🔻آیا هزینه سکوت بیشتر از هزینه کنشگری است؟

بسیاری از کسانی که از پیوستن به یک جمع کنشگر مدنی یا صنفی طفره می‌روند، از هزینه دادن می‌ترسند در حالی که گاهی هزینه سکوت از هزینه رفتار جمعی ممکن است بیشتر باشد. بر خلاف تصور بسیاری، سرکوبگران معمولا کنشگران شناخته‌شده را - تا زمانی که برخی تعادل‌ها را رعایت کنند- ممکن است تنها کمی اذیت کنند ولی در مقایسه، معمولا افراد ساکت، ترس‌خورده و بی‌حمایت به صورت رندوم و اتفاقی بیشترین هزینه‌ها را می‌دهند. الگوی تکرار شونده در ساختارهای سرکوبگر این چنین است که معمولا افرادِ تنها به اتهام کوچک و واهی و یا بدون کوچکترین اتهامی بیشترین هزینه‌ را می‌دهند و یا قربانی ارعاب و یا عبرت‌سازی می‌شوند. همچنین خطرات نقص سیستم (مثلا نقص فنی یا نقص ایمنی سیستم‌ها) بیشتر از ضعیف‌ترین افراد قربانی می‌گیرد. (به آمار بالای کشته‌های کارگری در اثر ضعف ایمنی نگاه کنید. که گاهی از مرز یک نفر در روز عبور می‌کند.)

کنشگران، هنگام پاسخگویی به تردید‌هایی از قبیل «اگر قدم از قدم برداریم ممکن است ما را از هستی ساقط کنند» ابتدا در آمار فرضی و نتیجه‌گیری اشتباه همکاران خلل کوچکی وارد می‌کنند تا پایه‌های تصور آنان از امنیت دروغین مقطع کنونی سست شود.

در محیط‌کاری سرکوبگر، معمولا چند مثال‌ به یاد ماندنی از قربانی شدن اتفاقی افراد ساکت و سر‌به‌زیر وجود دارد.
کلیلک و یا لمس کنید: 👇🏽

اما معمولا پس از سرکوب‌های عمده در عرصه عمومی جامعه که نمود آن در گروه‌های صنفی هم پدیدار می‌شود، همه به یک اندازه نمی‌ترسند. برخی از همکاران منتظر یک پیشنهاد برای جمع شدن و پیش‌بینی گام‌های آینده‌اند و یک پیشنهاد کوچک از سوی سازمان‌دهندگان می‌تواند بار احساس بی‌عملی پسا سرکوب را از دوش‌شان بردارد. در این فرایند گاهی همکارانی که هرگز در رفتارهای جمعی شرکت نکرده‌اند ممکن است به گروه مطالبه‌گران بپیوندند.


✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.

اینستاگرام داوطلب
توییتر داوطلب
@davtalaborg

به مناسبت هجدهم سپتامبر، روز جهانی دستمزد برابر
🔻منتظر موج سهمگین عدالت‌خواهی با مشارکت یا رهبری زنان ایرانی باشید

زنان ایرانی به نسبت مردان چه قدر درآمد دارند؟ چگونه می‌توان اوضاع کلی آینده را با نگاهی به وضعیت زنان کشور پیش‌بینی کرد؟

زنان ایرانی، بر اساس گزارش ۲۰۲۱ بروگن، تنها ۱۸% درامد متوسط سالانه یک انسان کامل را به خود اختصاص می‌دهند و این یعنی حدود ۸۲% کمتر از مردان حقوق می‌گیرند. ایران از دید حقوق برابر، ته جدول کشورهای جهان جا دارد، یعنی در ردیف کشورهای جنگ‌زده و بحران‌زده‌ای مثل یمن و افغانستان.

بر اساس گزارش‌های ایران پرامیر، زنان ایرانی در مشاغل مشابه با مردان، بسیار کمتر از نصف آنان یعنی ۴۱% مردان حقوق می‌گیرند.
وخامت شرایط زمانی مشخص می‌شود که بر اساس گزارش‌ها، پس از دوران همه‌گیری، نه تنها شکاف درامد زنان ایرانی حتی وخیم‌تر شده بلکه زنان اولین گروه قربانیان حذف از بازار کار در شرایط بحرانی به شمار می‌روند.

اما نکته جالب بر اساس گزارش‌ها، هشیارتر شدن زنان ایرانی است:
زنان ایرانی با وجود اخراج شدن از کار به دلیل بحران‌های کلان کشوری، از حدود سال 2000 یعنی ۲۵ سال پیش به این سو، به تحصیل روی آورده‌اند. جهش رو بالا در شاخص‌های اتمام تحصیل دبیرستان و دانشگاه، نشان از اراده زنان برای توسعه توانایی‌های شخصی دارد و گرچه در چند سال اخیر روند اتمام تحصیل دانشگاه کاهش معناداری داشته است ولی در کل صعودی بودن روند تحصیل خللی وارد نمی‌کند. جمعیتی از زنان تحصیلکرده که خود را کمتر از مردان نمی‌دانند گرچه مسیر خود را برای استقلال مالی و جذب به بازار کار مسدود می‌بیند ولی بر اساس گزارش‌ها تمایل کمتری به بچه‌دار شدن را نیز نشان می‌دهد و اراده استقلال را در صعود ارقام طلاق نشان می‌دهد.

ارقام امید به زندگی در میان زنان با شیبی کاملا صعودی که اکنون با وجود مقداری خلل در سال‌های اخیر به ۷۸سال رسیده که نشان از تلاش زنان برای دست یافتن به زندگی طولانی‌تر دارد. همچنین، تلاش‌های آنان برای نامزدی در نقش‌های سیاسی، نشان می‌دهد که زنان ایرانی به شیوه‌ای عمیق و پیگیر دیدگاه‌های برابری‌طلبانه‌تر خود را به ثمر خواهند رساند؛

شاهد بوده‌ایم که در ایران یک زن قربانی می‌شود و دو زن به خونخواهی بر می‌خیزند

برخی کنشگران می‌گویند که اگر در آینده نزدیک شاهد زنانی گمنام با دستمزد پایین بودید که ناگهان از میان جمعیت به پرچمداری مطالبات برخاستند شگفت‌زده نشوید، بلکه شرایط را برای مشارکت آنان و به ثمر رساندن تلاش‌ها برای جامعه‌ای برابرتر به رسمیت بشناسید و با آنان برای مطالبه حقوق معوق همراه شوید.


✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.

اینستاگرام داوطلب
توییتر داوطلب
@davtalaborg