🔴 نمی‌توان سرنوشت کشور را به تیغ استصواب سپرد

✍️ #سعید_حجاریان:

مدتی است در فضای سیاسی کشور، به‌ویژه در رابطه با انتخابات سال ۱۴۰۰ بحثی درباره تشکیل دولت نظامی مطرح شده است. به‌رغم اشتراکات در لفظ، تاکنون فرد یا گروهی نبوده است که ایده نظامی‌گری مورد نظر خود راس به‌لحاظ نظری و همچنین با نیم‌نگاهی به واقعیت‌های موجود به‌طور دقیق تبیین کند؛ آنچه رخ داده، تلاش برای قبضه قدرت و یا کوشش در جهت برقراری پیمان‌های سیاسی-اقتصادی بوده است. نظامی‌گری اما اقسام مختلفی را شامل می‌شود که هر کدام در کشوری صورت اجرایی به‌خود گرفته است. از پی ایده نظامی‌گری برخی کشورها به‌سوی توسعه و تا حدودی گشایش فضای عمومی رهنمون شده‌اند. مانند آنچه در برخی کشورهای آمریکای لاتین و همچنین کره جنوبی پدید آمد که گیلرمو اودانل آن‌ها را دولت‌های «اقتدارگرای بوروکراتیک» نام ‌نهاده است. اما، برخی دیگر از کشورها در پی به‌کارگیری ایده نظامی‌گری به سمت یکپارچی قدرت حرکت کردند؛ دولت‌هایی مطلقه، کودتایی و بیگانه از توسعه و دموکراسی و جامعه مدنی. به‌منظور فهم دقیق آنچه در پس طرح ایده‌ نظامی‌گری و تشکیل دولت نظامی قرار دارد، با سعید حجاریان به‌ گفت‌و‌گو نشستیم. حجاریان از اوایل دهه ۱۳۷۰ درباب نظریه‌های دولت تحقیق کرده و تاکنون در مقالات مختلفی انواع دولت‌ها، به‌ویژه دولت‌های نظامی را بررسی و تحلیل کرده و حتی‌الامکان به‌ مباحث تطبیقی نیز ورود داشته است. او در این گفت‌و‌گو تحلیلی روشن از ساخت دولت در ایران و همچنین مواضع حامیان تشکیل دولت نظامی ارائه کرده و نشان می‌دهد چرا در ایران امروز ظرفیت تشکیل دولت نظامی توسعه‌خواه، یا به‌تعبیری همان دولت «اقتدارگرای بوروکراتیک» وجود ندارد.

👈 متن کامل

http://www.kaleme.com/1399/11/01/klm-284958/

✅@Kaleme

🔴 تقدّس نظام و تقدّس مقامات نظام

✍️ #سعید_زیباکلام:

در دوران دولت سرمایه‌سالاری افسارگسیخته، نه فقط هیچ‌یک از ارکان دولت را نمی‌شد مورد انتقاد و اعتراض قرار داد که هیچ‌یک از سایر نهادهای حکومتی را هم نمی‌شد مورد کمترین سوالی قرار داد؟ و این یعنی، نه فقط دولت و بویژه شخص رئیس جمهور در عرصه‌ای نقدناپذیر و خطاناپذیر قرار داشت که نهادهای پرنفوذ دیگری چون بیت رهبری، مجلس خبرگان رهبری، مجمع مصلحت نظام، و تمام نهادهای امنیتی و نظامی و انتظامی نیز بنحوی نانوشته و پیشفرض‌شده، درون حلقه مصون و محفوظ از خطایی قرار داشتند که طرح کمترین انتقاد و حتی پرسشی جرم بزرگی محسوب می‌شد.

آن سنگ بنای مهلکی که در آن دوران و بدون هیچ مبنای موجّهی بنا گذاشته شد در کمال نادانی و نیز خفتگیِ فعالان و نخبگان سیاسی در دوران بعد روی‌هم‌رفته حفظ شد. سپس، این سنگ بنای ضدجمهوری و ضدمردم‌سالاری به سنگ بنای ناموجّه دیگری که در دهه شصت ساخته و پرداخته شده بود ملحق شد: نظام مقدس است.

سنگ بنایِ ”نظام مقدس است“(۱) در کنار سنگ بنای مهلک فسادخیزِ ”مصونیت مسئولان نظام از انتقاد و اعتراض“(۲)، بنوبه خود و بنحو تلویحی منجر به مولود نانوشته بسیار ویران‌گر و فسادانگیز سومی شد: ”مسئولان و مقامات نظام کمابیش مقدس‌اند“(۳).

👈 متن کامل

http://www.kaleme.com/1399/11/03/klm-284966/

✅@Kaleme