📣نامه چهار تشکل به سازمان جهانی کار، هم‌زمان با تجمع اعتراضی گسترده روبروی محل کنفرانس

دومین نامه از فعالان ایرانی در واکنش به حضور تشکل‌های شبه‌دولتی در نشست سازمان جهانی کار

یکصد و دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار از ۳ ژوئن در ژنو آغاز به کار کرد و تا ۱۴ ژوئن تقریبا به مدت ۱۰ روز ادامه خواهد داشت. پس از اولین نامه سرگشاده به امضای رضا شهابی و داود رضوی، اعضای زندانی سندیکای شرکت واحد به سازمان بین‌المللی کار، اکنون در روز شنبه، ۱۲ خردادماه ۱۴۰۳ اتئلافی از چهار سازمان منطقه‌ای کشور با موضوع فعالیت حقوق صنفی به این سازمان اعتراض کرده‌اند.

در کنار فعالان حقوق مدنی و صنفی که از حضور تشکل‌هایی مانند خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار در این نشست به شدت انتقاد کرده‌اند، منابع کارگری درباره تجمع اعتراضی گسترده روبروی محل اجلاس نوشتند که «به دنبال درخواست از اتحادیه‌های کارگری برای اعلام همبستگی با مبارزات کارگران ایران و اعتراض به حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار ... تعدادی از اتحادیه‌های کارگری در اروپا با میلیون‌ها نفر عضو به این درخواست پاسخ مثبت دادند و پشتیبانی خود را از تظاهرات ۷ ژوئن که از طرف ” کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو” در برابر سازمان جهانی کار برگزار می شود، اعلام داشتند.»

منابع مستقل کارگری اعلام کردند که نمایندگان تعدادی از اتحادیه‌ها در تظاهرات شرکت و سخنرانی خواهند کرد.

نامه سرگشاده دوم که با امضای مشترک چهار تشکل -سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان- تهیه شده است، با این عنوان آغاز شده است که «در این اجلاس کارگران ایران نماینده‌ای ندارند» و تاکید شده که «نه وابستگان به جمهوری اسلامی و نه تشکل سازانی که بر فراز توده های کارگر در خارج از کشور سودای نمایندگی کارگران را در سر می پرورند؛ هیچکدام نماینده واقعی کارگران ایران نیستند.» و « کارگران ایران به دلیل سرکوب‌ها و محرومیت‌ها که حاکمیت اسلامی علیه آنها اعمال می‌کند، از هیچ حقی از جمله حق تشکل و انتخاب نمایندگان واقعی خود برخوردار نیستند.»

در این نامه سپس با انتقاد از عملکرد سازمان جهانی کار، از این سازمان با عنوان همدست و یاریگر حکومت یاد شده که با پذیرش نمایندگان حاکمیت به جای نمایندگان واقعی کارگران، به دشمنان کارگران اعتبار می‌دهد.
در این نامه علاوه بر خواست اخراج نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار ( ILO) و ابقای نمایندگان واقعی و مستقل کارگران، فهرستی از خواسته‌های کلی برشمرده شده است:
- آزادی فوری و بی‌قید و شرط کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی،
- حق تشکل، اعتراض، اعتصاب، امنیت شغلی.
-لغو خصوصی سازی، قراردادهای موقت، برچیدن شرکت‌های پیمانکاری تأمین نیروی کار.
-کاهش سن بازنشستگی، افزایش دستمزدها، کاهش ساعات کار.
-منع تبعیض بر علیه کارگران مهاجر در ایران.
-منع تبعیض جنسیتی و برابری مزد و مزایای شغلی زنان و مردان کارگر.
-منع کار کودکان، تأمین معیشت و رفاه اجتماعی، بهداشت و درمان و آموزش رایگان.
-لغو فوری دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام

در این نامه قید شده که کارگران برای تحقق این خواست‌ها راهی جز مبارزه متشکل و سازماندهی تشکل توده ای خود ندارند و کارگران ایران نیازمند همبستگی و حمایت زنان و مردان کارگر در سطح بین‌المللی‌اند و از تلاش اتحادیه‌های تجمع‌کننده روبروی محل کنفرانس سپاسگزاری شده است.


همچنین بخوانید:
معجزه آمار و کمبود داده‌ها در گزارش اجرای استانداردهای سازمان جهانی کار؛
چرا فعالان و تشکل‌های کارگری ایرانی به معجزه آمار و داده‌ها ایمان نمی‌آورند؟

✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
@davtalaborg  -  اینستاگرام -  توییتر