🔺سمیه ۱۱ ساله راضی به ازدواج نیست...
📍 سمیه که بر اساس یک سنت قدیمی از سه‌سالگی به عقد یک پسربچه هفت‌ساله درآمده بود، امروز که به سن ۱۱سالگی رسیده برخلاف میلش باید به خانه همسر برود و از طرف دیگر اجازه ادامه تحصیل هم نخواهد داشت.
📍ناعمه سادات بنی کمالی، مشاور امور بانوان اداره کل آموزش و پرورش استان گلستان در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده با اشاره به موضوع ازدواج کودک همسری آورده است: «سمیه ۱۱ ساله از تبعه افغان ساکن در یکی از شهرهای اطراف مرکز استان گلستان است. او بر اساس یک سنت قدیمی از ۳سالگی به عقد فرزند ۷ ساله یکی از بزرگان روستاهای شهرستان گرگان درآمده است.
آن زمان این فرد هم دخترش را به عقد برادر سمیه و سمیه را به عقد پسرش درآورده بود.
📍حال که امروز سمیه ۱۱ سال و دختر این فرد ۲۲ سال سن دارد، پدر سمیه برای آوردن عروس خود به منزل آنها مراجعه کرد، اما به او گفتند که باید سمیه را بدهی تا بتوانی دختر را ببری.
📍بزرگان روستا بارها برای وساطت نزد خانواده پسر رفتند ولی آنها پافشاری می‌کنند که عقد را پس نمی‌دهند و باید سمیه را عروس کنند و به خانه بیاورند و بعد از آن هم سمیه حق رفتن به مدرسه را ندارد.
📍سمیه راضی به این ازدواج نیست. خانواده او هم ناراحتند و نمی‌خواهند این ازدواج صورت بگیرد و به دنبال ابطال این عقد غیر محضری هستند ولی تاکنون به نتیجه‌ای نرسیدند. از طرف دیگر سمیه که یک دانش‌آموز باهوش و با اخلاق سال چهارم ابتدایی است و از اینکه دیگر نمی‌تواند به تحصیلش ادامه دهد، بسیار ناراحت است.
امیدواریم دستگاه‌های متولی به این مسئله وارد شوند تا علاوه بر حل مشکل سمیه، دیگر شاهد چنین مشکلی برای کودکان نباشیم.»
@bidarzani
#کودک_همسری #ازدواج_کودکان
📍 سمیه که بر اساس یک سنت قدیمی از سه‌سالگی به عقد یک پسربچه هفت‌ساله درآمده بود، امروز که به سن ۱۱سالگی رسیده برخلاف میلش باید به خانه همسر برود و از طرف دیگر اجازه ادامه تحصیل هم نخواهد داشت.
📍ناعمه سادات بنی کمالی، مشاور امور بانوان اداره کل آموزش و پرورش استان گلستان در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده با اشاره به موضوع ازدواج کودک همسری آورده است: «سمیه ۱۱ ساله از تبعه افغان ساکن در یکی از شهرهای اطراف مرکز استان گلستان است. او بر اساس یک سنت قدیمی از ۳سالگی به عقد فرزند ۷ ساله یکی از بزرگان روستاهای شهرستان گرگان درآمده است.
آن زمان این فرد هم دخترش را به عقد برادر سمیه و سمیه را به عقد پسرش درآورده بود.
📍حال که امروز سمیه ۱۱ سال و دختر این فرد ۲۲ سال سن دارد، پدر سمیه برای آوردن عروس خود به منزل آنها مراجعه کرد، اما به او گفتند که باید سمیه را بدهی تا بتوانی دختر را ببری.
📍بزرگان روستا بارها برای وساطت نزد خانواده پسر رفتند ولی آنها پافشاری می‌کنند که عقد را پس نمی‌دهند و باید سمیه را عروس کنند و به خانه بیاورند و بعد از آن هم سمیه حق رفتن به مدرسه را ندارد.
