کرونا به آسیب‌پذیرترین مردم جهان بیش از همه آسیب می‌زند

غزه، شمال غربی سوریه، یمن، اردوگاه‌های پناهندگان در یونان و بنگلادش و لیبی و ایران و افغانستان: اگر کرونا در آنها شیوع یابد، فاجعه رخ خواهد داد.


تا کنون موارد مثبت اندکی از بیماری کرونا در کمپ‌های آوارگان روهینگیا در مرز بنگلادش و میانمار، یا اردوگاه‌های پرجمعیت مهاجران رهاشده در یونان ثبت شده است. اما این واقعیت ابداً جای خوشحالی ندارد. شمار کمی از این سکونت‌گاه‌ها امکانات تست کرونا دارند.


خبرنگاران واشنگتن‌پست درباره سوریه چنین گزارش می‌دهند:
«سوریه جنگ‌زده شاید بزرگ‌ترین مایه نگرانی است، به‌ویژه شمال غربی کشور که نبرد بین نیروهای دولتی و شورشیان علی‌رغم یک آتش‌بس شکننده ادامه دارد. نزدیک به چهار میلیون تن که اغلب‌شان را آوارگان دیگر نقاط کشور تشکیل می‌دهند، در قلمروی باریکی در امتداد مرز ترکیه در ازدحام کنار یکدیگرند. آنجا حتی غزه را هم در فهرست پرتراکم‌ترین منطقه به لحاظ جمعیت در خاورمیانه پشت سر گذاشته است.»

ادامه مطلب⬇️

@bidarzani
https://t.me/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/495611&rhash=eec6b76cb50965

زنانی که تنها زندگی می‌کنند 🔻

📷 آنیا ۳۵ سال دارد. اهل بجنورد است و در رشته‌ی طراحی داخلی تحصیل کرده است. در ۲۲ سالگی با مردی از اقوام دورش ازدواج کرد و بعد از مدتی متوجه شد که همسرش مبتلا به وسواس فکری شدید است. با هم برای درمان همسر و ادامه‌ی تحصیل به سیدنی رفتند اما کم‌کم ادامه‌ی زندگی با همسرش آن‌قدر دشوار شد که بعد از پنج سال، زندگی مشترک را ترک کرد. مدتی تنها در سیدنی زندگی کرد تا بالاخره به ایران بازگشت. شغلی در تهران پیدا کرد و به‌رغم مخالفت‌های پدر و مادرش ۸ سال است که تنها زندگی می‌کند. چند بار مجبور به ترک محیط‌های کاری شده است، چون همکارانش با زنان رفتارهای نامناسبی داشته‌اند. آنیا اکنون در تهران در یک مهد کودک کار می‌کند. با یک دوست که او هم بعد از سختی‌های زیاد متارکه کرده، هم‌خانه شده است. آنیا با ورزش و تمرین‌ تزکیه‌ی ذهن سعی می‌کند که آرامش و بردباری بیشتری پیدا کند.

📷 سایه ۳۹ سال دارد، اهل اراک است، و در رشته‌ی عکاسی دانشگاه هنر تهران درس خوانده است. به کار روزنامه‌نگاری و نوشتن مشغول است، و مجموعه‌ای چاپ شده و چند داستان ناتمام دارد. او بعد از مهاجرت به تهران چند سال تنها زندگی کرد، و بعد از این که خانواده‌اش به تهران آمدند، دوباره به درون زندگی خانوادگی رفت. پس از ده سال تصمیم گرفت که مستقل شود، و به‌رغم مخالفت پدرش، خانه‌ای برای خود اجاره کرد. سایه‌ی سنگین نارضایتی پدرش همیشه روی سر اوست. سایه فکر می‌کند که زندگی با خانواده او را از بسیاری مهارت‌هایی که قبلاً داشت، دور کرده بود. اما تنها زندگی کردن هم برای او کار ساده‌ای نیست. سایه زندگی با خانواده را دوست دارد اما نه به بهای از بین رفتن آزادی‌های کوچکی که دارد. به نظر او داشتن رابطه‌‌ای درست، در شرایط کنونی سخت‌ترین کار است و از آن سخت‌تر اعتماد به آدم‌ها است. نوشتن مهم‌ترین دغدغه‌ی اوست، چون فکر می‌کند که از این طریق می‌تواند با دنیا حرف بزند.

