بيدارزنى
Photo
🟣 این روزها در حالی به ٢٥ نوامبر (روز جهانی منع خشونت علیه زنان) نزدیك می‌شویم كه قیام سراسری ملت ایران (قیام ژینا) وارد سومین ماه خود شده است. قیامی كه شعله‌ی آن با قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی در بازداشتگاه برافروخته شد و در ادامه جلوه‌های بی‌نظیری از همبستگی ملت‌ها/ قومیت‌ها و گروه‌های در حاشیه و اقلیت‌ها را آفرید.
قیامی كه به گسترده‌ترین شكل مساله‌ی زنان و ستم جنسی را به یكی از مسائل اصلی جنبش ملی تبدیل كرد.
ما در روزهای پرشكوه قیامی به سر می‌بریم كه شعار اصلی‌اش «زن، زندگی آزادی» از كردستان سرداده شد و در سرتاسر ایران گسترش یافت؛ روزهای پرشكوهی كه یاد #خدانور و ستمی كه بر او رفت بارها در خیابان‌ها و دانشگاه‌های سراسر ایران گرامی داشته می‌شود و #فایزه_براهویی، خواهر بلوچ ما دیگر یک زن گمنام در زاهدان نیست. روزهایی كه برای همه‌ی جان‌های عزیزی كه از دست داده‌ایم، برای #ژینا #نیكا #حدیث #سارینا #کیان گریسته‌ایم و عهد كرده‌ایم كه این مسیر را تا پیروزی قیام پیش ببریم. روزهایی كه تمام جهان شاهد خشونت افسار گسیخته‌ای است كه حكومت در تقلا برای بقای خود در كوچه و خیابان و دانشگاه علیه زن و مرد و كودك و جوان اعمال می‌كند.
ما در حالی این روزهای پرشكوه قیام و انقلاب را به روز جهانی منع خشونت علیه زنان (٢٥ نوامبر) پیوند می‌زنیم كه زنان بیش از همیشه قربانی خشونت سیستماتیك حکومتی شده‌اند. ماموران سركوب با وقاحت اقدام به #آزار_جنسی زنان معترض در خیابان و بازداشتگاه می‌کنند و به آنها ناسزاهای جنسی می‌دهند با این توهم كه آنها را از حضور در خیابان بازدارند. شیوه‌ای كه سابقه‌ای طولانی در جمهوری اسلامی دارد و از همان ابتدای حکومت، زنانِ مخالف حجاب اجباری را با الفاظ ركیك و خشونت خیابانی سركوب کرده‌اند. اما این خشونت مستمر سیستماتیك نه تنها زنان را از خیابان نرانده كه آنها را مصمم‌تر به صفوف اعتراض و انقلاب كشانده است.
زنانی كه امروز در كوچه و خیابان حجاب از سر بر می‌گیرند و آن را پایكوبان در آتش می‌افكنند، فراتر از اعتراض به حجاب اجباری و خواست آزادی پوشش، به بیش از چهل سال سركوب سیستماتیك، تبعیض، نابرابری و اجبار معترضند. گرچه اعتراض به حجاب اجباری عریان‌ترین جلوه‌ی آن است، اما تنها خشونتی نیست كه زنان به آن معترضند. زنان را در تمام این سال‌ها به طور سیستماتیك از عرصه‌های مختلفی حذف یا حضورشان را محدود کرده‌اند.
دسترسی نابرابر زنان به فرصت‌های شغلی، شكاف دستمزدی دو رقمی میان زنان و مردان، ترویج کودک‌همسری، محدود و محروم‌سازی دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری، جرم‌انگاری سقط جنین، مدارای قانونی با قتل‌های ناموسی، حذف زنان از بسیاری از مسابقات ورزشی یا ورزشگاه‌ها یا اجبار آنها به داشتن پوشش محدود كننده؛ و دیگر قوانین تبعیض‌آمیزی که به گسترش خشونت علیه زنان از خانه تا خیابان و محیط کار انجامیده بخشی از خشونت سیستماتیكی است كه زنان در این سال‌ها متحمل شده‌اند. بدیهی است زنان بسته به خاستگاه طبقاتی، قومی/ملی و دینی خود سهم متفاوتی از این خشونت متحمل شده‌اند.
