریم. لایک= حمایت یا اعلام دوست داشتن چیزی در فضای مجازی و دیسلایک= مخالفت و یا ابراز انزجار از چیزی. فلان سلبریتی اینستاگرامی از کجا و ناکجایش تصویر می گیرد و به اشتراک می گذارد و «لایک» و «فالوئر» کاسبی می کند. کار به جایی رسیده است که برای افزایش لایک ها تا فیها خالدون خود را به نمایش می گذارند. کمیاب ترین تصاویر زندگی شخصی و خصوصی ترین امور نیز به اشتراک گذاشته می شوند. مرزهای زندگی شخصی و حیا از پنج سال پیش تا کنون جابه جا شده.
این ويژگی را لایک بارگی می نامیم: «جستجوی دیوانه وار لایک به هر قیمتی». همانگونه که عده ای دچار زن بارگی و شکم بارگی هستند. برخی نیز از بیماری لایک بارگی رنج می برند. [این نام توسط یک جامعه پژوه جوان؛ جلائی پور پیشنهاد شده]. تا اینجای قضیه مساله ای نیست. مساله آنجاست که لایک بارگی دامن مسوولان و نخبگان را بگیرد. بگذارید بیشتر توضیح دهم.
لایک بارگی یعنی اینکه می دانیم این شیوه توزیع بودجه رفاهی-حمایتی (چند ده هزار میلیارد تومانی) اشتباه است اما نه من حاضرم آن را ملغی کنم و نه هیچ نهاد و گروه دیگر حاضر است پیشقدم شود. چرا؟ محبوبیت (لایک) مان چه می شود؟ مردمی که تا کنون به اشتباه یارانه/حمایت دریافت می کردند چه می گویند؟ رای دور بعدی ما چه می شود؟ دیسلایک می شویم.
لایک بارگی یعنی نخبگان علمی و فنی فقط نقد کنند و اگر جایی افکار عمومی به چیزی متمایل است که اشتباه است، افکار عمومی را نقد نکنند و فقط بر دولت بتازند. چرا؟ چون فعلا نون (یا همان لایک) در نقد دولت است و نه نقد برخی برداشت های اشتباه مردم. (دقت کنید الان همین جمله کوتاه در مورد برخی برداشت های اشتباه مردم نیز منجر به دیسلایک شدن من خواهد انجامید).
لایک بارگی یعنی اینکه یک مقام ذینفوذ محلی یا استانی، مدیران اجرایی را تحت فشار قرار دهد که در شهر آنان فرودگاه/کارخانه/سد تاسیس شود. با آنکه آن پروژه توجیه اقتصادی-اجتماعی ندارد. چرا؟ چون من برای دور بعد نیاز به محبوبیت (=لایک) دارم و رای می خواهم.
لایک و دیسلایک در سطح سلبریتی های فضای مجازی دردسرآفرین است اما لایک بارگی در سطح کشورداری فاجعه آفرین است. فاجعه به معنای دقیق کلمه!
☑️⭕️تجویز راهبردی:
تمایلات و انگیزه ها، رفتارسازند. در این شکی نیست. منتها نمی توان صرفا بر اساس موعظه اخلاقی مسوولان را به تصمیم گیری صرفا بر اساس منافع ملی/خیرعمومی فراخواند. چه می توان کرد؟ راستش را بخواهید بسیار سخت است. شاید به همین خاطر باشد که برخی نظام های سیاسی در دنیا سازوکارهای متعدد از جمله این دو سازوکار را برگزیده اند:
۱. مجلس دو سطحی: برخی از کشورها دو مجلس دارند. مجلس ملی (مردم) و مجلس سنا (نخبگان و خبرگان) که به اشتباه گاهی مجلس سفلی و مجلس علیا نیز نامیده می شوند. یک مجلس بر اساس انتخابات محلی است و مجلس دیگر بر اساس انتصابات یا انتخابات ملی و با شیوه ای خاص تر. بخشی از نمایندگان مجلس تحت فشار مستقیم مردم نیستند لذا دیگر در زمان تنظیم بودجه گروکشی برای زدن سد برای روی رودخانه خشک شده! نمی کنند.