📍سمیه راضی به این ازدواج نیست. خانواده او هم ناراحتند و نمی‌خواهند این ازدواج صورت بگیرد و به دنبال ابطال این عقد غیر محضری هستند ولی تاکنون به نتیجه‌ای نرسیدند. از طرف دیگر سمیه که یک دانش‌آموز باهوش و با اخلاق سال چهارم ابتدایی است و از اینکه دیگر نمی‌تواند به تحصیلش ادامه دهد، بسیار ناراحت است.
امیدواریم دستگاه‌های متولی به این مسئله وارد شوند تا علاوه بر حل مشکل سمیه، دیگر شاهد چنین مشکلی برای کودکان نباشیم.»
@bidarzani
#کودک_همسری #ازدواج_کودکان
فرهنگ، حقوق و خنده هایی پشت دو دست
📝ندا کردونی
مارگارت اتود، هنرمندانه و البته واقع گرایانه در سرگذشت ندیمه، از مشارکت زنان در پذیرش سنت ها و هنجارهای تبعیض آمیز و حتی برساختن هنجارهایی علیه خود، سخن گفته است. هر چند این کتاب و سریال اثری است در مورد چگونگی رشد و ترویج افراط گرایی، اما می توان به خوبی، جدال های درونی و بیرونی زنانی که خود مروج خشونت علیه زنان هستند را در آن مشاهده کرد.
فیلم یک عقد موقت در بیست و چهار ساعت گذشته، شبکه های اجتماعی را فتح کرده است. در ابتدا همه ی کانال ها بی حذف صورت دختر بچه، فیلم را نمایش دادند. آن زمان با هر سخن طنز آلود زنان در مورد گل چیدن و به دشت رفتن عروس، به خوبی مشخص بود که آن عروس کوچک در هنگام خنده، دو دستش را بر روی لبانش قرار می دهد، کاری که کودکی اش را بیش از پیش فاش می کرد. نقش زنان دیگر در این فیلم اما تنها به خندیدن خلاصه نمی شود. دستی مدام به سوی دختربچه می رود تا او را هدایت کند که زود بله را نگوید. دیگر زنان هم حضوری فعال دارند، در انتظار برای هلهله و دست زدند . همان نقشی را به عهده دارند که مارگارت اتود از زنان به تصویر می کشد. همکاری و مشارک و حتی برساختن هنجارها و اجرای آن هنجارها علیه خود.
اگر کمی به فرهنگ آن مناطق آشنا باشید، خواهید فهمید که همان تصاویر بسته، همان مبل، حتی پوشش مهمانان و دامادها، نشانه هایی از تغییر فرهنگ سنتی به همراه دارد. نمادهای مدرن گویی فضا را اشغال کرده اند، تنها عنصر باقی مانده به جز گویش ضعیفی از لری، آن دختر بچه است و لباسی که برتن دارد.سنت ها وقتی بر زنان بار می شوند، استقامتی دو چندان می یابند. گویی همه ی توان یک فرهنگ یا خرده فرهنگ صرف این می شود که سنت های مرتبط با زنان، آخرین سنگری باشد که توسط یک فرهنگ و یا مجموعه ارزش ها و هنجارهای دیگر، فتح شود. زنان نمادهایی از وفاداری به سنت ها هستند، به همین دلیل هرگونه تغییر در خصوص وضعیت آنان با انواع متفاوتی از مقاومت روبرو می شود.
این مراسم اما اگر به گونه ای دیگری بود بدون آن خنده های پنهان شده در پشت دو دست، می توانست یکی از جلوه های زیبای تنوع فرهنگی باشد و البته افسوس خوردن از کمرنگ شدن برخی سنت ها. دقیقا جایی که می توانستیم از حقوق فرهنگی بنویسیم و ضرورت احترام به فرهنگ های مختلف و تلاش حق بنیاد برای حفظ این تکثر زیبای فرهنگی.جایی که ابزارهای مختلف حقوقی به جریان می افتند تا هویت متمایز گروه ها را حفظ کنند و از حق بر هویت فرهنگی سخن بگویند، حق بر حفظ آداب و سنن.
