🎄 فرارسیدن سالروز ولادت حضرت عیسی (ع) بر تمامیِ پیروان پاکش مبارک باد 💐
@ecowat

💡 وقتی در دی ماه سال ۱۳۰۴ فرخی یزدی با کت و شلوار پشت میز تحریر خود در دفتر روزنامه ی طوفان در کوچه ی اتحادیه فارغ از غوغای همیشگی خیابان #لاله‌زار مشغول آماده‌سازی نهایی روزنامه بود، شاید به ذهنش نمیرسید ۱۴ سال بعد در حمام زندان شهربانی، در حالی که از ضغف با زیرپیراهنی و یک پیژامه‌ی نیم‌دار بر تخت افتاده، پزشک احمدی سوزن سرنگ هوا را در رگ‌هایش فرو کند و دست‌های رییس زندان بر لب های فرخی (لب‌هایی که در آغاز مشروطه توسط حاکم یزد دوخته شده بود و هنوز آثار آن زخم‌ها بر دهانش بود) مانع آخرین فریاد‌های آزادی خواهانه‌ی وی شود!

🔸 هنوز دو ماه از اعلام انقراض حکومت قاجار توسط مجلس پنجم نگذشته بود و در این دوماه به جز خبر تاج‌گذاری رضاشاه شاید تنها خبر به درد بخور، دیدار خانم فخرالدوله دختر مظفرالدین شاه با رضاخان بود. خانم فخرالدوله جهت وساطت برای عموی خود ظل السطان پا پیش گذاشته و نقل است همانجا بود که رضاخان گفت : «قاجاریه یه مرد و نیم بیشتر نداشت. فخر الدوله و آغامحمدخان». جالب اینجاست در این سکوت، چراغ «طوفان» در خیابان لاله زار روشن است.

🔸 فرخی یک چیز را خوب می‌دانست، که آتیه‌ی آزادی و مطبوعات چندان روشن نیست. قبلا هم طوفان چندین بار دست‌خوش توقیف و سانسور از طرف نظمیه شده بود اما فرخی در همین دوماه در اعتراض به تبعید عباس خلیلی سردبیر روزنامه‌ی «اقدام» به بین‌النهرین به هیچ عنوان مصلحت اندیشی نکرده، و در آن اوضاعِ زورمندی نظامیان، مقاله‌ی آتشین «امنیت چیست؟» را نوشت. و به قول معروف همین اول کار، میخ خود را محکم کوبید که فرخی با حکومت پهلوی سر سازگاری ندارد و عاقبت کار نشان داد استبداد هم سر سازگاری با آزادی ندارد، طوری که هنوز هیچکس نمی‌داند قبر فرخی کجاست. شاید جز خودش که پیش از مرگ سروده بود:

«لاله می‌روید ز خاک فرخی با داغ سرخ / خورده از بس خون دل از انقلاب زندگی»

#لاله‌زار_گردی | @ecowat

🔸 آموزش دیالوکس: قسمت اول - طراحی نورپردازی و روشنایی نمایشگاه ماشین
🔹 http://ecowat.ir/?p=2305

💡 در اوایل سال های ۱۳۰۰ خورشیدی به قول نویسنده‌ای، دیگر #لاله‌زار وجود نداشت اما لاله‌عذاری بود! یعنی مکانی که خوب رویان در آن رفت و آمد داشتند. در قسمت‌های قبل هم گفته شد از ابتدای احداث، این خیابان بیشتر به مد و خودنمایی معروف شده بود. شانزالیزه‌ی کوچک. خانم‌های سفرا یا اقوام متجددین مثل تیمورتاش که با دخترش سوار ماشین کروکی می‌شد و در خیابان جولان می‌داد، کم کم چشم‌ها را به لباس‌های فرنگی عادت داده‌بودند.

🔸 وقتی نسیم تجدد با زور سر نیزه جنبیدن گرفت، تازه به دوران رسیده‌ها با شوق و ذوق و اشراف استخوا‌ن‌دار کمی با اکراه به اروپایی شدن تن دادند و بازار خیاط ها نیز سکه شد.

🔸 هنوز پیش از جنگ جهانی دوم بود و لباس‌های از پیش دوخته نیامده بود و باید لباس را سفارش می‌دادی (حالا خودت پارچه میبردی یا خیاط پارچه داشت) و خیاط با هزار ناز و ادا با کلی بد قولی لباس را می‌دوخت و بعد از سه بار پرو لباس برای صاحبش بود. البته این طور نبود که هر کس هر طور دلش خواست بدوزد و برود. ژورنال‌های فرنگی مد، زودتر از دیگر مجلات به تهران می‌رسید و از روی آنها بر اساس مد روز اروپا خیاط‌های اسم و رسم دار هنرنمایی می‌کردند. در لاله‌زار بیشتر خیاط‌های مردانه بودند. این خیاط ها دو ناهار بازار داشتند یکی شب عید و دیگری اول مهر.

🔸 مشتری این خیاطی‌ها فقط طبقه‌ی متوسط یا طبقه‌ی متوسط رو به بالا نبود. اعیان و اشراف نیز لباس‌هایشان را همین‌جا می‌دادند. برای مثال خیاط مرحوم دکتر مصدق و قوام السلطنه یکی بود {با اینکه آب این دو نفر در سال های آشفته ی نفت هیچگاه در یک جوی نرفت}. حال آن خیاط که بود و کجا بود بماند برای قسمت های بعدی.

#لاله‌زار_گردی | @ecowat