🔴مردم شریف ایران، #یکسال_گذشت🔴
سلام
با نهایت تاسف تا چند صباحی دیگر دوباره 21 آبان فرا میرسد. شب سیاهی که صدها نفر از همدیاریان ما را به کام مرگ کشاند و شبی که کودکان خردسال هنوز کابوسش را میبینند و وحشت زده در دل شبهای بلند زمستان به امید یافتن آغوش مادرانشان بیدار شده اما با چیزی جز سیاهی و سرما ملاقات نمیکنند.
یادمان نمیرود چه از خودگذشتگی ها کردید، یادمان نمیرود چگونه شتافتید و فراموش نمیکنیم خیابانها و کوچه ها و روستاهای سرپلذهاب هرکدامشان شده بود یک ایران. یک ایران با دستانی پر از کمک های وصف ناشدنی.
اینجا، آب نبود، نان نبود، بابا نبود، خانه نبود، کانکس نبود و حتی چادر هم نبود. سرد بود، باران بود ولی امید هم بود. نهایت آرزوی بچه های داغدار شده بود کانکس تا لااقل از سرمای زمستان 96 جان به در کنند. گمان همه این بود اول چادر می یابند، بعد کانکس، بعد خانه شان ساخته می شود و دوباره عید نوروز نشده بازماندگان به هم می پیوندند. اما همه چیز برای همه آنگونه که باید پیش نرفت.
حالا در سالگرد زلزله سرپلذهاب، هنوز خیابان و پارکها و کوچه پر است از چادرها و آلونک ها و کانکسها. مستاجران سابقی که دیگر پولی ندارند خانه اجاره کنند، حتی برخی مالکان هم نتوانستند در این گرانی مصالح آجر روی آجر بگذارند. خیلی ها کار ندارند، نان آورشان زیر خاک و خودشان روی خاکهای کوچه های ویران شده اند و ما هم دیگر تب و تاب سابق را نداریم. یا پولمان برای کمک تمام شده یا خسته این چهارفصل سرد و گرم سپری شده ایم. دیگر در خیابانهای سرپل ماشینهایی با پلاک استانهای مختلف ایران زیاد نمی بینید و همچنان دخترکانی که دلشان غش میرود برای یک جفت چکمه یا حتی دمپایی پلاستیکی صورتی، کودکانی که پارسال همین روزها پدرشان برایشان کاپشنی خریده بود که زمستان سرد سرپل گرمشان کند اما پدر و کاپشن و همه چیز را یکجا و یکشبه از دست دادند.
به نظر شما آیا میشود دوباره کاری کنیم؟ عزممان را دوباره جمع کنیم؟ فکر کنیم زلزله همین چند روز پیش بوده و مردمانی منتظر دستان گرم ایرانند؟
آیا میتوانیم به سهم خود کمپین جمع آوری کمک جهت تهیه مصالح ساختمانی راه بیندازیم؟ میتوانیم به بهانه شب یلدا، بسته های شب یلدایمان را برای خانواده های زلزله زده بفرستیم که بدانند هنوز امید هست حتی در بلند ترین و سردترین شبهای سال؟ آیا شما میتوانید ترتیب یک برنامه درمانی با حضور پزشکان برای ویزیت رایگان مردم روستاها حتی برای تعداد محدودی بیخانمان را بدهید؟
کاش کسی پیدا شود لااقل در گرامیداشت و یادبود از دست رفتگان سرپل، کنار بازماندگان بایستد و کمک کند به صاحبین عزا. یا نه، برای آن روز با آن همه خاطره تلخ راهی بیابد برای شاد کردن دل کودکانی که هنوز نمیدانند مفهوم مرگ عزیزانشان را و گمان میکنند عزیزشان به سفر رفته تا برایشان عروسک و ماشین اسباب بازی بخرد و برگردد.
شاید کسانی در شهر خودشان لااقل با یک شاخه گل عکسی بگیرند و یا در فیلم کوتاهی به زلزله زدگان بگویند هنوز فراموششان نکرده اند. کسی چه میداند شاید نامه کودکان یک مدرسه برای کودکان سرپلذهاب در سالروز زلزله خیلی خوشحالشان کند.
شاید باورتان نشود اما اگر پروفایل موبایلتان را هرچند کوتاه اما یکروز در آستانه این سالگرد غمبار به یاد ما تغییر دهید همین خیلی کمک بزرگی باشد.
شاید خیرین ایران در جوامع و دیار خودشان بازارچه های خیریه کوچک و در نهایت گلریزان به نفع زلزله زدگان راه انداختند و کمک کردند که همدلی نمیرد. و هزار راه نرفته ای که ما در این هیاهوی سرما و باران بی امان و گلو درد کودک یکساله همسایه به ذهنمان نمی رسد.
هنوز اینجا شبها گاهی پس لرزه ها کودکان را به گریه می اندازد. نه بخاطر بیم مرگ و آوار بلکه چون زلزله به یادشان می آورد آخرین اشکهای مادرشان را وقتی در آغوش هم زیر آوار مانده بودند و مردم جنازه مادر و جسم نیمه جان کودک را پس از دو روز با هم از زیر خاک بیرون کشیدند.
اگر گمان میبرید هیچ کاری دیگر از دستتان بر نمی آید لااقل تا جایی که میتوانید این #نامه_را_به_اشتراک_بگذارید، شاید واسطه خیری باشید برای کمک خیرین دیگر.
