#پنجشنبه_ها
هنوز تاریکِ تاریک است که بیدار می شویم.
ما به اراده بیدار می شویم نه به عادتِ زنگِ ساعت.
کوله ی کوه، لباس ها و کفشهای مان، نزدیکِ در، آماده است.
بی صدا لباس می پوشیم. کفش ها را به دالان می بریم و جلوی درِ خانه می پوشیم تا سروصدا راه نیندازیم.
شب را دوست داریم و در شب راه پیمودن را.
بیزارم از آنها که چراغهای دستی شان را به درون شب پرشکوه کوه می آورند.
شب را دوست داریم به خاطر شب بودنش، نه با نوری فقیر، گیج، در به در و بی فایده آن را زخمی کردن.
شب را، بوییدن شب را و نرم نرمک ناپدید شدن ستارگان را.
حالی میان شب و روز را.
از صبح کاذب به صبح صادق و به نَفسِ صداقت عینی رسیدن را.
صدای شب، صدای طلوع، صدای آفتاب را.
بیزارم از آنها که صداهای شهری را به کوه می آورند.
(ما موسیقیدانان بزرگمان را دیده ایم که برای شنیدن موسیقیِ طبیعت به کوه می آیند.
خاموش ِ خاموش در گنج طبیعت، روی تخـ ـته سنگی، می نشینند و پر می شوند. آنوقت،شگفتا! ابلهانی را دیده ایم که در کوه، گوش های خود را بر صدای طبیعت بسته اند و موسیقی شهری را به کوه آورده اند. ما حتی دیده ایم که در چایخانه هایی که کنار آبشارها ساخته اند،موسیقی شهری پخش می کنند...)
ما پیاده نوردان قدیمی، همدیگر را در تاریکی شبانه نیز می شناسیم، ما به هم سلام می کنیم، "صبح به خیر" می گوییم و "تمامی روزتان به خیر".
من و تو، در کوره راه های باریک لغزنده، در کنار هم نمی رویم، به دنبال هم می رویم.
در پی هم بودن، گهگاه، لذتی دارد پیش از کنار هم بودن. صدای قدم های تو را می شنوم. صدای نفس های تو را، و تک جمله های تو را.
-بگذار شب سخن بگوید، که سرشار از گفتن است و تشنه ی گفتن.
-شب انگار که فخر رازمندی می فروشد. کلماتش، گرچه به زمزمه می ماند، ذره ئی متواضعانه نیست. غروری دارد که روز ندارد.
-حق است که چنین باشد. رازهای درون شب، معجزه نیست، اما زیباست.
📚یک عاشقانه آرام
📚 #نادر_ابراهیمی
هنوز تاریکِ تاریک است که بیدار می شویم.
ما به اراده بیدار می شویم نه به عادتِ زنگِ ساعت.
کوله ی کوه، لباس ها و کفشهای مان، نزدیکِ در، آماده است.
بی صدا لباس می پوشیم. کفش ها را به دالان می بریم و جلوی درِ خانه می پوشیم تا سروصدا راه نیندازیم.
شب را دوست داریم و در شب راه پیمودن را.
بیزارم از آنها که چراغهای دستی شان را به درون شب پرشکوه کوه می آورند.
شب را دوست داریم به خاطر شب بودنش، نه با نوری فقیر، گیج، در به در و بی فایده آن را زخمی کردن.
شب را، بوییدن شب را و نرم نرمک ناپدید شدن ستارگان را.
حالی میان شب و روز را.
از صبح کاذب به صبح صادق و به نَفسِ صداقت عینی رسیدن را.
صدای شب، صدای طلوع، صدای آفتاب را.
بیزارم از آنها که صداهای شهری را به کوه می آورند.
(ما موسیقیدانان بزرگمان را دیده ایم که برای شنیدن موسیقیِ طبیعت به کوه می آیند.
خاموش ِ خاموش در گنج طبیعت، روی تخـ ـته سنگی، می نشینند و پر می شوند. آنوقت،شگفتا! ابلهانی را دیده ایم که در کوه، گوش های خود را بر صدای طبیعت بسته اند و موسیقی شهری را به کوه آورده اند. ما حتی دیده ایم که در چایخانه هایی که کنار آبشارها ساخته اند،موسیقی شهری پخش می کنند...)
ما پیاده نوردان قدیمی، همدیگر را در تاریکی شبانه نیز می شناسیم، ما به هم سلام می کنیم، "صبح به خیر" می گوییم و "تمامی روزتان به خیر".
من و تو، در کوره راه های باریک لغزنده، در کنار هم نمی رویم، به دنبال هم می رویم.
در پی هم بودن، گهگاه، لذتی دارد پیش از کنار هم بودن. صدای قدم های تو را می شنوم. صدای نفس های تو را، و تک جمله های تو را.
-بگذار شب سخن بگوید، که سرشار از گفتن است و تشنه ی گفتن.
-شب انگار که فخر رازمندی می فروشد. کلماتش، گرچه به زمزمه می ماند، ذره ئی متواضعانه نیست. غروری دارد که روز ندارد.
-حق است که چنین باشد. رازهای درون شب، معجزه نیست، اما زیباست.
📚یک عاشقانه آرام
📚 #نادر_ابراهیمی