🔷 هر کسی نمی تونه دل به کوه بزنه!!
خوب كه دقت ميكنم مي بينم زمان زيادي از وقتي كه من كوهنوردي را شروع كردم نمي گذره.
چهل سال زياد نيست، ان وقت كه دختر بچه اي كم سن و سال بودم .
چه زود در اين مدت كم به سرعت همه چيز تغيير كرد.
اقاي هاشمي تا من رو پاي كوه ديد، رو كرد به يكي از كوهنوردان جوان و گفت:
اون كوله پشتي رو بيار بديم اين بچه بندازه پشتش، بارون بياد پشتش رو نگه ميداره.
سر قله كه رسيديم كوله اي را كه بزور بالا كشيده بودم، زمين گذاشتم و احساس كردم، پاهايم از زمين كنده ميشود.
دست شوهر خواهرم را گرفتم، كه به اسمون نرم.
اقاي هاشمي گفت:
بار كوله، خرما بود، واسه خاطر سنگيني اونه.
ولي باد و بارون بود، نخواستم خيس بشي.
حق داشت، خوب پانچو اون موقع نبود و من يك كاپشن دو رو داشتم، كه يك طرف اون پارچه باروني بود، يك طرفش پارچه، ولي كوتاه.
يادمه تمام حواسم به زير پام بود، كه سر نخورم يا پرت نشم،
يكي از كوهنورداي جوون بهم گفت:
دختر جان ضمن اينكه با احتياط قدم برميداري، از اين زيباييهاي لذت ببر.
ميگفت:
هر كسي نميتونه دل به كوه بزنه.
ميگفت براي اينًكار بايد خيلي دلت بزرگ باشه و با دوست داشتن #غريبه نباشي.
هنوز وقتي چند تا گلدون روي تراس خونه ام رو اب ميدم، ياد اقاي مهدي ميافتم، با اون صداي قشنگش كه با ديدن يك گل خود رو كنار راه يا رودخونه گلويي صاف ميكرد و شروع ميكرد به خواندن اوازهايي كه هنوز هم وقتي يادم ميافتد شعرهايش پر از زيبايي است و عشق.
از شما چه پنهان، من هم براي گلدونهام مثل اقا مهدي حرف ميزنم و ميخونم.
اگر بدونيد گلهاي توي گلدون چه ناز و عشوه اي ميكنن و فرداي اون پر از گل ميشن.
از وقتي پا تو راه مي ذاشتيم، نادر كه كارش براه كردن بساط چاي بود، شروع ميكرد در مسير حركت به جمع كردن شاخه هاي خشك تا وقتي به مقصد مي رسيم با چاي أتشي لُب سوز خستگي از جانمان را بدر اورد.
نميدانم چرا با رسيدن به هر دشت و صحراي پر گل حتي به گرفتن عكس هم فكر نمي كرديم.
تمام جانمان را لبريز از زيبايي هايي مي كرديم كه هنوز تصويري به ان عظمت را از هيچ نقاشي نديده ام .
هنوز عطر و طعم ان چاي اقا نادر براي بچه هاي همنورد را هيچ چايي ديگري دوباره تداعي نكرده است.
اين قصه تنها من نيست، ما همه با تفاوتهايي كم و بيش ان را تجربه كرده ايم.
هر چند امروز ما انً كوهنوردان كم و سن و سال نيستيم و عقل حكم ميكند كه اموخته هايمان را به كار ببنديم،اما با كمال قساوت حكم صادر مي كنيم و به مصاف با طبيعتي مي رويم كه خوان سخاوتش گسترده و اغوش پر مهرش گشوده به رويمان است.
كمي فكر بكنيم، مي بينيم در مقابله با طبيعت اين ما هستيم كه محكوم به فنا هستيم .
#دماوند افسانه اي اين مظهر عظمت ايران زمين چند صباحي ديگر زنده ميماند ولي ما خيلي پيشتر خاكستري در باد خواهيم بود.
دنيا را از دريچه #مهر ببينيم، همانگونه كه از بزرگانمان اموختيم.