@bidarzani
@NashrAasoo
https://t.me/NashrAasoo/4330

‏زن سیل زده در ‎زهکلوت :
«اینجا هیچکس نیست.»

نه دولت، نه مسئول، نه ...
هیچکس حتی صدایشان را هم نمی‌شنود.

#توییت_خوان
#سیل

@bidarzani
https://twitter.com/AdelBarkam/status/1242750044828315649?s=09

٨٠ مورد نقض حقوق زنان در کردستان ایران در سال ١٣٩٨



آژانس خبررسانی کُردپا، در یک گزارش تحلیلی _آماری، موارد نقض حقوق  و وضعیت زنان کُرد در سال ١٣٩٨ در کردستان ایران را ارائه می‌دهد.
در این گزارش به ٨٠ مورد نقض حقوق زنان کُرد در ایران اشاره شده است که مواردی از جمله بازداشت، محکومیت به زندان و دیگر احکام، احضار به اداره اطلاعات و دادگاه‌ها، وضعیت زندانیان سیاسی زن، احکام اعدام و شلاق، کشته، زخمی و مورد ضرب وشتم قرار گرفتن توسط نیروهای امنیتی و نظامی و مرگ بر اثر سهل‌انگاری پزشکی را شامل می‌شود.
این گزارش با استناد به آمار به ثبت رسیده توسط " مرکز آمار آژانس خبررسانی کُردپا" منتشر می‌گردد.
با توجه به نبود هیچ آماری دقیقی از وضعیت زنان در ایران و علی‌خصوص وجود فضای امنیتی در کردستان ایران این آمار بسیار بالاتر از این می‌باشد و این گزارش تنها به مجموع مواری از نقض حقوق زنان کُرد اشاره دارد که  در رسانه‌های معتبر رسانه‌ای شده‌اند.


@bidarzani
https://kurdpa.net/fa/news/%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%BE%D8%A7-%D9%85%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D9%86%D9%82%D8%B6-%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84

درد مشترکِ لذت سرکوب‌شده‌ی زنان 🔻

🙋🏻‍♀️ مستند «لذت زنانه» برنده‌ی جوایز متعدد بین‌المللی، از جمله جشنواره‌ی لوکارنو، شده است. در مراسم نمایش این مستند در شهر واشنگتن دی‌سی، با باربارا میلر، کارگردان این مستند، به گپ‌وگفت نشستم. میلر می‌گوید در این سال‌هایی که مستند می‌سازد و به گوشه‌وکنار دنیا سفر می‌کند، همیشه پس ذهن‌اش این دغدغه بوده که چطور به‌رغم این‌که در قرن بیست‌و‌یکم زندگی ‌می‌کنیم، هنوز در سراسر جهان زن‌ها وقتی نوبت به حرف زدن از بدن‌شان و نیاز جنسی ‌می‌رسد، ناگهان ساکت می‌شوند، انگار به لاک امنی می‌خزند و انگار هنوز برای اکثر زنان سکسوالیته یک «وظیفه» است و نه یک «نیاز».

🙋🏻‍♀️ «لذت زنانه» لحنی آرام دارد، کارگردان حس شخصی خود را در فیلم نریخته است، قاضی نیست، به سوژه‌ها مجال می‌دهد که تجربه و حس خود را رها و به زبان شخصی خود روایت کنند. یکی از دردناک‌ترین این لحظه‌های روایت، جایی‌ست که دوریس وگنر لحظه‌ی اولین تجاوز کشیش بانفوذ کلیسا به تن‌اش را روایت می‌کند. در یکی دیگر از صحنه‌های به‌غایت تأثیرگذار، لیلا حسین چند مرد جوان را که با مثله‌سازی اندام جنسی زن موافق‌اند، به سالنی می‌‌برد که با خمیر یک واژن بزرگ زن را ساخته‌اند. یک قیچی بسیار بزرگ برمی‌دارد، آرام به مردان توضیح می‌دهد که در هر یک از چهار شیوه‌ی مثله‌سازی اندام جنسی زن، دقیقاً کجا بریده شده و چه بلایی بر سر اندام جنسی زن می‌آید. دوربین روی واکنش‌های مردان زوم می‌‌کند: چشم‌هایی که وحشت‌زده گرد می‌شود، لبی که گزیده می‌شود، دستانی که مضطرب زیر چانه می‌رود، پلک چشم‌هایی که با حس درد بسته می‌شود. مردانی که تا پیش از این هیچ تصور واقعی و ملموسی نداشتند که مثله‌سازی اندام جنسی زن یعنی چی با همین مشاهده یاد می‌گیرند که دیگر از ناقص‌سازی اندام جنسی زن، دفاع نکنند. تماشای لیلا حسین که دارد تمام زخم و درد و رنجی را که در کودکی تجربه کرده بازسازی می‌کند تا دیگرانی این‌چنین نکنند، نفس‌گیر است.

