#جشن_شهریورگان_روز_پدران_نیک_ایران_زمین_فرخنده_باد

جشن شهریورگان ششمین جشن ماهیانه در سال می باشد و همانگونه که میدانید جشنهای ماهیانه با برابری نام روز با نام ماه جشن گرفته می شوند و بنابراین، با برابری روز شهریور از ماه شهریور جشن شهریورگان برگزار می گردد. نام روزهای هر ماه به این ترتیب است که با نام اهورامزدا آغاز شده و سپس با نام امشاسپندان و سپس ایزدان ادامه می یابد و این 30 نام هر ماه به همین ترتیب تکرار می شوند تا ما را به اندیشه کردن در مفهوم آنها وادارند.
در این ترتیب نامهای ماه، شهریور چهارمین نام است و نام چهارمین روز از هر ماه 30 روزه شهریور نامیده می شود. پس، چهارمین روز از ماه شهریور جشن شهریورگان است؛ البته در گاهشماری زرتشتی. در گاهشماری خیامی به دلیل 31 روزه بودن 6 ماه نخست سال، این جشن پنج روز به جلو برده شده و در 30 ام امرداد ماه می باشد.
اما مفهوم شهریور چیست؟ واژه شهریور در گاتها » خشتره وئیریه» می باشد که بعدها به شکل ساده شده شهریور تبدیل شده است. «خشتره» به معنای شهریاری و «وئیریه» به معنای آرزو شده می باشد. بنابراین، خشتره وئیریه به گفتار ساده می شود «شهریاری آرزو شده». ولی اگر ژرف تر و مینوی تر بخواهیم مفهوم «خشتره وئیریه» را درک کنیم، از دیدگاه های گوناگون می توان به آن نگریست.
از دیدگاه ویژگی های فردی (که از سویی دید اجتماعی هم دارد) اگر بخواهیم به شهریور بنگریم، شهریاری آرزو شده همان خویشتن داری، شهریاری بر خویشتن و در واقع همان شناخت نیک از خویشتن می باشد. در مفهوم هفت امشاسپندان یا همان هفت پایه عرفان زرتشتی، انسان پس از گذر از مرحله «وهومن» (اندیشه نیک) و پس از آن «اشا وهیشتا» (بهترین پاکی و راستی)، به مرحله «خشتره وئیریه» و شهریاری بر خویشتن می رسد و همینگونه با مرحله «سپنته آرمئیتی» (فروتنی افزاینده) و «خورداد» (رسایی و کمال) ادامه می دهد تا در پایان به «امرداد» (جاودانگی) رسیده و به اهورامزدا بپیوندد و با خرد مطلق یکی شود. و ما در جشن شهریورگان این گذر به این گام شهریاری بر خویشتن را با جشن و شادی به پیشواز می رویم و هر سال با رسیدن جشن شهریورگان به خود یادآوری می کنیم که باید خویشتندار و فروتن باشیم؛ خود را با گیتی هماهنگ کنیم و بدنبال دوستی و همزیستی باشیم و در این روز به دستگیری و یاری نیازمندان می پردازیم زیرا شهریاری و توانمندی در آن است که در عین نیرومندی، فروتن باشیم و دست دیگران را به یاری بفشاریم. همانگونه که در نیایش یتا اهو که هر روز در نمازهای روزانه مان تکرار می کنیم، می گوییم : «شهریاری اهورایی از آن کسی است که از نیازمندان دستگیری کند…»
بنابراین، دین زرتشتی حتی آموزه های فردی اش هم برای بهبود جامعه می باشد و هیچگاه به انسان بشکل یک موجود جدا از هازمان نمی نگرد. ما ویژگی شهریاری را در خود پرورش می دهیم تا بجز خودمان، به جامعه مان سود برسانیم.
اما از سویی دیگر، شهریاری را به مفهوم شهر و شهریگری نیز می توان گفت و اشاره دارد به همان تمدن و شهریگری که نزد آریاها پدید آمد و روز به روز گسترش یافت. به گفته موبد کامران جمشیدی «خشتره» از خشت ریشه گرفته و با خشت بر خشت گذاشتن است که ما می توانیم جامعه مان را آباد کنیم و باید به شهریگری و شهرسازی توجه کنیم. و اینگونه است که شهریگری و آباد گردانی زمین اینقدر برای ما مهم بوده و به همین دلیل شاهنشاهان کشور را با واژه شهریار نام می بردیم. زیرا که ویژگی یک شهریار، آبادانی کشور است؛ ویژگی یک شهریار توانمندی در عین فروتنی است؛ ویژگی یک شهریار دادگری است؛ ویژگی یک شهریار داد و دهش و دستگیری از نیازمندان است… و به همین دلیل است که شهریاری آرزو شده در سایه یک شهریار نیک اهورایی امکانپذیر است.

کانال متخصصین گردشگری ایران
https://t.me/itriir