یکی روز شاهِ جهان سویِ کوه
گُذر کَرد با چَند کَس هم گُروه
پَدید آمَد از دور چیزی دراز
سیهَ رنگ و تیره تَن و تیزتاز
دو چَشم از بَرِ سَر چو دو چِشمه خون
ز دود دَهانش جهان تیره گون
🔥🔥
نِگهَ کرد هوشنگ با هوش و هَنگ
گِرفتش یکی سَنگ و شد تیزچَنگ
به زورِ کیانی رَهانید دَست
جهانسوز مار از جهانجوی جَست
برآمد از سنگ گِران سنگ خُرد
همان و همین سنگ بشکست گُرد
🔥🔥
فروغی پدید آمد از هر دو سنگ
دلِ سنگ گَشت از فروغ آذَرَنگ
نَشُد مار کُشته ولیکن زِ راز
ازین طبعِ سنگ آتش آمد فَراز
جهاندار پیشِ جهان آفرین
نیایش هَمی کَرد و خواند آفرین
🔥🔥
که او را فروغی چنین هدیه داد
همین آتش آنگه قِبله نهاد
بِگفتا فروغیست این ایزدی
پَرستید باید اگر بِخرَدی
شب آمد برافروخت آتش چو کوه
همان شاه در گِردِ او با گروه
🔥🔥
یکی جَشن کَرد آن شب و باده خورد
سَده نام آن جشنِ فرخنده شد
ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بَسی باد چون او دِگَر شهریار
کَز آباد کردن جهان یاد کرد
جهانی به نیکی از او یاد کرد
#فردوسی

@kdzir