در آستانه ٢٥ نوامبرـروزی كه نام خود را از كشتار زنانی دارد كه علیه دیكتاتوری جنگیده و كشته شدند- همگام با خواهرانمان در تمام كشوراز از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب در میانه‌ی خیابان یك بار دیگر عهد می‌بندیم تا رسیدن به جامعه‌ای عادلانه و برابر و تا محو هر گونه خشونت و تبعیض علیه زنان از پا ننشینیم.
- برای جامعه‌ای كه در آن همه‌ی اشكال تبعیض، اعم از تبعیض طبقاتی، جنسیتی، جنسی، قومی/ ملی، دینی و تبعیض به دلیل معلولیت محو شده باشد.
- جامعه‌ای سكولار كه در آن دین، طایفه یا حكومت هیچ آمریتی در زندگی ما نداشته باشد و همه‌ی ادیان بی‌هیچ برتری و امتیازی نسبت به دیگری، به دور از حوزه‌ی عمومی بوده و دینداری امری فردی تلقی شده و هیچ نقشی در قانون‌گذاری نداشته باشد.
- جامعه‌ای عاری از مناسبات سودجویانه‌ی سرمایه‌داری و فارغ از غارت و مصرف بی‌رویه منابع زیست محیطی.
- جامعه‌ای كه در آن آموزش و پرورش رایگان و با كیفیت در همه‌ی مقاطع و برای همه موجود باشد.
- جامعه‌ای كه در آن همگان از خدمات اجتماعی با كیفیت و رایگان (مهدكودك، آشپزخانه، خدمات بهداشتی و پزشكی،…) برخوردار باشند.
- جامعه‌ای كه در آن برای همه افراد شغلی مناسب و برخوردار از شرايط كار ايمن و انسانی، با دستمزد مكفی وجود داشته باشد، همه افراد برخوردار از بیمه‌ی درمانی مناسب و رایگان باشند و در آن افراد جویای كار، از كارافتاده، [نا]توان و زنان تحت عنوان «خانه‌دار» كه خود نقش بزرگی در تولید دارند از بیمه‌ی بیكاری و رفاه برخوردار باشند.
- جامعه‌ای كه حق تشكل، سازماندهی و اعتراض در آن به رسمیت شناخته شده باشد.
ما همچنان در میانه ی نبرد و مبارزه ایم.
جمعی از فعالان زنان داخل کشور- ۲۹ آبان ۱۴۰۱
@bidarzani
قیامی كه به گسترده‌ترین شكل مساله‌ی زنان و ستم جنسی را به یكی از مسائل اصلی جنبش ملی تبدیل كرد.
ما در روزهای پرشكوه قیامی به سر می‌بریم كه شعار اصلی‌اش «زن، زندگی آزادی» از كردستان سرداده شد و در سرتاسر ایران گسترش یافت؛ روزهای پرشكوهی كه یاد #خدانور و ستمی كه بر او رفت بارها در خیابان‌ها و دانشگاه‌های سراسر ایران گرامی داشته می‌شود و #فایزه_براهویی، خواهر بلوچ ما دیگر یک زن گمنام در زاهدان نیست. روزهایی كه برای همه‌ی جان‌های عزیزی كه از دست داده‌ایم، برای #ژینا #نیكا #حدیث #سارینا #کیان گریسته‌ایم و عهد كرده‌ایم كه این مسیر را تا پیروزی قیام پیش ببریم. روزهایی كه تمام جهان شاهد خشونت افسار گسیخته‌ای است كه حكومت در تقلا برای بقای خود در كوچه و خیابان و دانشگاه علیه زن و مرد و كودك و جوان اعمال می‌كند.
