بيدارزنى

📌روایت آنها که پشت درهای استادیوم آزادی ماندند.

✍تهمینه مفیدی

📍نشسته و زار می‌زند. توی چشم‌های سبزش رگه‌های سرخ دویده، می‌‌پرسم:چی شده؟ می‌گوید:« بلیت ندارم، راهم نمیدن، اون تو تمام صندلی ها خالی‌ان. ما نتونستیم بلیط بخریم. وقتی خبردار شدیم دیگه سایت بسته شده بود. رفتم از یکی‌ از اینا که جلو در وایسادن خواهش کنم. زد تخت سینم که زودتر گم‌شید از اینجا.» به دوستم با ناامیدی نگاهی می‌کنم. چند نفر دیگر از بچه‌های توییتر را پیدا می‌کنیم. ما بلیت داریم، بلیت خریده‌ایم. آن شب، یکی از همین بچه‌ها خبردار شد که بی‌هوا سایت را باز کرده‌اند و همه به هم خبرداده بودند که سایت باز شده و برید بلیط بخرید . همه بلیت ها خریده بودند، همه که می‌گویم منظورم دوستان خودمان است. روزنامه‌نگارها، نویسنده‌ها، مترجم‌ها، گرافیست‌ها و اینفلوانسرها وگرنه آن شب کسی که از میان آن‌ها نبود نمی‌دانست سایت بی‌هوا باز شده و اصلا این بی‌اطلاع باز شدن گویا محلی از اعتراض هم نداشت. عادت هم کرده بودیم. تصمیم گرفته بودیم به هر ضرب و زوری شده برویم و چشم ببندیم بر فنس‌هایی که دور تا دورمان کشیدند، بر تعداد بلیتی که وعده دادند و نفروختند، بر دوربین‌هایی که بالای سر جایگاه‌ها نصب کردند، هم پیمان شده بودیم که چشم بپوشانیم و برویم تو و این روز را کنار هم جشن بگیریم. گروهی هم تشکیل دادیم تحت عنوان «استادیوم اولی‌ها» که این شادی کوچک را جشن بگیریم، از احوال هم با خبر شویم و با هم قرار بگذاریم برای ورود و پیگیر کسانی باشیم که بلیت نگرفته‌اند.
@bidarzani
https://www.tribunezamaneh.com/archives/209057

تریبون زمانه

روایت آنها که پشت درهای بسته استادیوم آزادی ماندند | تریبون زمانه

ساعت چهار و نیم است و زن‌ها با شور و شوق و صورت‌های رنگی و پرچم به سمت درها می‌روند و بر صف کسانی هم که بلیت ندارند لحظه به لحظه اضافه می‌شود و نیروهای انتظامی نیز آرایش جدی‌تری به خود می‌گیرند. ما هم از دور تماشا می‌کنیم و عصبانی هستیم، روزی که من توی همان…

553 viewsedited 15:52