"اوژنیو کاسترو" می گوید: ((پراتیک روانکاوی خود یک پراتیک خودداری است: سکوت از جانب روانکاو و از جانب روانکاوی شونده، خودداری از هر چیز دیگری به غیر از کلام. کلامی که در اثر انتقال تبدیل به یک گفتار می شود. الکلیک صاحب گفتار نیست اما با خودداری کردن قادر می شود از مدخل گفتار هیستریک پا به آستانه روانکاوی بگذارد و در مورد مستی خود که در واقع نه یک سمپتوم بلکه یک ضدسمپتوم است به تفحص بپردازد. برای دست یافتن به یک گفتار ضروری ترین عنصر دانش ناخودآگاه است. در حالت مستی این دانش ناخودآگاه غایب است، اگر چه سیلاب کلمات ممکن است حاوی حقایقی نیز باشند که دیگری را تکان دهد ولی آنها خود فرد مست را لمس نمی کنند)).
حالت مستی یکی از بهترین نمونه هایی است که در آن می توان نشان داد که روانکاوی بر اساس عواطف و احساسات نیست بلکه صحبت از حقیقت بیمار است. فرد مست اغلب طوفانی از عواطف و احساسات را به نمایش می گذارد بدون آنکه با حقیقت روبه رو شود. مستی در واقع برای اندود کردن شکافی است که از آن حقیقت به بیرون می تراود. مستی یعنی محکم بستن در بطری حقیقت برای خود بیمار. آن راستیی که در اصطلاح "مستی و راستی" وجود دارد خود فرد را در برنمی گیرد.
برگرفته از کتاب؛
مکتب لکان روانکاوی در قرن بیست و یکم

#روانکاوی #الکلیک #مستی #میترا_کدیور #سمپتوم #حقیقت #انجمن_فرویدی

انتخاب متن و تصویر: مریم قائدرحمتی
@doostdaran_freudianassociation

همانطور که قبلا گفته ام در روانکاوی هدف امحاء سمپتوم یا امحاء ضدسمپتوم نیست بلکه هدف تغییر اساسی در ساختار ذهنی سوژه است. در مورد خاص باده گساری ابتدا باید این مایع زلال مستی بخش را که تمام وجود باده گسار را سرشار از غریزه مرگ کرده است در یک سمپتوم زائیده شده تحت تاثیر انتقال متبلور کرد. باید وجود سوژه را از این ژوئی سانس اوتیستی(درخودمانده) ممتد به تدریج خالی کرد تا جا برای منقطع اشتیاق باز شود. و این کار از طریق به وجودآوردن کلامی منقطع، که بر انقطاع خود در هر دیدار با روانکاو واقف تر می شود، استوار است، کلامی که درست در جهت مخالف کلام ممتد مستانه است.
برگرفته از کتاب؛
مکتب لکان روانکاوی در قرن بیست و یکم

#روانکاوی #مستی #کلام #میترا_کدیور

انتخاب متن و تصویر: مریم قائدرحمتی
@doostdaran_freudianassociation