روستای ما نفس‌هایش سنگین است... انگار محرم، این مهمان عزیز، با تمام شکوهش از کوچه‌های خاکی‌مان رفته و تنها سکوت را به جای گذاشته. دهه اول که تمام می‌شود، گویی آفتابِ گرمِ مهربانی غروب کرده؛ دیگر از آن صداهای آشنا خبری نیست: نه نوای ذکرِ فاطیمه‌ها، نه شورِ سینه‌زنیِ مردانِ محله، نه اشک‌های شیرینِ کودکان در هیئتِ اباعبدالله...

حالا دیوارهای خانه‌ها، کوچه‌ها، حتی درخت‌های قدیمیِ روستا هم انگار دلتنگ شده‌اند... سکوت، سنگین‌تر از همیشه روی دلمان نشسته. یادِ آن شب‌ها می‌افتیم که چطور ماه از پشتِ کوه سرک می‌کشید تا بر ماتم‌های ما نظاره کند، یادِ آن صف‌های طولانیِ عزاداران می‌افتیم که چطور دلِ زمین را به لرزه درمی‌آوردند...

اما حالا... سکوت است. سکوتِ بی‌صدا، سکوتِ بی‌هیئت، سکوتِ بی‌حسین... انگار روستای ما، که در دهه اولِ محرم زنده‌ترین نقطه دنیا بود، حالا به خواب رفته... یا شاید خودِ ما بیداریم و دنیا خوابِ غفلت زده...

✍️ کاش این اشک‌ها تمامی نداشت، کاش این سکوت نبود... یا اباعبدالله، باز هم به روستای ما بیا

@Jazanir

متأسفانه امسال با توجه به شرایط کشور نتونستیم مجوز پرواز هلی شات بگیریم.
میتونید فیلم عاشورای محرم ۱۴۰۲ را مشاهده کنید.
https://www.aparat.com/v/w740243

@Jazanir