حسین نورووزی:
درباره‌ی «امداد فرهنگی برای کودکان مناطق زلزله‌زده»:
۱- معمولن یک‌هفته بعداز هر زلزله، بازماندگان در چادر اسکان موقت می‌یابند؛ موقتی، که ممکن است چندماه طول بکشد. وضعیت این‌طوری است: مدارس تخریب شده، کودکانی یتیم یا زخمی شده‌اند، خانواده‌ها داغ‌دارند، و...
۲- در این میان، بچه‌هایی که نه تفریحی دارند، نه درک روشنی از واقعیت و امکانات، با بهانه‌گیری و آزار، خانواده‌های داغ‌دار و آسیب‌دیده را کلافه‌تر از پیش می‌کنند. از طرفی، آسیب‌های روحی این ایام بعداز زلزله، در کنار خود فاجعه، بر کسی پوشیده نیست.
۳- بعداز زلزله‌ی بم، انجمن نویسندگان کودک و نوجوان با جمع‌آوری کمک‌های نقدی اعضا و مردم، با هم‌کاری فروش‌گاه‌هایی مثل کانون پرورش فکری، به قدر یک وانت اسباب‌بازی، سرگرمی، دفتر نقاشی و مداد و ... خرید. چندروز بعد از زلزله، یازده عضو انجمن+این هدایا راهی بم شدیم.
۴-وارد شهر ارواح شده بودیم، آواربرداری ادامه داشت، و چادرهای موقت برپا شده بود، افرادی هم در ساختمان‌های نیمه‌خراب زندگی می‌کردند. تا غروب، وسایل سرگرمی را بین چادرهایی که در آن بچه می‌دیدیدم، توزیع کردیم. نتیجه؟ باورکردنی نبود. بزرگ و کوچک، خودشان را سرگرم «بازی» کرده بودند.
۵- ده‌سال بعد، در زلزله‌ی آذربایجان شرقی، کانون پرورش فکری طرحی شبیه به تجربه‌ی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان اجرا کرد: "امداد فرهنگی"؛ اسباب‌بازی و سرگرمی، دفتر مشق و نقاشی، مداد و ...
تاثیر این حرکت، چنان بود که در زلزله‌ی دیگری در خراسان جنوبی، باز هم به خواست مسوولان تکرار شد
۶- مایه‌ی تاسف است که هربار، باید توضیح داد که بعداز زلزله‌های بزرگ، علاوه بر سلامت جسم {پتو و غذاو..}، سلامت روان کودکان در اولویت است؛ چراکه آسیب‌پذیرتر هستند، اثر مستقیم بر روان زخمی خانواده‌های بازمانده می‌گذارند، و....
درنظر بگیرید که اسکان در چادر، ممکن است ماه‌ها طول بکشد.
۷- برای دوستان همیشه‌نگران:
بعضی ارگان‌ها، گروه‌ها و مردم، بودجه‌ی نقدی ندارند، اما مثلن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان امکان اهدای اسباب‌بازی دارد، انجمن فرهنگی ناشران کتاب کودک امکان جمع‌آوری و اهدای کتاب را دارد، و....
پس طبعن، جای چیز دیگر {غذا و لباس و...} را نمی‌گیرد.
۸- به کانون پرورش فکری پیش‌نهاد می‌کنم طرح قدیمی را دوباره اجراکند. به انجمن فرهنگی ناشران نیز.
حرکت‌های فردی، مخل کار امدادگران است. کارکردن در قالب انجمن‌های مردم‌نهاد، یا هم‌راهی جاهایی مثل کانون، هلال احمر وگروه‌های "محلی" دردسری برای امدادگران ایجاد نمی‌کند، و مایه‌ی خیر است
۹- امیدوارم که کارهای این‌چنینی، از سوی کارشناسان امور کودکان صورت گیرد، وگرنه ممکن است هرکس با نیت خیر یا حتی شوآف، هرچیزی را بار وانت کند و ....
ترجیح خودم، که کارم در حوزه‌ی کودک است، اعتماد به گروه‌های خصوصی {انجمن نویسندگان کودک/ گروه سلامت و هنر} یا کانون و هلال احمرو.. است
۱۰- تاکید دارم روی کارشناسی بودن این کمک‌ها. برای مثال، در تجربه‌ی انجمن و کانون، حاصل مشورت با روان‌کاو و روان‌شناس و ... به‌طور کلی دست‌اندرکاران این حوزه بود.
روش اجرا هم، لاجرم باید هماهنگ و متمرکز باشد، تا دست‌وپای امدادگر و نیروی انتظامی را نگیرد.
