[In reply to خبرکوه - ویژه خبرهای تحلیلی]
و گاهی یک تصویر سیاه و سفید از گذشته کوهنوردی،
چنان مرا به زیبایی ها و خاطرات آن دوران می برد که برای آینده کوهنوردی این سرزمین کمتر شوری و شوقی دارم،
لابد عده ای از امروزی‌ها چنان فکر می کنند، که کسی که در گذشته باشد آدم افسرده هست،
چطور از یاد ببرم یک رنگی ها و دوستی ها را و صداقت و به راستی همنورد بودن را،
مگر ما به رنگ و مارک لباسهای کوهنوردی مان کوهنوردی کردیم،
مگر ما بخاطر بععضی مسائلی که امروز رایج هست کوهنوردی رفتیم،
نه هرگز یک رنگی دارا و ندار در جمع ما یکی بودیم.
یکی هم شدیم، در کمال محبت و رفاقت، های انسانی دل به همنورد سپردیم در شادیهایش شاد شدیم،
و در مواقع درد حرمان و رخ دادن ناگواری برایش یار شدیم،
در صعودهایمان همنورد واقعی شدیم، امروز به شایستگی هم برای کوه کوهنوردی پا به پای هم و ادامه همان راه هستیم.
که در اوان نوجوانی پیمان عهدی بستیم،
و پایش وفادار ماندگاری بسیار سالیان دور ماندیم، دل سپردیم به غوغای دوستیها که از دل بر آمده بود،
و پیمان ازلی در این راه زیبا و خنیاگری بستیم،
در ستیغ کوهها مانند مرغان آسمانی ترانه خواندیم و چه زیبا و نیکی ها برای امروزمان یادگاری چون مأنوس دل بجا گذاشتیم.

و اما (پتوا) که در زبان تورکی مینامیم،
و یا اسم دیگر آن #دولاخ می شود،
در روزهای کهن کوهنوردی این سرزمین هنوز تجهیزات کوهنوردی نه از خارج وارد می شد و نه تولیدی داشتیم هنوز کوهنوردی نوپا بود در این سرزمین،
که با اندک امکانات و تجهیزات کاری کردند کارستان،
اگر امروز کوره راهها کوهستانهای این سرزمین جا پایی دیده می شود،
و یا خطی زیبا و مهین بر مناطق کوهسنان کشیده شده از هنر قلم پای یاران کهن کوهنوردی هست
که قدر باید دانست این هنر و زیبایی را.

۱۶. مهر ۹۷
آقای شکور علی زاده
@khabarkooh
@koohiran