اول ماه مه، روز جهانی کارگر، از کجا آغاز شد؟
در سال ۱۸۸۴ «فدراسیون اتحادیه‌های صنعتی و تجاری»، که بعدها به «فدراسیون کارگران امریکا» تبدیل شد، کنگره‌ای تشکیل داد و در آن، به‌منظور دست‌یابی به خواست هشت ساعت کار در روز، می‌بایست در اول ماه مه ۱۸۸۶ اعتراضی عمومی تدارک دیده می‌شد. کارگران حدود ۱۸ ماه برای تدارک و سازمان‌دهی اعتصاب و اعتراض فرصت داشتند. در پی این تصمیم سازمان‌های دیگر با شور و شوق فراوان به این جنبش پیوستند.
درست یک شب پیش از اول ماه مه ۱۸۸۶ روزنامه‌ی «کارگر» نوشت: «با جسارت به پیش. نبرد آغاز گشته است. ارتش برده‌گان مزدی بیکارند. سرمایه‌داری چنگال‌هایش را پشت برج و باروی نظم پنهان کرده است. کارگران! شعار ما باید چنین باشد: سازش موقوف. ماه مه فرا رسیده است.»
با فرا رسیدن اول ماه مه سال ۱۸۸۶، در سراسر ایالات متحده پنج هزار اعتصاب با شرکت ۳۵۰ هزار کارگر آغاز شد. صبح اول ماه مه یکی از روزنامه‌های شیکاگو وضع موجود را این‌گونه به تصویر کشید: «هیچ دودی از دودکش کارخانه‌ها بیرون نمی‌آید. همه چیز، رنگ یک روز تعطیل به‌خود گرفته است. کارگران را گویی رتیل بین‌المللی نیش زده است. آنان را گویی رقص مرگ فرا گرفته است.»
کارگران امریکایی در اول ماه مه ۱۸۸۶ در یک اعلامیه در دست نوشته بودند: «امروز روز شورش است، نه آرامش. روزی که دیگر حرف، حرف سخن گویان لاف زن نهادهای اسیر کننده‌ی کارگر نباشد. روزی که لذت هشت ساعت کار، هشت ساعت استراحت و هشت ساعت برای هر کاری به اختیار خود ما، احساس شود.»
در روز اول ماه مه ۱۸۸۶ پلیس شیکاگو به سوی تظاهرات کننده‌گان شلیک کرد، در جریان همین تیراندازی‌ها ۹ نفر کشته شدند. در روز سوم ماه مه نیز باز هم پلیس به سوی اعتصاب کننده‌گان تیراندازی کرد و ۶ نفر را به قتل رساندند. گروه‌های آنارشیستی در همان روز طی اعلامیه‌ای که بین کارگران معترض پخش کردند، کارگران را برای برپایی تظاهراتی اعتراضی در فردای آن روز به خیابان فراخواندند. فردای آن روز تظاهرات به خوبی برپا شد. در پایان تظاهرات پلیس به کارگران حمله کرد، در این هنگام از بین کارگران بمبی به سوی افراد پلیس پرتاب شد، با انفجار این بمب ۶۶ نفر از اعضای پلیس زخمی و هفت نفر از آنان کشته شدند. در پی این حادثه افراد پلیس دیوانه‌وار به سوی کارگران تیراندازی کردند، در اثر این تیراندازی ۲۰۰ نفر از کارگران زخمی و تنی چند نیز کشته شدند.
این واقعه بهانه‌ای شد تا بورژوازی به سرکوب و اخراج وسیع کارگران بپردازد. در پی این واقعه دولت در سراسر ایالات متحده، اقدام به دستگیری فعالان محافل آنارشیستی، سوسیالیستی و اتحادیه‌ای کرد. در شیکاگو کارفرمایان برای انتقام گرفتن از جنبش کارگری، تمامی کارگران خود را اخراج و کارگران جدیدی را استخدام کردند. پلیس در شیکاگو هزاران کارگر انقلابی و اعتصابی را دستگیر و روانه‌ی زندان کرد.