ما در حالی این روزهای پرشكوه قیام و انقلاب را به روز جهانی منع خشونت علیه زنان (٢٥ نوامبر) پیوند می‌زنیم كه زنان بیش از همیشه قربانی خشونت سیستماتیك حکومتی شده‌اند. ماموران سركوب با وقاحت اقدام به #آزار_جنسی زنان معترض در خیابان و بازداشتگاه می‌کنند و به آنها ناسزاهای جنسی می‌دهند با این توهم كه آنها را از حضور در خیابان بازدارند. شیوه‌ای كه سابقه‌ای طولانی در جمهوری اسلامی دارد و از همان ابتدای حکومت، زنانِ مخالف حجاب اجباری را با الفاظ ركیك و خشونت خیابانی سركوب کرده‌اند. اما این خشونت مستمر سیستماتیك نه تنها زنان را از خیابان نرانده كه آنها را مصمم‌تر به صفوف اعتراض و انقلاب كشانده است.
زنانی كه امروز در كوچه و خیابان حجاب از سر بر می‌گیرند و آن را پایكوبان در آتش می‌افكنند، فراتر از اعتراض به حجاب اجباری و خواست آزادی پوشش، به بیش از چهل سال سركوب سیستماتیك، تبعیض، نابرابری و اجبار معترضند. گرچه اعتراض به حجاب اجباری عریان‌ترین جلوه‌ی آن است، اما تنها خشونتی نیست كه زنان به آن معترضند. زنان را در تمام این سال‌ها به طور سیستماتیك از عرصه‌های مختلفی حذف یا حضورشان را محدود کرده‌اند.
دسترسی نابرابر زنان به فرصت‌های شغلی، شكاف دستمزدی دو رقمی میان زنان و مردان، ترویج کودک‌همسری، محدود و محروم‌سازی دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری، جرم‌انگاری سقط جنین، مدارای قانونی با قتل‌های ناموسی، حذف زنان از بسیاری از مسابقات ورزشی یا ورزشگاه‌ها یا اجبار آنها به داشتن پوشش محدود كننده؛ و دیگر قوانین تبعیض‌آمیزی که به گسترش خشونت علیه زنان از خانه تا خیابان و محیط کار انجامیده بخشی از خشونت سیستماتیكی است كه زنان در این سال‌ها متحمل شده‌اند. بدیهی است زنان بسته به خاستگاه طبقاتی، قومی/ملی و دینی خود سهم متفاوتی از این خشونت متحمل شده‌اند.
در آستانه ٢٥ نوامبرـروزی كه نام خود را از كشتار زنانی دارد كه علیه دیكتاتوری جنگیده و كشته شدند- همگام با خواهرانمان در تمام كشوراز از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب در میانه‌ی خیابان یك بار دیگر عهد می‌بندیم تا رسیدن به جامعه‌ای عادلانه و برابر و تا محو هر گونه خشونت و تبعیض علیه زنان از پا ننشینیم.
- برای جامعه‌ای كه در آن همه‌ی اشكال تبعیض، اعم از تبعیض طبقاتی، جنسیتی، جنسی، قومی/ ملی، دینی و تبعیض به دلیل معلولیت محو شده باشد.
- جامعه‌ای سكولار كه در آن دین، طایفه یا حكومت هیچ آمریتی در زندگی ما نداشته باشد و همه‌ی ادیان بی‌هیچ برتری و امتیازی نسبت به دیگری، به دور از حوزه‌ی عمومی بوده و دینداری امری فردی تلقی شده و هیچ نقشی در قانون‌گذاری نداشته باشد.
- جامعه‌ای عاری از مناسبات سودجویانه‌ی سرمایه‌داری و فارغ از غارت و مصرف بی‌رویه منابع زیست محیطی.
- جامعه‌ای كه در آن آموزش و پرورش رایگان و با كیفیت در همه‌ی مقاطع و برای همه موجود باشد.
- جامعه‌ای كه در آن همگان از خدمات اجتماعی با كیفیت و رایگان (مهدكودك، آشپزخانه، خدمات بهداشتی و پزشكی،…) برخوردار باشند.
- جامعه‌ای كه در آن برای همه افراد شغلی مناسب و برخوردار از شرايط كار ايمن و انسانی، با دستمزد مكفی وجود داشته باشد، همه افراد برخوردار از بیمه‌ی درمانی مناسب و رایگان باشند و در آن افراد جویای كار، از كارافتاده، [نا]توان و زنان تحت عنوان «خانه‌دار» كه خود نقش بزرگی در تولید دارند از بیمه‌ی بیكاری و رفاه برخوردار باشند.