۲. نظام حزبی: در نظام حزبی، حتی اگر یک رییس جمهور یا نخست وزیر بخواهد که محبوبیت خود را مبنا قرار دهد. حزب بر او فشار وارد خواهد کرد. چرا و چگونه؟ چون احزاب در این کشورها ماهیتی مستقل از افراد دارند. عمری گاه بیش از یک قرن دارند و می خواهند همواره در راس قدرت باشند. لذا محبوبیت ناشی از کارآمدی بلندمدت هدف آنان است و نه محبوبیت ناشی از رانت های کوتاه مدت یا محبوبیت ناشی از معطل کردن تحولات اساسی. بر فرض که در یک دوره هم به خاطر اصلاحات ساختاری محوبیت شان کاهش پیدا کرد اما یک رییس جمهور یا نخست وزیر فدا می شود تا یک جریان ریشه دار سیاسی بماند و اگر کارآمدی اش را اثبات کرد دوباره انتخاب شود.
قوانین اصلی به گونه ای طراحی شده اند نمایندگان برامده از نظام انتخابات؛ تحت فشار خواست های محلی و منطقه ای هستند و احزاب به معنای دقیق کلمه وجود ندارند. بکوشیم با افزایش آگاهی، حلاجی تجربیات صد سال گذشته و بهگزینی تجربیات جهانی و مطالبه گری فعالانه؛ نظامی را طراحی کنیم که محبوبیت خواهی مسوولان و مدیران در جهت خیر عمومی و منافع ملی باشد.
در یکی از کشورها، می گفتند نخست وزیر آن دچار مشکل زن بارگی است، چه داستان ها که برایش نساختند. لایک بارگی مسوولان و نخبگان بسیار بسیار هراس انگیزتر از زنبارگی و شکم بارگی است.
پی نوشت: هر کسی فانتزی های دارد، فانتزی من در حوزه کشورداری این است که یک دولت-مجلس بیاید و دندان طمع دو دوره بودن را بکشد و فقط برای چهار سال، چند اقدام اساسی محبوبیت سوز (دیسلایکی) انجام دهد و برود. ولی در پیشگاه خداوند، وجدان شخصی و تاریخ سربلند باشد.
✍مجتبی لشکربلوکی
📱 @kelarna
🖥 Kelarna.ir
ما در دنیای لایک و دیسلایک به سر می بریم. لایک= حمایت یا اعلام دوست داشتن چیزی در فضای مجازی و دیسلایک= مخالفت و یا ابراز انزجار از چیزی. فلان سلبریتی اینستاگرامی از کجا و ناکجایش تصویر می گیرد و به اشتراک می گذارد و «لایک» و «فالوئر» کاسبی می کند. کار به جایی رسیده است که برای افزایش لایک ها تا فیها خالدون خود را به نمایش می گذارند. کمیاب ترین تصاویر زندگی شخصی و خصوصی ترین امور نیز به اشتراک گذاشته می شوند. مرزهای زندگی شخصی و حیا از پنج سال پیش تا کنون جابه جا شده.
این ويژگی را لایک بارگی می نامیم: «جستجوی دیوانه وار لایک به هر قیمتی». همانگونه که عده ای دچار زن بارگی و شکم بارگی هستند. برخی نیز از بیماری لایک بارگی رنج می برند. [این نام توسط یک جامعه پژوه جوان؛ جلائی پور پیشنهاد شده]. تا اینجای قضیه مساله ای نیست. مساله آنجاست که لایک بارگی دامن مسوولان و نخبگان را بگیرد. بگذارید بیشتر توضیح دهم.
لایک بارگی یعنی اینکه می دانیم این شیوه توزیع بودجه رفاهی-حمایتی (چند ده هزار میلیارد تومانی) اشتباه است اما نه من حاضرم آن را ملغی کنم و نه هیچ نهاد و گروه دیگر حاضر است پیشقدم شود. چرا؟ محبوبیت (لایک) مان چه می شود؟ مردمی که تا کنون به اشتباه یارانه/حمایت دریافت می کردند چه می گویند؟ رای دور بعدی ما چه می شود؟ دیسلایک می شویم.
لایک بارگی یعنی نخبگان علمی و فنی فقط نقد کنند و اگر جایی افکار عمومی به چیزی متمایل است که اشتباه است، افکار عمومی را نقد نکنند و فقط بر دولت بتازند. چرا؟ چون فعلا نون (یا همان لایک) در نقد دولت است و نه نقد برخی برداشت های اشتباه مردم. (دقت کنید الان همین جمله کوتاه در مورد برخی برداشت های اشتباه مردم نیز منجر به دیسلایک شدن من خواهد انجامید).
