این پیامی که نشان کردم (reply) گزارش اردوی پارساله
توی تصویر مراحل کلی رو نشون دادم

می‌دونم راضی کردن مدرسه بچه‌ها و/یا محل کار برامون سخته، اما خرداد دیگه بهشت اردیبهشت رو نداره. گرمه.

ثبت.نام اینجا

آرتیچیوم، دغدغه‌مند نسل آینده 🌱 @arteachium

در مورد خلاقیت بچه ها در ساخت قایق اردوی پیش رو
گفتم شاید خوب باشه این مورد رو اینجا هم تقدیم کنم

آرتیچیوم، دغدغه‌مند نسل آینده 🌱 @arteachium

شهادت امام جعفر صادق علیه السلام را تسلیت عرض می‌کنم.

ایشان می‌فرمایند:

«فرزندت را هفت سال آزاد بگذار (تا بازی کند)، هفت سال ادبش کن (یادگیری و آموزش)، و هفت سال با او مشورت و مصاحبت کن؛ پس اگر نیکو شد (آینده‌اش خوب خواهد بود) وگرنه از کسانی است که خیری در او نیست.»

این حدیث به‌روشنی به مراحل رشد کودک اشاره دارد و با مباحث رشد شناختی، تربیت رفتاری و نیاز به بازی در سنین اولیه کاملاً هم‌خوانی دارد. بازی در کودکی، آموزش در نوجوانی، و ارتباط عاطفی و فکری در بلوغ، هر سه در این تقسیم‌بندی دیده می‌شوند.

آرتیچیوم، دغدغه‌مند نسل آینده 🌱 @arteachium

به بهانه‌ی شهادت امام جعفر صادق علیه السلام

☘️ اره، ما نمی‌دونیم، تجربه اش نکردیم، نمی‌دونیم یعنی چی، چه رنگیه، چه شکلیه...

کسی رو فرض کن، که بدون اون دنیا برات معنایی نداره، یک پشتوانه، کسی که مهر بی قید و شرطش باعث شده با خیال راحت ادامه بدی.
مثل مادر وپدرمون. وقتی بچه هستیم این واقعیت که اون‌ها، خدای روی زمین هستن برامون رو درک نمی‌کنیم، اینکه دستان نامرئی اون‌ها همیشه ما رو استوار نگه داشته و باعث شده صاف راه بریم و متوقف نشیم.

خدا مادر و پدرتون رو حفظ کنه، اونایی که مادر و پدر از دست دادن می‌دونن، حتی پنجاه سالتم باشه و نوه داشته باشی، باز هم از دست دادنشون، سخت‌ترین روزگاره، کمر آدم می‌شکنه، تنها می‌شی..‌. بالای کوه مشکلات، سرتو برمی گردونی و می‌بینی بابات نیست، مادرت نیست...

اون دسته از ادم‌ها که تو یه موقعیت‌های سخت زندگی بد جور ضربه خوردن، وقتی آدم‌های درست به پستشون می‌خوره، دو دستی نگهش میدارن. این حس ارزش گذاری سعی کنید مجسم کنید، تو ذهنتون باشه...
حالا فرض کن اون آدم، والاترین آدمی که زمین به حیات خودش دیده باشه. از پدر مادر مهربون تر، از هر هوشمندی هوشمندتر، با تقواتر از هر متقی... انقدر که میخوای دوزانو در خونه اش بشینی و وقفش باشی. گرفتی موقیعت رو؟ بالاترین دلبستگی، از جنس عقل و فراست...
حالا به بهانه شهادت امام جعفر صادق علیه السلام، می‌خوام تلخی ماجرا بگم، از دو زانو در محضر امام بودن، اینکه از یه جایی به بعد، دیگه نبودن. اونجایی که بعد شهادت هرکدام از معصومین بوده و دنیا دیگه برای اون شیعه‌، ارزش ادامه دادن نداره.
امامی که آرام جان بوده. برای هر جور آدمی. اگر متفکر و فهیم باشی برات داناترین و دانشمندترینه، حرفا رو می‌فهمه، اگر سختی کشیدی، از بین دستاش بهت نشون می‌ده اینا همش چند صباحه و خورشیدت در سرای دیگه چطور طلوع می‌کنه. اگر دست از تلاش بر نمی‌داری، بهت نشون میده مهم‌ترین بهانه‌ی تلاش و کوشش چیه، خلاصه که هرچی باشی، پیش امام درک میشی و به شرطی که همت کنی، به بهترین نسخه خودت تبدیل میشی

اره، ما که نمی‌دونیم، تجربه اش نکردیم، نمی‌دونیم یعنی چی، چه رنگیه، چه شکلیه...

ما اون گروهی هستیم که به سیاهی روی سفیدی ایمان آوردیم؛ گرچه باید قدر خودمون رو بدونیم، اما از طرفی، چون چیزی رو رنگی ندیدیم، چون اون تجربه‌هه که بالاتر گفته شد رو نداشتیم و در محضرشون نبودیم، نمی‌تونیم بفهمیم اون آقای بالاسر داشتن چه حسی داره..‌. ما نمی‌دونیم نعمت امام چیه، برای همیـــــــن، یادمون میره تلاش کنیم و بخواهیم که خورشید پشت ابر نباشه.

البته، خوش به حال اونایی خوبایی که همین الانش هم می‌تونن در محضر بهترین بهترین‌ها باشن.