🙋🏻‍♀️ یکی از نمادهای علنی دوگانه‌گی برخورد جوامع با مسأله‌ی سکسوالیته زنان در روایت مگولی ایگاراشی در ژاپن به تصویر کشیده می‌شود. دادستان عمومی صرف خلق یک اثر هنری سه‌بعدی از واژن زن (نه تصویری از ارتباط جنسی، بلکه صرفاً واژن) را خلاف «عفت عمومی» می‌داند و ایگاراشی را بازداشت و محاکمه و به پرداخت جریمه‌ی مالی محکوم می‌کند. هم‌زمان در فیلم، تصاویری از جشنواره‌ی سالانه‌ی «کانامارا» در ژاپن نشان داده می‌شود که جشنواره‌ای در ستایش آلت تناسلی مردان است. هر سال در این جشنواره بتی از یک آلت جنسی مردانه ساخته، روی کجاوه‌ای قرار گرفته و با ذکرهای ستایش‌آمیز روی دوش مردان برده می‌شود و همه به آن ادای احترام می‌کنند!

@NashrAasoo 💬
@bidarzani

https://t.me/NashrAasoo/4334

با تبعیض نمی توان کرونا را شکست داد

🖋سیمین کاظمی

🔸از قرار اطلاع، مهاجران افغانستانی در ایران که به علت ابتلا به بیماری کروناویروس بستری شده اند، مجبور به پرداخت تمام هزینه های بیمارستانی شامل هزینه تشخیص، درمان و بستری هستند.

🔸از آنجا که این بخش از جمعیت فاقد پوشش بیمه هستند و از طرفی اکثرا کارگران روزمزدند و در این روزها شغل خود را از دست داده اند، توان پرداخت هزینه های بیمارستانی را ندارند.

🔸تحمیل هزینه های بیمارستانی به این دسته از بیماران و خانواده های شان اولاً با حق دسترسی همگان به سلامت مغایرت دارد و آنها را از خدمات سلامت محروم می کند. ثانیاً چنین وضعیتی باعث می شود این افراد در صورت بیماری به بیمارستان مراجعه نکنند، که ممکن است حیات آنها به خطر بیفتد و نیز باعث گسترش بیشتر بیماری در بین اطرافیان شان شود. از طرفی درصورتی که بستری شوند، بعلت هزینه های بالای بستری، فقیرتر می شوند چنانکه حتی در تامین غذا در می مانند.

🔸نظام سلامت که "شعار کرونا را شکست می دهیم"، را برای مقابله با این بیماری برگزیده است، ظاهراً این واقعیت را نادیده گرفته که با تبعیض علیه بخشی از جمعیت، نمی توان بر این اپیدمی فایق شد. اپیدمی در صورتی قابل کنترل است که امکانات پیشگیری و درمان در دسترس همه افراد و اقشار جامعه باشد.

🔸نظام سلامت دست کم برای مقابله با یک بیماری واگیردار علاوه بر اینکه باید مشی انسانی تری داشته باشد، لازم است به آن سطح از عقلانیت رسیده باشد که دریابد تبعیض و انتخاب بین بیماران، به ماندگاری و اشاعه بیشتر بیماری می انجامد.