شب بعد از واقعه، نیروهای نظم سرمایه به دفتر روزنامه‌ی «کارگر» یورش برده و هشت نفر از اعضای آن را دستگیر کردند. محاکمه‌ی این عده از ۱۶ ماه مه شروع و تا ۲۰ اوت ادامه یافت. هیئت منصفه همگی آن‌ها را به اعدام محکوم کرد. در پی اعتراض عمومی به این احکام، سرانجام حکم اعدام سه نفر از آن ها لغو، اما بقیه در ۱۱ نوامبر ۱۸۸۷ در زندان شیکاگو اعدام شدند. با وجود حضور وسیع پلیس، شش هزار نفر از اهالی شیکاگو در مراسم خاک سپاری اعدام شده‌گان شرکت کردند.
کنگره‌ی موسس «بین‌الملل دوم» در سال ۱۸۸۹ تصویب اول ماه مه به عنوان روز پیکار و هم بسته‌گی جهانی کارگران را اعلام کرد. در نتیجه کنگره طی یک قطعنامه تمام کارگران جهان را به اعتصاب و تظاهرات در اول ماه مه ۱۸۹۰ فراخواند.
«فردریش انگلس» که خود در اجتماع نیم میلیونی کارگران انگلیس در هاید پارک لندن حضور داشت این گردهم‌آیی کارگران را این گونه توصیف کرد: «هم اکنون که دارم این سطور را می نویسم، پرولتاریای اروپا و امریکا دارد از نیروهای خود سان می‌بیند. این نیروها برای نخستین بار مانند یک ارتش حول یک پرچم بسیج شده‌اند تا برای یک خواست فوری، یعنی هشت ساعت کار در روز بجنگند.»/منبع: اینترنت
#اول_ماه_مه
#روز_جهانی_کارگر
#شیکاگو
https://t.me/tajrobeneveshtan/2918
لینک عضویت کانال
با ما همراه باشید در آخرین خبرهای مبارزات مردم ایران.
https://t.me/Rednews5
#خبرسرخ
✌️🚩🚩🚩🚩🚩🚩✌️
در سال ۱۸۸۴ «فدراسیون اتحادیه‌های صنعتی و تجاری»، که بعدها به «فدراسیون کارگران امریکا» تبدیل شد، کنگره‌ای تشکیل داد و در آن، به‌منظور دست‌یابی به خواست هشت ساعت کار در روز، می‌بایست در اول ماه مه ۱۸۸۶ اعتراضی عمومی تدارک دیده می‌شد. کارگران حدود ۱۸ ماه برای تدارک و سازمان‌دهی اعتصاب و اعتراض فرصت داشتند. در پی این تصمیم سازمان‌های دیگر با شور و شوق فراوان به این جنبش پیوستند.
درست یک شب پیش از اول ماه مه ۱۸۸۶ روزنامه‌ی «کارگر» نوشت: «با جسارت به پیش. نبرد آغاز گشته است. ارتش برده‌گان مزدی بیکارند. سرمایه‌داری چنگال‌هایش را پشت برج و باروی نظم پنهان کرده است. کارگران! شعار ما باید چنین باشد: سازش موقوف. ماه مه فرا رسیده است.»
با فرا رسیدن اول ماه مه سال ۱۸۸۶، در سراسر ایالات متحده پنج هزار اعتصاب با شرکت ۳۵۰ هزار کارگر آغاز شد. صبح اول ماه مه یکی از روزنامه‌های شیکاگو وضع موجود را این‌گونه به تصویر کشید: «هیچ دودی از دودکش کارخانه‌ها بیرون نمی‌آید. همه چیز، رنگ یک روز تعطیل به‌خود گرفته است. کارگران را گویی رتیل بین‌المللی نیش زده است. آنان را گویی رقص مرگ فرا گرفته است.»
کارگران امریکایی در اول ماه مه ۱۸۸۶ در یک اعلامیه در دست نوشته بودند: «امروز روز شورش است، نه آرامش. روزی که دیگر حرف، حرف سخن گویان لاف زن نهادهای اسیر کننده‌ی کارگر نباشد. روزی که لذت هشت ساعت کار، هشت ساعت استراحت و هشت ساعت برای هر کاری به اختیار خود ما، احساس شود.»