ویل کیملیکا فیلسوف معاصر کانادایی و یکی از پیشگامان مکتب چند فرهنگ گرایی، دقیقا به اهتمام وقایعی مانند همین خنده ی کودکانه ی پشت دو دست، گونه ای دیگر به تبیین حقوق فرهنگی می پردازد. او زمانی که در مقام دفاع از حیات فرهنگی گروه ها استدلال می کند، از مرزگذاری های داخلی و حمایت بیرونی سخن می گوید. کیملیکا معتقد به نوعی از حقوق فرهنگی است که از حیات و حضور دیگر فرهنگ ها در جامعه ی بزرگ تر حمایت می کند، اما این حمایت به معنای دفاع از محدودیت های داخلی نیست که یک فرهنگ بر اعضای خود، بر آزادی انتخاب آنها وارد می کند. او هرگونه مطالبه ی گروه ها در خصوص حفظ چنین سنت هایی را نامشروع می داند.
فهم اینکه سلسله هنجارها و آداب موجود در یک فرهنگ در کجا این آزادی اراده ی فردی را تهدید می کند اما امری آسان نیست. این دقیقا نقطه ای است که مخالفان و موافقان تعیین سنی خاص برای ازدواج بر آن اختلاف نظر دارند. در چه زمانی این اراده ی آزاد، نه فقط به صرف خنده ی کودکانه ی پشت دو دست، وجود دارد؟ آیا هر خنده ای و یا سکوتی علامت رضا است؟ یا رضایت مشروط به فهمی کامل از آنچه در حال رخ دادن نیز است؟ آیا آن که رضایت داده، از آثار رضایتش باخبر است و توانایی ارزیابی این آثار را دارد؟ این توانایی ارزیابی نتایج حاصل از یک تصمیم، چگونه باید احراز شود؟
چنین دغدغه هایی است که آن خنده های پشت دو دست، آن دست هایی که به سوی عروس دراز می شودو آن دست هایی که منتظرند با یک بله به هم کوفته شوند و البته آن دستی که قرار است محرم آن کودک شود را معنایی دیگر می بخشد.
#کودک_همسری #ازدواج_کودکان
@bidarzani
@zanan_emrooz
📝ندا کردونی
مارگارت اتود، هنرمندانه و البته واقع گرایانه در سرگذشت ندیمه، از مشارکت زنان در پذیرش سنت ها و هنجارهای تبعیض آمیز و حتی برساختن هنجارهایی علیه خود، سخن گفته است. هر چند این کتاب و سریال اثری است در مورد چگونگی رشد و ترویج افراط گرایی، اما می توان به خوبی، جدال های درونی و بیرونی زنانی که خود مروج خشونت علیه زنان هستند را در آن مشاهده کرد.
فیلم یک عقد موقت در بیست و چهار ساعت گذشته، شبکه های اجتماعی را فتح کرده است. در ابتدا همه ی کانال ها بی حذف صورت دختر بچه، فیلم را نمایش دادند. آن زمان با هر سخن طنز آلود زنان در مورد گل چیدن و به دشت رفتن عروس، به خوبی مشخص بود که آن عروس کوچک در هنگام خنده، دو دستش را بر روی لبانش قرار می دهد، کاری که کودکی اش را بیش از پیش فاش می کرد. نقش زنان دیگر در این فیلم اما تنها به خندیدن خلاصه نمی شود. دستی مدام به سوی دختربچه می رود تا او را هدایت کند که زود بله را نگوید. دیگر زنان هم حضوری فعال دارند، در انتظار برای هلهله و دست زدند . همان نقشی را به عهده دارند که مارگارت اتود از زنان به تصویر می کشد. همکاری و مشارک و حتی برساختن هنجارها و اجرای آن هنجارها علیه خود.
