پیچک های خانه ی پدری
پیچیده بر تمام قلبم
همان حیاط
همان کوچه های قدیمی
از همانجایی که درش همیشه باز است و
جنگلش سبز
درختانش پربار
و چراغش روشن
دیوارش محکم و پنجره هایش منتظرم

جایی که هنوز هم میتوانم خنده های مادرم را
از پشت چرخ خیاطی مارشال که میگفت یادگاری پدرش بود را بشنوم..
از پشت همان چشمانِ نگرانی که دلم درونشان جا گذاشتم

همان جایی که پدرم با انگشتانی که از تعمیر
اگزوز ماشین سیاه شده بود روی پیشانیم مُهر عشق میگذاشت و از نگاه پرمِهرش
ذوب میشدم و در دلم قند آب میشد..

همان جایی که غربت معنا ندارد
باد به بن‌ بست نمیرسد و
ماه زیباتر میتابد
مهتاب صورت خانه را آبی تر میکند....


#سبزینگی_و_بزرگیتان_مستدام

#روزگارتان_سرشار_از_مهر