‏گفت: به چه کار آمده‌ای؟
‏گفت: تا از تو آسایشی یابم و مؤانستی.

‏عطار، در این مکالمهٔ ساده، رازِ دوست داشتن را برملا می‌کند: در دوست‌داشتن اُنسی هست که آسایش به ارمغان می‌آورد. به همین‌خاطر، وقتی، به تعبیر عطار، «اندوهی طویل» داریم، سراغ خانهٔ دوست را می‌گیریم: به امیدِ انس و آسایش.

#سلام دوستان بوستان مهرورزی
#آغاز روزتان را صبحی دل انگیز باشد
#زیباتر از ترکه های نسیم
#مترنم تر از آواز قمریکان

به عقیده‌ی من، امید، گلی‌ست که سنگ را شکافته و جسورانه از شکاف کوچکی بیرون زده.
بارانی‌ست که میانه‌ی تابستان و بی‌هیچ دلیل منطقیِ قانع کننده‌ای به کویر تشنه‌ای باریده،
لبخندی‌ست که پس از اشک‌های فراوان، بی‌اختیار بر لبی نقش بسته و
نوزادی‌ست که پس از سی و چندسال انتظار و درست زمانی که هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرده، متولد شده...
امید تنها چیزی‌ست که ما را کنار هم و به زیستن متصل نگاه داشته و تنها چیزی که به خاطر آن دوام آورده‌ایم...
به همدیگر امید تعارف کنیم.
این چیزی از ما کم نمی‌کند اما باعث می‌شود تاریکی‌های حوالی‌مان کمتر شود و در جهان روشن‌تری به بقا فکر کنیم.

#سلام_دوستان_بوستان_مهرورزی
#پنجشنبه_پر_از_اتفاقهای_زیبا
#برای_برنامه_های_زیبای_فردا_در_خدمت_همنوردان_جان_هستیم