- جامعه‌ای كه حق تشكل، سازماندهی و اعتراض در آن به رسمیت شناخته شده باشد.
ما همچنان در میانه ی نبرد و مبارزه ایم.
جمعی از فعالان زنان داخل کشور- ۲۹ آبان ۱۴۰۱
@bidarzani
🟣 بیانیه کانون صنفی فرهنگیان گیلان به مناسبت ۲۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان و محکومیت سرکوب گسترده مردم غیور کردستان
به نام خداوند جان و خرد
مردم آزاده گیلان، معلمان شریف و دانش آموزان گرانقدر:
۲۵ نوامبر برابر با ۴ آذر روز جهانی منع خشونت علیه زنان است.سابقه این روز مربوط به کشته شدن سه خواهر اهل جمهوری دومنیکن به دست دیکتاتور وقت به نام تروخیو است که علیه وی فعالیت سیاسی داشتند.
امسال ۲۵ نوامبر مصادف با خیزش حق خواهانه مردم حق طلبی است که پس از قتل حکومتی دختر ایران #ژینا_امینی از تبار دلاوران کردستان،شعار زن_رندگی_آزادی را به مانیفست مبارزات عینی جامعه تبدیل کردند و در طلب آزادی و عدالت،جان های پاک بسیاری از این حق طلبان، قربانی خشونت های حکومت شد در این میدان حق خواهی و حق جویی، جوانان به ویژه زنان طی این هفتاد روز، در صف مقدم تغییرات بنیادین حضور داشتند و از همین رو مورد ستم بیشتری واقع شده اند. زنان ایران در نظام ایدئولوژیکی فعلی،همواره قربانی خشونت های سیستماتیک دولت،خشونت های خانگی، تبعیض های حقوقی و شکل های دیگر تبعیض بوده اند.هنوز یاد زنانی که از شمال تا جنوب کشور قربانی تعصبات کور افراد خانواده شده اند در اذهان مردم باقی است.
ازدواج های اجباری و تشویق دولت به ازدواج دختران دبیرستانی در مدارس، تلاش برای ساختن الگوی زن مطیع در کتاب های درسی دختران،حجاب اجباری،گزینش مبتنی بر پوشش برای استخدام معلمان زن تنها گوشه ای از خشونت هایی است که توسط آموزش و پرورش بر زنان اعمال می شود و در سالهای اخیر شدت بیشتری نیز گرفته است.
البته، شجاعت و اعتراض های دانش آموزان و خصوصا دختران دانش آموز در شهرهای مختلف نشانه شکست آموزش و پرورش در اجرای سیاست ها و هنجارهای تحمیلی است و این دختران نه تنها زنی مطیع در خانواده نشدند بلکه با عصیان و سرکشی خود پایه های حکومتی را که با همه ی امکانات نظامی و تسلیح خیابانی برای خاموش کردن آنها به میدان آمده بود،به لرزه در آوردند.
جنبش زن زندگی آزادی علیرغم شور و‌امید در دلهای مردم به ما یادآوری می کند که محیطی امن برای زنان در خانه ، خیابان ، مدارس و محیط های کار از حقوق ابتدایی زنان است و تلاش برای ساختن جهانی امن و عاری از خشونت علیه زنان آرزوی هر زن و مرد آزاده ای است. توقف خشونت علیه زنان نه یک شعار بلکه وظیفه ای است که بر دوش همه است و در این روزهای #قیام_ژینا بیش از گذشته ضرورت آن احساس می شود.
از طرف دیگر، در این روزها ما شاهد خونابه خلق کرد در خیابان های #کردستان هستیم.
با تداوم اعتراضات در سراسر ایران و بالاخص در کردستان،سرکوب در شهرهای کردستان شدت بیشتری گرفت و حاکمیت با استفاده از سلاح جنگی دست به کشتار عظیمی زد که تا ابد این لکه ننگ بر پیشانی مسندنشینان قدرت چون مُهری سوخته خواهد نِشست.
کردستان زیر چکمه های سرکوب است و خرمن ها خون زیر کفش های کودکان کردستانی.
