سنتوری زیر پا می­گذارم
تا برای تو
از رف پایین آرم
قدیمی­ ترین ترانه ­ای را که
گلوی انسانی خوانده است
نخستین شاعر
نخستین آهش را برای تو کشید
و انسانی غارنشین
نخستین گل را به دیوار
با شرم گونه­ های تو
تصویر کرد
از عشق زاده شدی
در خویش قد کشیدی

با مرگ بالیدی

میان مثلث ایستاده ­ای
در نقطه ­ی تلاقی خطوطی
که از زوایای حقیقت
به هم رسیده ­اند
تو را چه بنامم؟

تا دریچه را
رو به باغی بگشاید
که صدای پرپر شدنش

به زمزمه­ های تو
در عصرهای دلتنگی می­ماند
نامت، رازی است
که سنگ را به نسیم و
نسیم را به توفان
بدل می­کند و آتش
در گلستان ابراهیم می­افکند

مرا زهره ­ی آن نیست
که نامت را به زبان آرم
در تو می­نگرم و می­میرم

#حسین_منزوی

#درود_همنوردان
#صبحتان_عطرآگین_شکوفه_های_باران_و_سنتور_ومستانگی