*سرکار خانم فرشته وطن دوست
@khabarkooh
@koohiran
خوب كه دقت ميكنم مي بينم زمان زيادي از وقتي كه من كوهنوردي را شروع كردم نمي گذره.
چهل سال زياد نيست، ان وقت كه دختر بچه اي كم سن و سال بودم .
چه زود در اين مدت كم به سرعت همه چيز تغيير كرد.
اقاي هاشمي تا من رو پاي كوه ديد، رو كرد به يكي از كوهنوردان جوان و گفت:
اون كوله پشتي رو بيار بديم اين بچه بندازه پشتش، بارون بياد پشتش رو نگه ميداره.
سر قله كه رسيديم كوله اي را كه بزور بالا كشيده بودم، زمين گذاشتم و احساس كردم، پاهايم از زمين كنده ميشود.
دست شوهر خواهرم را گرفتم، كه به اسمون نرم.
اقاي هاشمي گفت:
بار كوله، خرما بود، واسه خاطر سنگيني اونه.
ولي باد و بارون بود، نخواستم خيس بشي.
حق داشت، خوب پانچو اون موقع نبود و من يك كاپشن دو رو داشتم، كه يك طرف اون پارچه باروني بود، يك طرفش پارچه، ولي كوتاه.
يادمه تمام حواسم به زير پام بود، كه سر نخورم يا پرت نشم،
يكي از كوهنورداي جوون بهم گفت:
دختر جان ضمن اينكه با احتياط قدم برميداري، از اين زيباييهاي لذت ببر.
ميگفت:
هر كسي نميتونه دل به كوه بزنه.
ميگفت براي اينًكار بايد خيلي دلت بزرگ باشه و با دوست داشتن #غريبه نباشي.
هنوز وقتي چند تا گلدون روي تراس خونه ام رو اب ميدم، ياد اقاي مهدي ميافتم، با اون صداي قشنگش كه با ديدن يك گل خود رو كنار راه يا رودخونه گلويي صاف ميكرد و شروع ميكرد به خواندن اوازهايي كه هنوز هم وقتي يادم ميافتد شعرهايش پر از زيبايي است و عشق.
از شما چه پنهان، من هم براي گلدونهام مثل اقا مهدي حرف ميزنم و ميخونم.
اگر بدونيد گلهاي توي گلدون چه ناز و عشوه اي ميكنن و فرداي اون پر از گل ميشن.
از وقتي پا تو راه مي ذاشتيم، نادر كه كارش براه كردن بساط چاي بود، شروع ميكرد در مسير حركت به جمع كردن شاخه هاي خشك تا وقتي به مقصد مي رسيم با چاي أتشي لُب سوز خستگي از جانمان را بدر اورد.
نميدانم چرا با رسيدن به هر دشت و صحراي پر گل حتي به گرفتن عكس هم فكر نمي كرديم.
تمام جانمان را لبريز از زيبايي هايي مي كرديم كه هنوز تصويري به ان عظمت را از هيچ نقاشي نديده ام .
هنوز عطر و طعم ان چاي اقا نادر براي بچه هاي همنورد را هيچ چايي ديگري دوباره تداعي نكرده است.
اين قصه تنها من نيست، ما همه با تفاوتهايي كم و بيش ان را تجربه كرده ايم.
هر چند امروز ما انً كوهنوردان كم و سن و سال نيستيم و عقل حكم ميكند كه اموخته هايمان را به كار ببنديم،اما با كمال قساوت حكم صادر مي كنيم و به مصاف با طبيعتي مي رويم كه خوان سخاوتش گسترده و اغوش پر مهرش گشوده به رويمان است.
كمي فكر بكنيم، مي بينيم در مقابله با طبيعت اين ما هستيم كه محكوم به فنا هستيم .
#دماوند افسانه اي اين مظهر عظمت ايران زمين چند صباحي ديگر زنده ميماند ولي ما خيلي پيشتر خاكستري در باد خواهيم بود.
دنيا را از دريچه #مهر ببينيم، همانگونه كه از بزرگانمان اموختيم.
*سرکار خانم فرشته وطن دوست
@khabarkooh
@koohiran