Forwarded from عکس نگار
▫️غوغای عام الفیل▫️
در زمان عبد المطّلب #مکه در معرض خطر سختى قرار گرفت.
جنگجويان حبشى به فرماندهى «أبرهه» از يمن به مكّه روى آور شدند و مى خواستند حجاز را مانند يمن به دست آورند، و كيش مسيح را كه در يمن پس از انتقام گرفتن به خاطر شهر مسيحى مذهب نجران رواج داده بودند، در مكّه نيز رايج سازند.
آنها قصد داشتند تا كعبه را ويران كنند، زیرا گزارش داده بودند كه مردى از بنى كنانه در كليساى «قليّس» صنعاى يمن بى حرمتى كرده است، و ابرهه سوگند ياد كرده بود كه كعبه قريش را ويران سازد.
عبد المطّلب در برابر این حادثه بردبارى و مردانگى و شجاعت بسیاری نشان داد. او به مردم دستور داد تا شهر را ترک کنند و به قلّه كوه‌ها پناه برند.
مردم فرمان عبد المطّلب را شنيدند و از جنگ دورى جستند، و خود عبد المطّلب در مكّه ماند، و چون ديگران از شهر كناره نگرفت و در نزد كعبه دعا مى كرد و از خداى يارى مى خواست، و اشعارى را كه از وى نقل شده است در مقام مناجات مى خواند.
(ترجمه تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 329 و ص 364. سيرة النبى، ج 1، ص 51. تاريخ طبرى ج 1، ص 553. بحار ج 15، ص 135- 137، 145).
در نهایت اصحاب فيل را به وسيله دسته هاى مرغانى كه بر آنان فرستاد تا آنها را به سنگى از گل سفت شده زدند، و مانند كاه خورده شده درهم كوبيدند، نابود ساخت.
و قريش بى آنكه چيزى از دست داده باشند، به عافيت به مكّه بازگشتند و بزرگى و بزرگوارى عبد المطّلب را بيش از پيش دريافتند تا آنجا كه مى گفتند: «عبد المطّلب» #ابراهيم دوم است.
«عبد المطّلب» پس از آنكه داستان #اصحاب_فيل به انجام رسيد، اشعارى گفت كه يعقوبى آن را نقل كرده است. و اشعارى ديگر كه مجلسى از مجالس مفيد، و امالى شيخ طوسى، و كنز كراجكى نقل كرده است.
(بحار، ج 15، ص 132، 140- 141).
@BeitolAbbasTV
در زمان عبد المطّلب #مکه در معرض خطر سختى قرار گرفت.
جنگجويان حبشى به فرماندهى «أبرهه» از يمن به مكّه روى آور شدند و مى خواستند حجاز را مانند يمن به دست آورند، و كيش مسيح را كه در يمن پس از انتقام گرفتن به خاطر شهر مسيحى مذهب نجران رواج داده بودند، در مكّه نيز رايج سازند.
آنها قصد داشتند تا كعبه را ويران كنند، زیرا گزارش داده بودند كه مردى از بنى كنانه در كليساى «قليّس» صنعاى يمن بى حرمتى كرده است، و ابرهه سوگند ياد كرده بود كه كعبه قريش را ويران سازد.
عبد المطّلب در برابر این حادثه بردبارى و مردانگى و شجاعت بسیاری نشان داد. او به مردم دستور داد تا شهر را ترک کنند و به قلّه كوه‌ها پناه برند.
مردم فرمان عبد المطّلب را شنيدند و از جنگ دورى جستند، و خود عبد المطّلب در مكّه ماند، و چون ديگران از شهر كناره نگرفت و در نزد كعبه دعا مى كرد و از خداى يارى مى خواست، و اشعارى را كه از وى نقل شده است در مقام مناجات مى خواند.
(ترجمه تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 329 و ص 364. سيرة النبى، ج 1، ص 51. تاريخ طبرى ج 1، ص 553. بحار ج 15، ص 135- 137، 145).
در نهایت اصحاب فيل را به وسيله دسته هاى مرغانى كه بر آنان فرستاد تا آنها را به سنگى از گل سفت شده زدند، و مانند كاه خورده شده درهم كوبيدند، نابود ساخت.
و قريش بى آنكه چيزى از دست داده باشند، به عافيت به مكّه بازگشتند و بزرگى و بزرگوارى عبد المطّلب را بيش از پيش دريافتند تا آنجا كه مى گفتند: «عبد المطّلب» #ابراهيم دوم است.
«عبد المطّلب» پس از آنكه داستان #اصحاب_فيل به انجام رسيد، اشعارى گفت كه يعقوبى آن را نقل كرده است. و اشعارى ديگر كه مجلسى از مجالس مفيد، و امالى شيخ طوسى، و كنز كراجكى نقل كرده است.
(بحار، ج 15، ص 132، 140- 141).
@BeitolAbbasTV