🔸 برای رعایت حقوق انسانی مهاجران و نیز برای آنکه سلامت به جامعه بازگردد، لازم است تبعیض علیه مهاجران افغانستانی متوقف شود و وزارت بهداشت، بیمارستان ها را مکلف کند مهاجرانی را که نیازمند بستری هستند، بدون قید و شرط و بدون آنکه مرتکب تبعیض شوند، بپذیرند و از فشار بر بیماران برای پرداخت هزینه بستری بپرهیزند.
@drsiminkazemi
@bidarzani

📌ممانعت از آزادی نسرین ستوده گفت‌وگو با رضا خندان

ویروس جدید کرونا در ایران به شکلی گسترده شیوع پیدا کرده و تمام کشور را فراگرفته است. زندان‌ها هم در امان نمانده‌اند و طبق گزارش‌های منتشر شده، ویروس به آن‌ها هم سرایت کرده است. در هفته‌های گذشته، خانواده زندانیان سیاسی و بسیاری از سازمان‌های حقوق بشری، خواستار آزادی یا اعطای مرخصی به زندانیان سیاسی شده‌اند، اما قوه فضاییه تاکنون تنها با مرخصی تعداد محدودی از زندانیان سیاسی موافقت کرده است.
نسرین ستوده، وکیل دادگستری و فعال حقوق‌بشر محبوس در زندان اوین هم که روز دوشنبه ۲۶ اسفند با انتشار بیانیه‌ای در اعتراض به عدم موافقت با مرخصی تعداد زیادی از زندانیان سیاسی، همراه با ناهید بهشید اعتصاب کرده بود، همچنان بدون اعطای آزادی یا مرخصی در زندان به سر می‌برد.
رضا خندان، همسر نسرین ستوده در گفت‌وگو با زمانه درباره آخرین وضعیت همسرش می‌گوید که او روز جمعه اول فروردین بعد از آزادی ناهید بهشید، از هم‌بندی‌های نسرین ستوده، به اعتصاب غذای خود پایان داده است. به درخواست‌های آنها برای آزادی نسرین ستوده اما هیچ پاسخی داده نشده است.

#نسرین_ستوده
@bidarzani
https://t.me/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/495778&rhash=eec6b76cb50965

‏افزایش خشونت خانگی در روزهای کرونایی

با هشدار دولت ترکیه برای ماندن در خانه طی۱٠روز گذشته ۱٠زن در خانه‌هایشان به قتل رسیده‌اند

سرپرست انجمن مبارزه با جنایت‌ علیه زنان با اشاره به دوران قرنطینه گفت:از آغاز دوران قرنطینه تاکنون ۱٠زن به دست مردان درداخل خانه کشته شده‌اند.


‏کاو افزود: درخواست کمک زنانی که در معرض خشونت قرار گرفته‌اند هم در ۱٠ روز گذشته بسیار افزایش پیدا کرده.
وی ادامه داد: زنان برای فرار از خشونت خانگی به خارج از خانه فرار می‌کردند، اما حالا به دلیل پاندمی چاره‌ای جز ماندن در خانه ندارند.

#خشونت_خانگی

@bidarzani
https://twitter.com/Bidarzani/status/1243124062764892162?s=09

✅ ۷ سال بر فرزانه تاییدی در ایران چه گذشت

فرزانه تاییدی که به تازگی در ۷۵ سالگی درگذشت، باوجود آنکه در ماه‌ها و سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب، از ایران نرفت اما از سال ۶۰ دیگر اجازه کار پیدا نکرد. آخرین فیلمی که از او در ایران به نمایش درآمد، «میراث من جنون» به کارگردانی مهدی فخیم زاده بود.
فرزانه تاییدی در گفت و گویی که سال ها بعد در خارج از کشور با ناصر مهاجر انجام داد شرحی از مصائب و مشکلات و محرومیت‌هایی که تا خروج از ایران داشت، داد. از جمله گفت که بدون دلیل خاصی ممنوع الخروج شده و بارها از سوی ماموران امنیتی و انتظامی به نهادهای قضایی احضار و در مواردی هم بازداشت شده بود. او همچنین گفته بود که با امضای موسوی خوئینی‌ها به او اتهام «مجهول‌المکان بودن» زده و برایش پرونده قضایی تشکیل داده بودند. خانم تاییدی در این گفت و گو همچنین شرحی از خروجش از ایران در سال ۶۵ به صورت قاچاق از مرز ایران و پاکستان داده و همچنین گفته بود چهار ماه شرایط بسیار سختی را در شهر کراچی پاکستان داشته است. این گفت و گو را در لینک زیر می‌توانید بخوانید:


http://cinemaye-azad.com/1394/02/19/2328/

https://t.me/babakgha/260

@bidarzani

​​مادران سفیدپوش میدان «مایو» آرژانتین بیش از ۴۰ سال است که هرگز سکوت نکردند. در هر وضعیت و شرایط و به‌رغم تمام دشواری‌ها مطالبه‌ی دادخواهی را از هر تریبون و روزنه، فریاد کردند. مادران سفیدپوش آرژانتین حالا هم که نزدیک به ۲۰ درصد مردم جهان مجبور به خانه‌نشینی اجباری شدند، قصد سکوت ندارند.