هر انسانی و هر وجدان بیداری با دیدن چنین فضاحتی از کشتار با سلاح جنگی در مقابل اعتراضات مردمی،سراسر خشم و عصیان می شود.ما معلمان نیز که همواره برای مطالبات صنفی دانش آموزان و رعایت حقوق آنها اصرار ورزیده ایم و تاوان پافشاری هایمان تشکیل پرونده های متعدد امنیتی و زندان بود،چگونه می توانیم در جلو دیدگانمان شاهد به تیر بسته شدن و گلوله پراکنی ها و به خاک و خون کشیده شدن این دانش آموزان عزیز باشیم؟وظیفه تاریخی ماست که کشتار و سرکوب بی رحمانه و عظیمی که علیه مردم کردستان صورت گرفته را به رساترین بیان محکوم کنیم و همه جانبه حمایت خود را از اعتراضات مردم کردستان اعلام کنیم.کردها با انبوهی از اندوه همچنان ایستاده اند و صدایشان رساتر از هر تیرباری است.اما لازمه ی این ایستادگی،حمایت سراسری مردم ایران و گیلان از کردستان است، چرا که مسیر آزادی و برابری و رفاه با مرگ دختر کردستان و از دیار کردستان آغاز شد و پیروزی ملت به اتحاد و یگانگی و حمایت ملت از این قوم دلیر دارد.حاکمیت امروز راه خاموش شدن جامعه را به ویژه در سرکوب کردستان،سرکوب دانشگاه ها و سرکوب به پا خاسته های مظلوم سیستان و خاش و ایذه و دیگر مناطق ایران می جوید تا همچنان بتواند با انحصار قدرت و ثروت و منابع رسانه ای تک صدایی را گسترده تر از همیشه بسط دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان ضمن محکوم کردن خشونت های انجام شده علیه شهروندان ایرانی در اعتراضات هفتاد روز اخیر به ویژه برخورد خونین و کشتار بی رحمانه مردم کردستان را محکوم می کند و از حاکمیت می خواهد که به کشتار بی گناهان پایان دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان همچنین با گرامیداشت ۲۵ نوامبر خواهان لغو قوانین زن ستیزانه و خشونت علیه زنان است.
کانون صنفی فرهنگیان گیلان
۵ آذر ۱۴۰۱
@bidarzani
به نام خداوند جان و خرد
مردم آزاده گیلان، معلمان شریف و دانش آموزان گرانقدر:
۲۵ نوامبر برابر با ۴ آذر روز جهانی منع خشونت علیه زنان است.سابقه این روز مربوط به کشته شدن سه خواهر اهل جمهوری دومنیکن به دست دیکتاتور وقت به نام تروخیو است که علیه وی فعالیت سیاسی داشتند.
امسال ۲۵ نوامبر مصادف با خیزش حق خواهانه مردم حق طلبی است که پس از قتل حکومتی دختر ایران #ژینا_امینی از تبار دلاوران کردستان،شعار زن_رندگی_آزادی را به مانیفست مبارزات عینی جامعه تبدیل کردند و در طلب آزادی و عدالت،جان های پاک بسیاری از این حق طلبان، قربانی خشونت های حکومت شد در این میدان حق خواهی و حق جویی، جوانان به ویژه زنان طی این هفتاد روز، در صف مقدم تغییرات بنیادین حضور داشتند و از همین رو مورد ستم بیشتری واقع شده اند. زنان ایران در نظام ایدئولوژیکی فعلی،همواره قربانی خشونت های سیستماتیک دولت،خشونت های خانگی، تبعیض های حقوقی و شکل های دیگر تبعیض بوده اند.هنوز یاد زنانی که از شمال تا جنوب کشور قربانی تعصبات کور افراد خانواده شده اند در اذهان مردم باقی است.
ازدواج های اجباری و تشویق دولت به ازدواج دختران دبیرستانی در مدارس، تلاش برای ساختن الگوی زن مطیع در کتاب های درسی دختران،حجاب اجباری،گزینش مبتنی بر پوشش برای استخدام معلمان زن تنها گوشه ای از خشونت هایی است که توسط آموزش و پرورش بر زنان اعمال می شود و در سالهای اخیر شدت بیشتری نیز گرفته است.