به مناسبت سالروز زلزله 21 آبان 96
کرمانشاه/کارخانه تولید فکر ناصر گلی
سلام
با نهایت تاسف تا چند صباحی دیگر دوباره 21 آبان فرا میرسد. شب سیاهی که صدها نفر از همدیاریان ما را به کام مرگ کشاند و شبی که کودکان خردسال هنوز کابوسش را میبینند و وحشت زده در دل شبهای بلند زمستان به امید یافتن آغوش مادرانشان بیدار شده اما با چیزی جز سیاهی و سرما ملاقات نمیکنند.
یادمان نمیرود چه از خودگذشتگی ها کردید، یادمان نمیرود چگونه شتافتید و فراموش نمیکنیم خیابانها و کوچه ها و روستاهای سرپلذهاب هرکدامشان شده بود یک ایران. یک ایران با دستانی پر از کمک های وصف ناشدنی.
اینجا، آب نبود، نان نبود، بابا نبود، خانه نبود، کانکس نبود و حتی چادر هم نبود. سرد بود، باران بود ولی امید هم بود. نهایت آرزوی بچه های داغدار شده بود کانکس تا لااقل از سرمای زمستان 96 جان به در کنند. گمان همه این بود اول چادر می یابند، بعد کانکس، بعد خانه شان ساخته می شود و دوباره عید نوروز نشده بازماندگان به هم می پیوندند. اما همه چیز برای همه آنگونه که باید پیش نرفت.
حالا در سالگرد زلزله سرپلذهاب، هنوز خیابان و پارکها و کوچه پر است از چادرها و آلونک ها و کانکسها. مستاجران سابقی که دیگر پولی ندارند خانه اجاره کنند، حتی برخی مالکان هم نتوانستند در این گرانی مصالح آجر روی آجر بگذارند. خیلی ها کار ندارند، نان آورشان زیر خاک و خودشان روی خاکهای کوچه های ویران شده اند و ما هم دیگر تب و تاب سابق را نداریم. یا پولمان برای کمک تمام شده یا خسته این چهارفصل سرد و گرم سپری شده ایم. دیگر در خیابانهای سرپل ماشینهایی با پلاک استانهای مختلف ایران زیاد نمی بینید و همچنان دخترکانی که دلشان غش میرود برای یک جفت چکمه یا حتی دمپایی پلاستیکی صورتی، کودکانی که پارسال همین روزها پدرشان برایشان کاپشنی خریده بود که زمستان سرد سرپل گرمشان کند اما پدر و کاپشن و همه چیز را یکجا و یکشبه از دست دادند.
به نظر شما آیا میشود دوباره کاری کنیم؟ عزممان را دوباره جمع کنیم؟ فکر کنیم زلزله همین چند روز پیش بوده و مردمانی منتظر دستان گرم ایرانند؟
آیا میتوانیم به سهم خود کمپین جمع آوری کمک جهت تهیه مصالح ساختمانی راه بیندازیم؟ میتوانیم به بهانه شب یلدا، بسته های شب یلدایمان را برای خانواده های زلزله زده بفرستیم که بدانند هنوز امید هست حتی در بلند ترین و سردترین شبهای سال؟ آیا شما میتوانید ترتیب یک برنامه درمانی با حضور پزشکان برای ویزیت رایگان مردم روستاها حتی برای تعداد محدودی بیخانمان را بدهید؟
کاش کسی پیدا شود لااقل در گرامیداشت و یادبود از دست رفتگان سرپل، کنار بازماندگان بایستد و کمک کند به صاحبین عزا. یا نه، برای آن روز با آن همه خاطره تلخ راهی بیابد برای شاد کردن دل کودکانی که هنوز نمیدانند مفهوم مرگ عزیزانشان را و گمان میکنند عزیزشان به سفر رفته تا برایشان عروسک و ماشین اسباب بازی بخرد و برگردد.
شاید کسانی در شهر خودشان لااقل با یک شاخه گل عکسی بگیرند و یا در فیلم کوتاهی به زلزله زدگان بگویند هنوز فراموششان نکرده اند. کسی چه میداند شاید نامه کودکان یک مدرسه برای کودکان سرپلذهاب در سالروز زلزله خیلی خوشحالشان کند.
شاید باورتان نشود اما اگر پروفایل موبایلتان را هرچند کوتاه اما یکروز در آستانه این سالگرد غمبار به یاد ما تغییر دهید همین خیلی کمک بزرگی باشد.
شاید خیرین ایران در جوامع و دیار خودشان بازارچه های خیریه کوچک و در نهایت گلریزان به نفع زلزله زدگان راه انداختند و کمک کردند که همدلی نمیرد. و هزار راه نرفته ای که ما در این هیاهوی سرما و باران بی امان و گلو درد کودک یکساله همسایه به ذهنمان نمی رسد.
هنوز اینجا شبها گاهی پس لرزه ها کودکان را به گریه می اندازد. نه بخاطر بیم مرگ و آوار بلکه چون زلزله به یادشان می آورد آخرین اشکهای مادرشان را وقتی در آغوش هم زیر آوار مانده بودند و مردم جنازه مادر و جسم نیمه جان کودک را پس از دو روز با هم از زیر خاک بیرون کشیدند.
اگر گمان میبرید هیچ کاری دیگر از دستتان بر نمی آید لااقل تا جایی که میتوانید این #نامه_را_به_اشتراک_بگذارید، شاید واسطه خیری باشید برای کمک خیرین دیگر.
به مناسبت سالروز زلزله 21 آبان 96
کرمانشاه/کارخانه تولید فکر ناصر گلی