مادران سفیدپوش میدان مایو قبل از این‌که رئیس‌جمهور آرژانتین اعلام قرنطینه کند، مراسم راهپیمایی بزرگ سالانه‌ی خود را که در روز ۲۳ ماه مارس برگزار می‌شود، به دلیل شیوع ویروس کرونا، کنسل کردند. اما بازماندگان ده‌ها هزار تن که در زمان دیکتاتوری نظامی آرژانتین سربه‌نیست شدند و سرنوشت آن‌ها معلوم نشد، قصد ندارند در زمانه‌ی کرونا دادخواهی و ۲۳ مارس را به سکوت برگزار کنند. بعضی از این زنان ویدئو تهیه و در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشتند و از کاربران خواستند که روز ۲۳ مارس آن‌ها را با نوشته‌ها، هشتگ و توئیت‌های خود همراهی کنند.

از آن مهم‌تر از تنها فضای عمومی و عیان موجود یعنی بالکن‌ها و درهای خانه‌های خود استفاده کردند. مادران و خواهران و همسران ناپدیدشدگان، این روزها از بالکن‌های خانه‌های خود پارچه‌ یا روسری سفیدشان را مزین به شعاری در لزوم دادخواهی و به یاد عزیزان ناپدیدشده‌ی خود نصب کردند یا به درب ورودی منزل، تکه پارچه سفیدی را با نام و عکس عزیز ناپدیدشده‌ی خود و سن او در آخرین روزهای قبل از ناپدید شدن نصب کردند.

یکی از زنان فعال در دادخواهی مادران آرژانتین به «الجزیره» گفت:«در این روزگار وحشتناک، تنها عده‌ای از ما این امکان و مزیت‌ را داریم که بتوانیم خودمان را قرنطینه کنیم. بقیه در فقر و وحشت به سر می‌برند. امسال، ضرورت آرمان‌های آن ۳۰ هزار عزیز ناپدیدشده‌ بیش از پیش به چشم می‌خورد. آن‌ها که خواهان برابری دستمزد، حق بهداشت و درمان رایگان، عدالت در تقسیم سرمایه، برابری، کار برای همه و تحصیل رایگان بودند. امروز اتفاقا عیان‌تر از هر وقت می‌فهمیم چرا آن‌ها را از صحنه‌ی روزگار حذف کردند.»

این زنان از شهروندان آرژانتین درخواست کردند که در این شرایط ویژه، آن‌ها هم از بالکن و درهای خانه‌های خود تکه پارچه‌ی سفیدی به یاد ناپدیدشدگان نصب کنند و امسال با این شیوه همراه مطالبه‌گری آن‌ها باشند. شمار چشمگیری از شهروندان آرژانتین به این درخواست مادران مبارز و مقاوم کشورشان پاسخ مثبت دادند و پارچه‌ها و دستمال‌های سفید از بالکن و در و پنجره‌ی خانه‌های زیادی آویزان شده است.

مادران عزادار و حق‌طلب میدان مایو می‌گویند با این‌که امسال خیابان‌ها در روز ۲۳ مارس خالی بود، اما امسال شاید بیشتر از هر زمان دیگری، احساس کردند که مردم با آن‌ها و عزیز ناپدیدشده‌ی آن‌ها اعلام همبستگی می‌کنند. بالکن‌ها در بحران جهانی کرونا، عرصه‌ی شور و زندگی و مقاومت شده‌اند. از مردم ووهان که در بالکن‌ها با نوای بلند سال نو چینی را به یکدیگر تبریک گفته و فریاد می‌زدند که «ووهان! مقاومت کن. تو می‌توانی جان به در ببری»، تا مردم ایتالیا که در بالکن‌ها ساز می‌نوازند، اپرا می‌خوانند و دست در دست هم می‌رقصند. و حالا مردم آرژانتین که بالکن‌ها را به عرصه‌ی تظاهرات، همبستگی و دادخواهی تبدیل کردند و ظلم و جنایت را از یاد نمی‌برند.

@FarnazSeifi
@bidarzani
https://t.me/FarnazSeifi/149