البته، شجاعت و اعتراض های دانش آموزان و خصوصا دختران دانش آموز در شهرهای مختلف نشانه شکست آموزش و پرورش در اجرای سیاست ها و هنجارهای تحمیلی است و این دختران نه تنها زنی مطیع در خانواده نشدند بلکه با عصیان و سرکشی خود پایه های حکومتی را که با همه ی امکانات نظامی و تسلیح خیابانی برای خاموش کردن آنها به میدان آمده بود،به لرزه در آوردند.
جنبش زن زندگی آزادی علیرغم شور و‌امید در دلهای مردم به ما یادآوری می کند که محیطی امن برای زنان در خانه ، خیابان ، مدارس و محیط های کار از حقوق ابتدایی زنان است و تلاش برای ساختن جهانی امن و عاری از خشونت علیه زنان آرزوی هر زن و مرد آزاده ای است. توقف خشونت علیه زنان نه یک شعار بلکه وظیفه ای است که بر دوش همه است و در این روزهای #قیام_ژینا بیش از گذشته ضرورت آن احساس می شود.
از طرف دیگر، در این روزها ما شاهد خونابه خلق کرد در خیابان های #کردستان هستیم.
با تداوم اعتراضات در سراسر ایران و بالاخص در کردستان،سرکوب در شهرهای کردستان شدت بیشتری گرفت و حاکمیت با استفاده از سلاح جنگی دست به کشتار عظیمی زد که تا ابد این لکه ننگ بر پیشانی مسندنشینان قدرت چون مُهری سوخته خواهد نِشست.
کردستان زیر چکمه های سرکوب است و خرمن ها خون زیر کفش های کودکان کردستانی.
هر انسانی و هر وجدان بیداری با دیدن چنین فضاحتی از کشتار با سلاح جنگی در مقابل اعتراضات مردمی،سراسر خشم و عصیان می شود.ما معلمان نیز که همواره برای مطالبات صنفی دانش آموزان و رعایت حقوق آنها اصرار ورزیده ایم و تاوان پافشاری هایمان تشکیل پرونده های متعدد امنیتی و زندان بود،چگونه می توانیم در جلو دیدگانمان شاهد به تیر بسته شدن و گلوله پراکنی ها و به خاک و خون کشیده شدن این دانش آموزان عزیز باشیم؟وظیفه تاریخی ماست که کشتار و سرکوب بی رحمانه و عظیمی که علیه مردم کردستان صورت گرفته را به رساترین بیان محکوم کنیم و همه جانبه حمایت خود را از اعتراضات مردم کردستان اعلام کنیم.کردها با انبوهی از اندوه همچنان ایستاده اند و صدایشان رساتر از هر تیرباری است.اما لازمه ی این ایستادگی،حمایت سراسری مردم ایران و گیلان از کردستان است، چرا که مسیر آزادی و برابری و رفاه با مرگ دختر کردستان و از دیار کردستان آغاز شد و پیروزی ملت به اتحاد و یگانگی و حمایت ملت از این قوم دلیر دارد.حاکمیت امروز راه خاموش شدن جامعه را به ویژه در سرکوب کردستان،سرکوب دانشگاه ها و سرکوب به پا خاسته های مظلوم سیستان و خاش و ایذه و دیگر مناطق ایران می جوید تا همچنان بتواند با انحصار قدرت و ثروت و منابع رسانه ای تک صدایی را گسترده تر از همیشه بسط دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان ضمن محکوم کردن خشونت های انجام شده علیه شهروندان ایرانی در اعتراضات هفتاد روز اخیر به ویژه برخورد خونین و کشتار بی رحمانه مردم کردستان را محکوم می کند و از حاکمیت می خواهد که به کشتار بی گناهان پایان دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان همچنین با گرامیداشت ۲۵ نوامبر خواهان لغو قوانین زن ستیزانه و خشونت علیه زنان است.
کانون صنفی فرهنگیان گیلان
۵ آذر ۱۴۰۱
@bidarzani