#جمع_بندي
چرا گاهي دندان هاي قدامي پس از تحويل رستوريشن جابجا ميشوند ؟
( با فرض اينكه موقعيت طبيعي دندانها بواسطه رستوريشن دچار تغيير نشده باشد )
يكي از دلايل ميتواند كمبود ساپورت استخوان و موبيليته دندان ها باشد ، عاملي كه حتي در مورد دندان هاي سالم نيز به مرور زمان ميتواند باعث جابجايي دندان ها شود .
يك مورد ديگر ، عدم استفاده از كران موقت ميباشد .
تروماي ناشي از كار پروتز اندكي باعث تحريك PDL شده و ميتواند پتانسيل جابجايي رو تحريك كند .
از سوي ديگر عدم استفاده از كران موقت ميتواند باعث جابجايي هاي اندكي در موقعيت دندان شود ، تغييراتي كه در كلينيك خيلي قابل توجه نيست ، اما پس از تحويل رستوريشن و برقراري فانكشن مجددا باعث تغيير موقعيت مجموعه ميشود .
در حقيقت با وجود رعايت درست مراحل ساخت رستوريشن ، موقعيت ريشه هنگام تحويك كران ، موقعيت اصلي و نهايي آن نيست .
عامل ديگر اشكال در تنظيم اكلوژن است .
تماس هاي پروكسيمال سنگين ميتوانند به مرور باعث جابجايي دندان ها شود .
همچنين تماس سنگين در اكلوژن مركزي و گاهي تداخلات خارج مركزي باعث افزايش موبيليته يا لقي دندان و گاهي جابجايي دندان از محل خود شود .
اما نكته اي كه گاهي فراموش ميشود تنظيم اكلوژن در حالت نشسته ( Postural Position ) است كه به نوعي آزادي عمل در سنتريك و موقعيت هاي متفاوت فك پايين را براي دندان هاي قدامي فراهم ميكند .
پريدگي پرسلن در لبه انسيزال قدامي هاي فك پايين و حركت دندانهاي قدامي فك بالا و گاهي مشكلات مفصل گيجگاهي فكي از عوارض اين نوع تداخل اكلوژن است .
تداخلي كه در تنظيم معمول اكلوژن در حالت سوپاين قابل مشاهده نيست .
https://t.me/joinchat/AkDdIkOL_qJNqcsShLdfuw
چرا گاهي دندان هاي قدامي پس از تحويل رستوريشن جابجا ميشوند ؟
( با فرض اينكه موقعيت طبيعي دندانها بواسطه رستوريشن دچار تغيير نشده باشد )
يكي از دلايل ميتواند كمبود ساپورت استخوان و موبيليته دندان ها باشد ، عاملي كه حتي در مورد دندان هاي سالم نيز به مرور زمان ميتواند باعث جابجايي دندان ها شود .
يك مورد ديگر ، عدم استفاده از كران موقت ميباشد .
تروماي ناشي از كار پروتز اندكي باعث تحريك PDL شده و ميتواند پتانسيل جابجايي رو تحريك كند .
از سوي ديگر عدم استفاده از كران موقت ميتواند باعث جابجايي هاي اندكي در موقعيت دندان شود ، تغييراتي كه در كلينيك خيلي قابل توجه نيست ، اما پس از تحويل رستوريشن و برقراري فانكشن مجددا باعث تغيير موقعيت مجموعه ميشود .
در حقيقت با وجود رعايت درست مراحل ساخت رستوريشن ، موقعيت ريشه هنگام تحويك كران ، موقعيت اصلي و نهايي آن نيست .
عامل ديگر اشكال در تنظيم اكلوژن است .
تماس هاي پروكسيمال سنگين ميتوانند به مرور باعث جابجايي دندان ها شود .
همچنين تماس سنگين در اكلوژن مركزي و گاهي تداخلات خارج مركزي باعث افزايش موبيليته يا لقي دندان و گاهي جابجايي دندان از محل خود شود .
اما نكته اي كه گاهي فراموش ميشود تنظيم اكلوژن در حالت نشسته ( Postural Position ) است كه به نوعي آزادي عمل در سنتريك و موقعيت هاي متفاوت فك پايين را براي دندان هاي قدامي فراهم ميكند .
