شاهزاده رضا پهلوی: تنهایی در تبعید، عرفان در سکوت
در سن نوزده‌سالگی، بسیاری از جوانان به رؤیاهای عاشقانه، آینده‌ی تحصیلی، یا شغل دلخواه‌شان فکر می‌کنند. اما در همان سن، شاهزاده رضا پهلوی ناگهان در برابر فروپاشی سلسله‌ی پدرش، سقوط کشورش، و هجومی از نفرت، تبعید و قضاوت ایستاد.
او نه‌تنها پدرش—پادشاه ایران—را از دست داد، بلکه آینده‌ای را که از کودکی برایش طراحی شده بود، به‌طور کامل از دست داد.
کودکی‌اش در کاخ‌ها گذشت، اما جوانی‌اش در غربت و سکوت.
از آن زمان، او ۴۶ سال است که مسیری بی‌وقفه را ادامه داده—نه با تریبون‌های حکومتی، نه با لشگر رسانه‌ای—بلکه تنها با صدای خودش و ایمانش به بازگشت امید به ایران.
اما چیزی که شگفت‌انگیزتر از این پایداری‌ست، نحوه‌ی برخورد او با این مسیر است.
نه درگیر انتقام شده، نه در دام تعصب افتاده، نه خود را فراتر از مردم دیده.
شاهزاده، به‌جای آن‌که در تاریخ بماند، تصمیم گرفت تاریخ را ادامه دهد—در مبارزه با جمهوری اسلامی، در گفت‌وگو، و در ایمان به تغییری آرام و انسانی.
جالب آن‌که اکثریت مردم کشور ما باوری شیعه دارند—باوری که همیشه در جست‌وجوی مظلوم است؛ طرفِ کسی‌ست که حقش پایمال شده و سکوتش از درد بوده، نه از رضایت.
در تاریخ تشیع، شاید بیشترین رنج را امام علی و امام حسین بردند:
امام علی، ۲۵ سال از خلافت دور نگه داشته شد،
و امام حسین، در عاشورا با لب تشنه و غربت شهید شد.
اما اگر با همان نگاه، رنج ۴۶ ساله‌ی تبعید، بی‌وطنی و سکوت شاهزاده رضا پهلوی را ببینیم، درمی‌یابیم با چه صبری زیسته است.
نه‌تنها از وطن، که از پدر، کودکی، و رؤیاهای جوانی‌اش جدا شد—و با همه‌ی این‌ها، لب به خشم نگشود.
شاید راز ماندگاری‌اش همین باشد:
او از مرز مذهب عبور کرده و به عرفان رسیده.
اگرچه شاهزاده رضا پهلوی رهبر دینی نیست، اما روش صلح‌جویانه‌اش در مقابله با حکومت سرکوب‌گر، ما را به یاد گاندی می‌اندازد—که بدون اسلحه، با سادگی و عرفان هند را آزاد کرد.
همچنین به نلسون ماندلا، که سال‌ها در تبعید و زندان بود، اما با صلح به خانه برگشت و ملت‌اش را بازسازی کرد.
هر دو، مثل شاهزاده، خشونت را رد کردند و به‌جای گذشته، به آینده چشم دوختند.
او از دل زخم‌ها گذشته، از رنج تبعید، از سنگینی مسئولیتی که از کودکی بر دوشش گذاشته شد.
و امروز، با ایمان ملی می‌توان نشان داد: از مرز مذهب، قوم، قبیله و ایدئولوژی، می‌شود به انسانیت و هم‌سرنوشتی رسید.
صدای بی‌خشم
شاهزاده هیچ‌گاه صدایش را برای ترس بالا نبرده،
برای تحقیر دیگران استفاده نکرده،
و از نمادسازی شخصی برای خود گریزان بوده است.
در جهانی پر از شعار، او نماد اعتماد است. نماد امید.
پدری در تبعید
در دل تمام طوفان‌های سیاسی و رسانه‌ای، قطعاً یکی از موهبت‌های بزرگ زندگی شاهزاده، نقش پدر بودن اوست—آن‌هم پدرِ سه دختر.
هر پدری که دختر دارد، می‌داند مهر پدر و دختر چیزی‌ست فراتر از کلمات.
شاید اگر روزی کمبودی در عشق، امنیت یا آغوش کودکانه حس کرده باشد، امروز در نگاه دخترانش جبران می‌شود.
خدایی که روزی پادشاهی را از او گرفت، مهر دختران را به او بخشید؛
و چه هدیه‌ای بالاتر از آن، که قلب پدری تبعیدی، با حضور سه دختر، به خانه‌ای امن و روشن تبدیل شود.
سپاس و قدردانی داریم از بانوی فرهیخته و شریف، یاسمین پهلوی—همسر مهربان و خستگی‌ناپذیر شاهزاده—که در تمام این سال‌ها با وفاداری، صبوری و پشتیبانی بی‌دریغ، همراه و همدل شاهزاده رضا پهلوی بوده‌اند.
این مسیر پُرچالش بدون حضور ایشان، هرگز چنین استوار ادامه نمی‌یافت.

یک حرف ثبت‌شده در تاریخ زندگی‌ام
امروز که این را می‌نویسم، ۵۳ سال دارم. نمی‌دانم چقدر از عمرم باقی مانده—شاید بیشتر، شاید کمتر.
اما این را می‌دانم:
نمی‌خواهم روزی از دنیا بروم بی‌آن‌که حقیقتی را که به آن باور دارم، بلند و واضح گفته باشم.
از کودکیِ شاهزاده رضا پهلوی تا امروز، هیچ بخشی از زندگی‌اش نیست که مردم ایران—در تبعید، در رسانه، و در حافظه‌ی جمعی—از آن بی‌خبر مانده باشند.
او در چشم مردم بزرگ شده—در آغوش تاریخی که اگرچه تلخ بوده، اما او را تنها نگذاشته.
و امروز، من با صدای بلند می‌گویم:
تنها امید واقعی برای عبور از کابوس جمهوری اسلامی، شاهزاده رضا پهلوی‌ست.
اگر این حقیقت را نادیده بگیریم،
اگر بار دیگر احساسات شخصی یا اختلاف‌های فرعی را بر سرنوشت ملی ترجیح دهیم،
من می‌ترسم ایران برای همیشه اسیر سلطه‌ی ایدئولوژیک، تفرقه‌ی مذهبی، و حکومتی بی‌رحم باقی بماند.
این جمله را به‌عنوان بخشی از تاریخ زندگی‌ام ثبت می‌کنم—نه برای تأثیر سیاسی،
بلکه برای اینکه اگر فردا نباشم، بدانند که در زمانی که باید، سکوت نکردم.
منصور
پاینده باد ایران