در روز اول ماه مه ۱۸۸۶ پلیس شیکاگو به سوی تظاهرات کننده‌گان شلیک کرد، در جریان همین تیراندازی‌ها ۹ نفر کشته شدند. در روز سوم ماه مه نیز باز هم پلیس به سوی اعتصاب کننده‌گان تیراندازی کرد و ۶ نفر را به قتل رساندند. گروه‌های آنارشیستی در همان روز طی اعلامیه‌ای که بین کارگران معترض پخش کردند، کارگران را برای برپایی تظاهراتی اعتراضی در فردای آن روز به خیابان فراخواندند. فردای آن روز تظاهرات به خوبی برپا شد. در پایان تظاهرات پلیس به کارگران حمله کرد، در این هنگام از بین کارگران بمبی به سوی افراد پلیس پرتاب شد، با انفجار این بمب ۶۶ نفر از اعضای پلیس زخمی و هفت نفر از آنان کشته شدند. در پی این حادثه افراد پلیس دیوانه‌وار به سوی کارگران تیراندازی کردند، در اثر این تیراندازی ۲۰۰ نفر از کارگران زخمی و تنی چند نیز کشته شدند.
این واقعه بهانه‌ای شد تا بورژوازی به سرکوب و اخراج وسیع کارگران بپردازد. در پی این واقعه دولت در سراسر ایالات متحده، اقدام به دستگیری فعالان محافل آنارشیستی، سوسیالیستی و اتحادیه‌ای کرد. در شیکاگو کارفرمایان برای انتقام گرفتن از جنبش کارگری، تمامی کارگران خود را اخراج و کارگران جدیدی را استخدام کردند. پلیس در شیکاگو هزاران کارگر انقلابی و اعتصابی را دستگیر و روانه‌ی زندان کرد.
شب بعد از واقعه، نیروهای نظم سرمایه به دفتر روزنامه‌ی «کارگر» یورش برده و هشت نفر از اعضای آن را دستگیر کردند. محاکمه‌ی این عده از ۱۶ ماه مه شروع و تا ۲۰ اوت ادامه یافت. هیئت منصفه همگی آن‌ها را به اعدام محکوم کرد. در پی اعتراض عمومی به این احکام، سرانجام حکم اعدام سه نفر از آن ها لغو، اما بقیه در ۱۱ نوامبر ۱۸۸۷ در زندان شیکاگو اعدام شدند. با وجود حضور وسیع پلیس، شش هزار نفر از اهالی شیکاگو در مراسم خاک سپاری اعدام شده‌گان شرکت کردند.
کنگره‌ی موسس «بین‌الملل دوم» در سال ۱۸۸۹ تصویب اول ماه مه به عنوان روز پیکار و هم بسته‌گی جهانی کارگران را اعلام کرد. در نتیجه کنگره طی یک قطعنامه تمام کارگران جهان را به اعتصاب و تظاهرات در اول ماه مه ۱۸۹۰ فراخواند.
«فردریش انگلس» که خود در اجتماع نیم میلیونی کارگران انگلیس در هاید پارک لندن حضور داشت این گردهم‌آیی کارگران را این گونه توصیف کرد: «هم اکنون که دارم این سطور را می نویسم، پرولتاریای اروپا و امریکا دارد از نیروهای خود سان می‌بیند. این نیروها برای نخستین بار مانند یک ارتش حول یک پرچم بسیج شده‌اند تا برای یک خواست فوری، یعنی هشت ساعت کار در روز بجنگند.»/منبع: اینترنت
#اول_ماه_مه
#روز_جهانی_کارگر
#شیکاگو
https://t.me/tajrobeneveshtan/2918
لینک عضویت کانال
با ما همراه باشید در آخرین خبرهای مبارزات مردم ایران.
https://t.me/Rednews5
#خبرسرخ
✌️🚩🚩🚩🚩🚩🚩✌️
Telegram
تجربه نوشتن