لایک بارگی یعنی اینکه یک مقام ذینفوذ محلی یا استانی، مدیران اجرایی را تحت فشار قرار دهد که در شهر آنان فرودگاه/کارخانه/سد تاسیس شود. با آنکه آن پروژه توجیه اقتصادی-اجتماعی ندارد. چرا؟ چون من برای دور بعد نیاز به محبوبیت (=لایک) دارم و رای می خواهم.
لایک و دیسلایک در سطح سلبریتی های فضای مجازی دردسرآفرین است اما لایک بارگی در سطح کشورداری فاجعه آفرین است. فاجعه به معنای دقیق کلمه!
☑️⭕️تجویز راهبردی:
تمایلات و انگیزه ها، رفتارسازند. در این شکی نیست. منتها نمی توان صرفا بر اساس موعظه اخلاقی مسوولان را به تصمیم گیری صرفا بر اساس منافع ملی/خیرعمومی فراخواند. چه می توان کرد؟ راستش را بخواهید بسیار سخت است. شاید به همین خاطر باشد که برخی نظام های سیاسی در دنیا سازوکارهای متعدد از جمله این دو سازوکار را برگزیده اند:
۱. مجلس دو سطحی: برخی از کشورها دو مجلس دارند. مجلس ملی (مردم) و مجلس سنا (نخبگان و خبرگان) که به اشتباه گاهی مجلس سفلی و مجلس علیا نیز نامیده می شوند. یک مجلس بر اساس انتخابات محلی است و مجلس دیگر بر اساس انتصابات یا انتخابات ملی و با شیوه ای خاص تر. بخشی از نمایندگان مجلس تحت فشار مستقیم مردم نیستند لذا دیگر در زمان تنظیم بودجه گروکشی برای زدن سد برای روی رودخانه خشک شده! نمی کنند.
۲. نظام حزبی: در نظام حزبی، حتی اگر یک رییس جمهور یا نخست وزیر بخواهد که محبوبیت خود را مبنا قرار دهد. حزب بر او فشار وارد خواهد کرد. چرا و چگونه؟ چون احزاب در این کشورها ماهیتی مستقل از افراد دارند. عمری گاه بیش از یک قرن دارند و می خواهند همواره در راس قدرت باشند. لذا محبوبیت ناشی از کارآمدی بلندمدت هدف آنان است و نه محبوبیت ناشی از رانت های کوتاه مدت یا محبوبیت ناشی از معطل کردن تحولات اساسی. بر فرض که در یک دوره هم به خاطر اصلاحات ساختاری محوبیت شان کاهش پیدا کرد اما یک رییس جمهور یا نخست وزیر فدا می شود تا یک جریان ریشه دار سیاسی بماند و اگر کارآمدی اش را اثبات کرد دوباره انتخاب شود.
قوانین اصلی به گونه ای طراحی شده اند نمایندگان برامده از نظام انتخابات؛ تحت فشار خواست های محلی و منطقه ای هستند و احزاب به معنای دقیق کلمه وجود ندارند. بکوشیم با افزایش آگاهی، حلاجی تجربیات صد سال گذشته و بهگزینی تجربیات جهانی و مطالبه گری فعالانه؛ نظامی را طراحی کنیم که محبوبیت خواهی مسوولان و مدیران در جهت خیر عمومی و منافع ملی باشد.
در یکی از کشورها، می گفتند نخست وزیر آن دچار مشکل زن بارگی است، چه داستان ها که برایش نساختند. لایک بارگی مسوولان و نخبگان بسیار بسیار هراس انگیزتر از زنبارگی و شکم بارگی است.
پی نوشت: هر کسی فانتزی های دارد، فانتزی من در حوزه کشورداری این است که یک دولت-مجلس بیاید و دندان طمع دو دوره بودن را بکشد و فقط برای چهار سال، چند اقدام اساسی محبوبیت سوز (دیسلایکی) انجام دهد و برود. ولی در پیشگاه خداوند، وجدان شخصی و تاریخ سربلند باشد.
✍مجتبی لشکربلوکی
📱 @kelarna
🖥 Kelarna.ir