نمی دانم بگویم تیرم به سنگ خورد یا سرم؟!
هرچه بود سنگی بود دل آن مه عاشق کش عیار!
گرچه او هم از عیاری فقط ربودن دل صاحبدلان را بلد بود . بخششی به بیدلان نداشت.
مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش
گفت مرد باید که در کشاکش درد
سنگ زیرین آسیا باشد
گفتم پیر مغان جان! حرف از سنگ نزن که سرشکسته ام از خاطره اش . گفت : کلوخ انداز را پاداش، سنگ است! من کلوخی ننداختم. تا آمدم به خود بیایم نفهمیدم از کجا #ناوک سرگشته #مژگانی قلبم را خراشید به زخمی دلچسب! شبهای تار می نشستم رو به روی مهتاب و روی زخمم مرهم غزل می گذاشتم. سرگرم عروض و ردیف و قافیه بودم که مه عاشق کش عیار ، ابابیل را فرستاد روی آسمان ایوان خانه ی ما. گویی که من زائر کعبه ی جانان ، ابرهه باشم! سنگسار عشقی بودم که نروییده پژمرد. پیر مغان نگاهی به سر تا پایم کرد و گفت :
عاشقی شیوه ی رندان بلاکش باشد
شما الان برو تو کوچه هفت سنگ بازی کن !
پیر مغان هم ، پیرمغان های قدیم ! امروزی هایشان خیلی حوصله و اعصاب ندارند!😅😉