بدهکارم به خودم ؛
کمی دیوانه وار دویدن زیر باران ،
و کلبه ی چوبیِ دنجی میان کوهستان ...
بدهکارم ؛
به جاده حضورم را با دو جرعه موسیقی و کسی که سفر به سفر ، جنگل به جنگل ، کوهستان به کوهستان و دریا به دریا ؛ با من پیر می شود ، "عاشقانه" با من پیر می شود ...
من بدهکارم ! و بدهکارها ، قرار ندارند ...

🖋 #نرگس_صرافیان_طوفان‌

@Aria_camper

نیاز دارم مدتی نباشم ؛
سفر کنم به جایی که هیچ کسی را نشناسم ،
به جایی که هیچ کسی مرا نشناسد ...
دور باشم و رها
سبُک باشم و آزاد ...
آدم هایی را ببینم ، که هیچ تصور بدی از آنها ندارم ،
مسیرهایی را بروم ، که تا به حال نرفته ام ،
عطرهایی را بزنم ، که تا به حال نزده ام ،
و لباس هایی را بپوشم ، که تا به حال نپوشیده ام ...
در مکان هایی بنشینم ، که هیچ خاطره ای را برایم زنده نمی کنند ،
موسیقی هایی گوش کنم ، که مرا یادِ کسی نمی اندازند ،
و نوشیدنی هایی بنوشم ، که مرا بیخیال تر از همیشه کنند ...
نه به کسی فکر کنم ،
نه نگرانِ چیزی باشم ،
نه از پیشامدِ پیش نیامده ای بترسم !
من نیاز دارم مدتی در خنثی ترین حالتِ ممکن باشم ...

#نرگس_صرافیان_طوفان‌
@Aria_Camper

ما همان‌هایی بودیم که همیشه کوتاه ‌آمدیم و خودمان را به نفهمیدن و نشنیدن زدیم تا درگیری و جنجال، خاتمه پیدا کند و دلجویی می‌کردیم تا آرامشِ از دست رفته، برگردد. که پرچم سفید صلح را بالا می‌بردیم و آتش‌بس اعلام می‌کردیم.
ما همان‌هایی بودیم که اندوهمان را می‌بلعیدیم و وانمود می‌کردیم مشکلی نیست و از چیزی ناراحت نیستیم.
ما همان‌هایی بودیم که دردمان برای خودمان بود و شادی‌ها‌مان برای همه، که مرهم زخم‌های دیگران می‌شدیم و پذیرای دردهایی که از خودمان نبود...
ما صلح‌طلب بودیم! دلمان می‌خواست که جهانمان از جار و جنجال و تنش به دور باشد. دلمان می‌خواست هیچ دلگیری و اندوهی کش پیدا نکند و هیچ دردی ادامه‌دار نباشد. این بود که قیچیِ صبر و ایثار بر می‌داشتیم و نخِ تنش‌ها و کشمکش‌ها و دلخوری‌ها را می‌بریدیم و برامان هیچ مهم نبود به بی‌خیالی متهم خواهیم‌شد یا نابلدی، یا نفهمیدن!
ما در میان انفصال‌ها دنبال آرامش و صلح می‌گشتیم...

@Aria_Camper

#نرگس_صرافیان_طوفان
@narges_sarrafian_toofan