اگر کمی به فرهنگ آن مناطق آشنا باشید، خواهید فهمید که همان تصاویر بسته، همان مبل، حتی پوشش مهمانان و دامادها، نشانه هایی از تغییر فرهنگ سنتی به همراه دارد. نمادهای مدرن گویی فضا را اشغال کرده اند، تنها عنصر باقی مانده به جز گویش ضعیفی از لری، آن دختر بچه است و لباسی که برتن دارد.سنت ها وقتی بر زنان بار می شوند، استقامتی دو چندان می یابند. گویی همه ی توان یک فرهنگ یا خرده فرهنگ صرف این می شود که سنت های مرتبط با زنان، آخرین سنگری باشد که توسط یک فرهنگ و یا مجموعه ارزش ها و هنجارهای دیگر، فتح شود. زنان نمادهایی از وفاداری به سنت ها هستند، به همین دلیل هرگونه تغییر در خصوص وضعیت آنان با انواع متفاوتی از مقاومت روبرو می شود.
این مراسم اما اگر به گونه ای دیگری بود بدون آن خنده های پنهان شده در پشت دو دست، می توانست یکی از جلوه های زیبای تنوع فرهنگی باشد و البته افسوس خوردن از کمرنگ شدن برخی سنت ها. دقیقا جایی که می توانستیم از حقوق فرهنگی بنویسیم و ضرورت احترام به فرهنگ های مختلف و تلاش حق بنیاد برای حفظ این تکثر زیبای فرهنگی.جایی که ابزارهای مختلف حقوقی به جریان می افتند تا هویت متمایز گروه ها را حفظ کنند و از حق بر هویت فرهنگی سخن بگویند، حق بر حفظ آداب و سنن.
ویل کیملیکا فیلسوف معاصر کانادایی و یکی از پیشگامان مکتب چند فرهنگ گرایی، دقیقا به اهتمام وقایعی مانند همین خنده ی کودکانه ی پشت دو دست، گونه ای دیگر به تبیین حقوق فرهنگی می پردازد. او زمانی که در مقام دفاع از حیات فرهنگی گروه ها استدلال می کند، از مرزگذاری های داخلی و حمایت بیرونی سخن می گوید. کیملیکا معتقد به نوعی از حقوق فرهنگی است که از حیات و حضور دیگر فرهنگ ها در جامعه ی بزرگ تر حمایت می کند، اما این حمایت به معنای دفاع از محدودیت های داخلی نیست که یک فرهنگ بر اعضای خود، بر آزادی انتخاب آنها وارد می کند. او هرگونه مطالبه ی گروه ها در خصوص حفظ چنین سنت هایی را نامشروع می داند.
فهم اینکه سلسله هنجارها و آداب موجود در یک فرهنگ در کجا این آزادی اراده ی فردی را تهدید می کند اما امری آسان نیست. این دقیقا نقطه ای است که مخالفان و موافقان تعیین سنی خاص برای ازدواج بر آن اختلاف نظر دارند. در چه زمانی این اراده ی آزاد، نه فقط به صرف خنده ی کودکانه ی پشت دو دست، وجود دارد؟ آیا هر خنده ای و یا سکوتی علامت رضا است؟ یا رضایت مشروط به فهمی کامل از آنچه در حال رخ دادن نیز است؟ آیا آن که رضایت داده، از آثار رضایتش باخبر است و توانایی ارزیابی این آثار را دارد؟ این توانایی ارزیابی نتایج حاصل از یک تصمیم، چگونه باید احراز شود؟
چنین دغدغه هایی است که آن خنده های پشت دو دست، آن دست هایی که به سوی عروس دراز می شودو آن دست هایی که منتظرند با یک بله به هم کوفته شوند و البته آن دستی که قرار است محرم آن کودک شود را معنایی دیگر می بخشد.
#کودک_همسری #ازدواج_کودکان
@bidarzani
@zanan_emrooz