پريدگي پرسلن در لبه انسيزال قدامي هاي فك پايين و حركت دندانهاي قدامي فك بالا و گاهي مشكلات مفصل گيجگاهي فكي از عوارض اين نوع تداخل اكلوژن است .
تداخلي كه در تنظيم معمول اكلوژن در حالت سوپاين قابل مشاهده نيست .
https://t.me/joinchat/AkDdIkOL_qJNqcsShLdfuw
#جمع_بندي
اهميت حفظ PDL به عنوان يك فاكتور ارزشمند بيومكانيك ؛
اولين نكته مهم در مورد PDL انتقال نيروها با الگويي قابل تحمل براي استخوان است .
اين نيروها و فانكشن آن براي سلامت و تنظيم ريمادلينگ استخوان مفيد بوده و با الگوي نيروهاي وارده توسط ايمپلنت متفاوت است .
همين نكته باعث ميشود استخواني با دانسيته بالاتر جهت تحمل نيرو وجود داشته باشد .
دومين نكته ، حفظ پترن جويدن و در كل فانكشن بيمار بخاطر كنترل عصبي عضلاني سيستم جونده و فكي صورتي بواسطه فيدبك هاي حسي - حركتي است .
حس پروپريوسپشن و فيدبك هاي آن توسط ايمپالس هاي منشا گرفته از PDL كنترل ميشوند .
هرچقدر تعداد دندان هاي باقيمانده بيمار در طرح درمان هاي وسيع ايمپلنت كمتر باشد ، اهميت حفظ و نگهداري آنها بيشتر ميشود .
در اين موارد ، نكته سومي به اهميت PDL اضافه ميشود و آن كنترل نيروهاي فانكشنال و خصوصا پارافانكشنال وارد بر ايمپلنت در چهار تا پنچ سال اول لودينگ آن است ، زماني كه كم كم رفلكس هاي حفاظتي ايجاد شده بواسطه اسئوپرسپشن در اطراف ايمپلنت ها بتواند آنها را در برابر اين نيروهاي وارده تا حدودي حفاظت كند .
در نتيجه حفظ دندانهاي باقيمانده ، تا حد امكان ، در صوتيكه به سلامت نسوج اطراف آسيبي وارد نكند از اولويت هاي درماني است .
https://t.me/joinchat/AkDdIkOL_qJNqcsShLdfuw
اهميت حفظ PDL به عنوان يك فاكتور ارزشمند بيومكانيك ؛
اولين نكته مهم در مورد PDL انتقال نيروها با الگويي قابل تحمل براي استخوان است .
اين نيروها و فانكشن آن براي سلامت و تنظيم ريمادلينگ استخوان مفيد بوده و با الگوي نيروهاي وارده توسط ايمپلنت متفاوت است .
همين نكته باعث ميشود استخواني با دانسيته بالاتر جهت تحمل نيرو وجود داشته باشد .
دومين نكته ، حفظ پترن جويدن و در كل فانكشن بيمار بخاطر كنترل عصبي عضلاني سيستم جونده و فكي صورتي بواسطه فيدبك هاي حسي - حركتي است .
حس پروپريوسپشن و فيدبك هاي آن توسط ايمپالس هاي منشا گرفته از PDL كنترل ميشوند .
هرچقدر تعداد دندان هاي باقيمانده بيمار در طرح درمان هاي وسيع ايمپلنت كمتر باشد ، اهميت حفظ و نگهداري آنها بيشتر ميشود .
در اين موارد ، نكته سومي به اهميت PDL اضافه ميشود و آن كنترل نيروهاي فانكشنال و خصوصا پارافانكشنال وارد بر ايمپلنت در چهار تا پنچ سال اول لودينگ آن است ، زماني كه كم كم رفلكس هاي حفاظتي ايجاد شده بواسطه اسئوپرسپشن در اطراف ايمپلنت ها بتواند آنها را در برابر اين نيروهاي وارده تا حدودي حفاظت كند .
در نتيجه حفظ دندانهاي باقيمانده ، تا حد امكان ، در صوتيكه به سلامت نسوج اطراف آسيبي وارد نكند از اولويت هاي درماني است .
https://t.me/joinchat/AkDdIkOL_qJNqcsShLdfuw