✅پلی قرمز میان تاریکی و امید

گفت‌‏وگو با زنان افغانستانی ساکن این کشور که در اعتراض به هجوم طالبان به خانه‌‏ها برای گرفتن لوازم آرایش، به کارزار «رژلب سرخ» پیوسته‌‏اند

✍🏻هم‌میهن-الهه محمدی: یک سورمه، یک رژلب، کمی پودر و شیشه‌ای عطر، تمام لوازم آرایش «سکینه»، زن 32 ساله هراتی بودند. سکینه حالا اما هیچ‌کدام‌‌شان را ندارد. بهار تازه پایش را به کوچه‌های هرات گذاشته بود که صدای سنگین و خشن در زدن طالب‌ها، فضای یکی از محله‌های مرکزی شهر را در هم کوبید. یکی از خانه‌هایی که آن روز درش کوبیده می‌شد، خانه سکینه بود؛ او تصورش را هم نمی‌کرد که طالبان این‌بار نه برای تذکر در بازار بلکه برای تفتیش خانه‌اش آمده باشند تا کیف کوچک لوازم آرایش‌اش را که به‌وقت دل‌گرفتگی رنگی به صورتش می‌پاشیدند تا شاید امید رفته را بازگردانند، با خودشان ببرند.

🔹سه مرد طالب با لباس سفید و سلاح، همان روز که کشوهای اتاق خواب سکینه را بیرون می‌کشیدند، به او گفتند: «این‌چیزها به‌درد زن مسلمان نمی‌خورد.» «سکینه» حالا به «هم‌میهن» می‌گوید آن روز که طالب‌ها به خانه‌اش ریختند تا لوازم آرایش‌اش را ببرند، انگار تکه‌‌ای از وجودش را هم از او کندند: «حس کردم حتی در خانه‌ خودم هم زن‌بودنم جرم است.»

🔹او که پیش از سقوط کابل در یک مکتب دخترانه معلم بوده، می‌گوید وقتی طالب‌ها از خانه‌شان رفتند، انگار بخشی از هویت‌اش را از او گرفته بودند.بااین‌حال ترس، سکینه را متوقف نکرده است: «ما شاید صدای‌مان را در خیابان از دست داده باشیم، اما در دل‌‌مان هنوز فریاد داریم. روزی خواهد رسید که دوباره آزادانه سرمه بزنیم و بی‌‌هراس در آینه لبخند بزنیم.»

🔹از چندماه پیش بسیاری از زنان افغان به کارزاری با نام «رژلب سرخ» پیوسته‌اند تا به مقاومت‌شان هرچند نمادین ادامه ‌دهند. زنان افغان تصاویر خود را با هشتگ #Redforafghanwomen در پلتفرم‌های اینستاگرام، فیسبوک و شبکه X به اشتراک گذاشتند که در آن‌ها درحال زدن رژلب قرمز روی لب‌های‌شان‌اند. این کارزار مخالفانی هم دارد که می‌گویند اینگونه کمپین‌ها کاری برای زنان داخل افغانستان از پیش نمی‌برند.

🔹«تهمینه سالک»، راه‌انداز اصلی کمپین «رژلب (لبسیرین) سرخ» در گفت‌وگو با «هم‌میهن»: وضعیت زنان افغانستان امروز یکی از فاجعه‌‌بارترین نمونه‌‌های سرکوب ساختاری در جهان است اما با وجود همه این سرکوب‌‌ها، زنان افغانستان تسلیم نشده‌اند و شجاعانه به مقاومت خود ادامه می‌‌دهند.

🗣«فریحه»، 23 ساله‌ از مزار شریف، شرکت‌کننده در کمپین در گفت‌وگو با «هم‌میهن»: ما نه‌فقط از حقوق‌مان، بلکه از حضور در فضاهای عمومی هم منع شده‌ایم. در بعضی از مناطق، به مردم دستور داده شده که خانه‌‌ها را به‌گونه‌‌ای بسازند که پنجره به سمت بیرون نداشته باشد، تا زنان داخل خانه دیده نشوند. حتی به ‌تازگی، بازی شطرنج هم ممنوع اعلام شده، چون گفته‌اند که ملکه (وزیر) در آن نقش مهمی دارد و این خلاف دیدگاه ایدئولوژیک طالبان است.
صدای زنان افغانستان اما خاموش‌شدنی نیست. هر زنی که امروز زنده مانده خودش یک پرچم ایستادگی است.

🗣ترنم سیدی، اهل ایالت دایکندی افغانستان فعال حقوق زنان در گفت‌وگو با «هم‌میهن»: این کارزار می‌خواهد که صدای هویت خفه‌شده زنانی باشد که به حاشیه رانده شده‌اند. به‌واسطه این کارزار اعتراض مدنی زنانه‌ای شکل گرفت که توانست ناگفته‌های بسیاری را بیان کند. حتی بعضی از مردان هم به این کارزار پیوستند و رژ سرخ زدند.

🔹یکی از فعالان حقوق زنان در داخل افغانستان که خواسته نامش آورده نشود در گفت‌گو با «هم‌میهن»: چنین کارزارهایی بیش از آنکه واقعاً بر شرایط ساختاری و سیاسی تمرکز کنند، صرفاً به کنش‌های نمادین می‌پردازند که در فضای آنلاین پخش می‌‌شوند اما تأثیر عملی یا تغییر عینی در وضعیت زنان ندارند.

🔸متن کامل

#امتداد
@emtedadnet