به امید روزهای بدون بلا
1hoseim: t.co/dKf18aLVtZ
#امدادفرهنگی #کودکان #زلزله #امداد #زلزله_کرمانشاه
📡 @VahidOnline
درباره‌ی «امداد فرهنگی برای کودکان مناطق زلزله‌زده»:
۱- معمولن یک‌هفته بعداز هر زلزله، بازماندگان در چادر اسکان موقت می‌یابند؛ موقتی، که ممکن است چندماه طول بکشد. وضعیت این‌طوری است: مدارس تخریب شده، کودکانی یتیم یا زخمی شده‌اند، خانواده‌ها داغ‌دارند، و...
۲- در این میان، بچه‌هایی که نه تفریحی دارند، نه درک روشنی از واقعیت و امکانات، با بهانه‌گیری و آزار، خانواده‌های داغ‌دار و آسیب‌دیده را کلافه‌تر از پیش می‌کنند. از طرفی، آسیب‌های روحی این ایام بعداز زلزله، در کنار خود فاجعه، بر کسی پوشیده نیست.
۳- بعداز زلزله‌ی بم، انجمن نویسندگان کودک و نوجوان با جمع‌آوری کمک‌های نقدی اعضا و مردم، با هم‌کاری فروش‌گاه‌هایی مثل کانون پرورش فکری، به قدر یک وانت اسباب‌بازی، سرگرمی، دفتر نقاشی و مداد و ... خرید. چندروز بعد از زلزله، یازده عضو انجمن+این هدایا راهی بم شدیم.
۴-وارد شهر ارواح شده بودیم، آواربرداری ادامه داشت، و چادرهای موقت برپا شده بود، افرادی هم در ساختمان‌های نیمه‌خراب زندگی می‌کردند. تا غروب، وسایل سرگرمی را بین چادرهایی که در آن بچه می‌دیدیدم، توزیع کردیم. نتیجه؟ باورکردنی نبود. بزرگ و کوچک، خودشان را سرگرم «بازی» کرده بودند.
۵- ده‌سال بعد، در زلزله‌ی آذربایجان شرقی، کانون پرورش فکری طرحی شبیه به تجربه‌ی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان اجرا کرد: "امداد فرهنگی"؛ اسباب‌بازی و سرگرمی، دفتر مشق و نقاشی، مداد و ...
تاثیر این حرکت، چنان بود که در زلزله‌ی دیگری در خراسان جنوبی، باز هم به خواست مسوولان تکرار شد
۶- مایه‌ی تاسف است که هربار، باید توضیح داد که بعداز زلزله‌های بزرگ، علاوه بر سلامت جسم {پتو و غذاو..}، سلامت روان کودکان در اولویت است؛ چراکه آسیب‌پذیرتر هستند، اثر مستقیم بر روان زخمی خانواده‌های بازمانده می‌گذارند، و....
درنظر بگیرید که اسکان در چادر، ممکن است ماه‌ها طول بکشد.
۷- برای دوستان همیشه‌نگران:
بعضی ارگان‌ها، گروه‌ها و مردم، بودجه‌ی نقدی ندارند، اما مثلن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان امکان اهدای اسباب‌بازی دارد، انجمن فرهنگی ناشران کتاب کودک امکان جمع‌آوری و اهدای کتاب را دارد، و....
پس طبعن، جای چیز دیگر {غذا و لباس و...} را نمی‌گیرد.
۸- به کانون پرورش فکری پیش‌نهاد می‌کنم طرح قدیمی را دوباره اجراکند. به انجمن فرهنگی ناشران نیز.
حرکت‌های فردی، مخل کار امدادگران است. کارکردن در قالب انجمن‌های مردم‌نهاد، یا هم‌راهی جاهایی مثل کانون، هلال احمر وگروه‌های "محلی" دردسری برای امدادگران ایجاد نمی‌کند، و مایه‌ی خیر است
۹- امیدوارم که کارهای این‌چنینی، از سوی کارشناسان امور کودکان صورت گیرد، وگرنه ممکن است هرکس با نیت خیر یا حتی شوآف، هرچیزی را بار وانت کند و ....
ترجیح خودم، که کارم در حوزه‌ی کودک است، اعتماد به گروه‌های خصوصی {انجمن نویسندگان کودک/ گروه سلامت و هنر} یا کانون و هلال احمرو.. است
۱۰- تاکید دارم روی کارشناسی بودن این کمک‌ها. برای مثال، در تجربه‌ی انجمن و کانون، حاصل مشورت با روان‌کاو و روان‌شناس و ... به‌طور کلی دست‌اندرکاران این حوزه بود.
روش اجرا هم، لاجرم باید هماهنگ و متمرکز باشد، تا دست‌وپای امدادگر و نیروی انتظامی را نگیرد.
به امید روزهای بدون بلا
1hoseim: t.co/dKf18aLVtZ
#امدادفرهنگی #کودکان #زلزله #امداد #زلزله_کرمانشاه
📡 @VahidOnline