Forwarded from اتچ بات
Ehsan Nematollahi:
پروژه ی تئوری - عملیِ" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
¤
( اشاره : بخش اول )
در مردادماهِ ۱٣۵٣ خورشیدی ؛ به کوششِ ایرج افشار ( توسطِ سازمانِ انتشارات جاویدان ) ؛ مجموعه ای از نامه های علامه محمد قزوینی به علامه سید حسن تقی زاده ؛ تحتِ عنوانِ { نامه های قزوینی به تقی زاده ( ۱٩۱٢ تا ۱٩٣٩ ) } ، منتشر گردید.
فارغ از ارزش هایِ ادبی - فرهنگی - تاریخیِ این " ۵۴ " نامه و نیز طرحِ مباحثِ مبسوطِ در خلالِ این مکاتبات ، آن چه اهمیتِ این اثر را دوچندان می کند ؛ پرسش هایی ست که از خلالِ بحث های علامه قزوینی ، به ذهنِ مخاطبِ موشکاف و نکته سنج می رسد ؛ بی آن که ایشان ؛ هدفِ طرح این مباحث را داشته باشد ... به تاریخِ مکاتبات ؛ توجه کنید : دهه ی انتهایی قرن پیشین و دهه ابتدایی قرنِ حاضر
¤
بخشی از پرسش هایِ طرح شده توسط نگارنده ی این سطرها ، در حاشیه ی " نامه های قزوینی به تقی زاده " ؛ که دریچه ای به فرآیندِ مدرنیسم در شعر فارسی میدانم و بخشی از بحث در بسترِ درسگفتارهای شعر :
- زبانِ مسخ شده ی مشروطه ( به زعمِ علامه محمد قزوینی / در نامه ی شماره ۶ ؛ به تاریخِ ۱۱ ژوئیه ۱٩٢۰ ) ، چگونه زمینه سازِ تلاش های تازه در جهتِ تحولِ شعر فارسی ، گردید ؟؟؟
.
- کتابِ " تاریخ روابط روس با ایران " ( اثرِ تحقیقیِ " محمد علی جمالزاده " ، به سالِ ۱٣۴۰ هجری قَمَری ، برلَن ) ، واجدِ چه ویژگی هایی بود که به زعم علامه محمد قروینی ( در نامه ی شماره ۵ ، به تاریخِ ۱۴ ژوئنِ ۱٩٢۰ ) ، در حکمِ گذار از " تساهل و تسامح و درویشی و شل انگاری و سهل انگاری و سطحی نگریِ " در امرِ پژوهش ، به " درجه ی والایی از تبحر و تعمق و تدقیق و موشکافی " ؛ بود ؟؟؟
.
- اشاره ی علامه قزوینی به ارجاعِ " تاریخِ سیستان " ( نامه شماره ٢٢ ، ۱۰ فوریه ۱٩٢۴ ) به متقدم دانستنِ " ابونواس اهوازی " در سرایشِ شعرِ ᐸ شعرپارسی > ( و نه صرفأ عاشقانه های عربی ) نسبت به دیگر شاعرانِ پارسی سرا ، ما را به تعمق بیشتر در کدام ویژگی های شعرِ ابونواس اهوازی ؛ معطوف می کند ؟؟؟
.
- تبعاتِ ثانویه ی نکوهشِ علامه قزوینی از شیوه های رایج و پیشینِ نقد و جدل و بحث در حیطه ی ادب و اندیشه ( در نامه ی ٢٩ ؛ ٢ نوامبر ۱٩٢۵ ) ، چه بود ؟؟؟
.
و بسیاری پرسش ها و بحث های بیشتر ، در : " ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
#احسان_نعمت_اللهی
#شعر
#کارگاه_شعر
#درسگفتار_شعر
#مدرسه_شعر
#یک_قرن_شعر
#نقد_شعر
#پژوهش_شعر
#پژوهش_هنر
#فلسفه_هنر
#فصلنامه_داستان_شیراز
#بخش_تخصصی_تحلیل_و_نقد_شعر
#مدرسه_داستان_نویسی_و_شعر_حیرت
علامه #محمد_قزوینی
علامه #سید_حسن_تقی_زاده
#محمد_علی_جمالزاده
#ایرج_افشار
#احسان_نعمت‌اللهی
پروژه ی تئوری - عملیِ" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
¤
( اشاره : بخش اول )
در مردادماهِ ۱٣۵٣ خورشیدی ؛ به کوششِ ایرج افشار ( توسطِ سازمانِ انتشارات جاویدان ) ؛ مجموعه ای از نامه های علامه محمد قزوینی به علامه سید حسن تقی زاده ؛ تحتِ عنوانِ { نامه های قزوینی به تقی زاده ( ۱٩۱٢ تا ۱٩٣٩ ) } ، منتشر گردید.
فارغ از ارزش هایِ ادبی - فرهنگی - تاریخیِ این " ۵۴ " نامه و نیز طرحِ مباحثِ مبسوطِ در خلالِ این مکاتبات ، آن چه اهمیتِ این اثر را دوچندان می کند ؛ پرسش هایی ست که از خلالِ بحث های علامه قزوینی ، به ذهنِ مخاطبِ موشکاف و نکته سنج می رسد ؛ بی آن که ایشان ؛ هدفِ طرح این مباحث را داشته باشد ... به تاریخِ مکاتبات ؛ توجه کنید : دهه ی انتهایی قرن پیشین و دهه ابتدایی قرنِ حاضر
¤
بخشی از پرسش هایِ طرح شده توسط نگارنده ی این سطرها ، در حاشیه ی " نامه های قزوینی به تقی زاده " ؛ که دریچه ای به فرآیندِ مدرنیسم در شعر فارسی میدانم و بخشی از بحث در بسترِ درسگفتارهای شعر :
- زبانِ مسخ شده ی مشروطه ( به زعمِ علامه محمد قزوینی / در نامه ی شماره ۶ ؛ به تاریخِ ۱۱ ژوئیه ۱٩٢۰ ) ، چگونه زمینه سازِ تلاش های تازه در جهتِ تحولِ شعر فارسی ، گردید ؟؟؟
.
- کتابِ " تاریخ روابط روس با ایران " ( اثرِ تحقیقیِ " محمد علی جمالزاده " ، به سالِ ۱٣۴۰ هجری قَمَری ، برلَن ) ، واجدِ چه ویژگی هایی بود که به زعم علامه محمد قروینی ( در نامه ی شماره ۵ ، به تاریخِ ۱۴ ژوئنِ ۱٩٢۰ ) ، در حکمِ گذار از " تساهل و تسامح و درویشی و شل انگاری و سهل انگاری و سطحی نگریِ " در امرِ پژوهش ، به " درجه ی والایی از تبحر و تعمق و تدقیق و موشکافی " ؛ بود ؟؟؟
.
- اشاره ی علامه قزوینی به ارجاعِ " تاریخِ سیستان " ( نامه شماره ٢٢ ، ۱۰ فوریه ۱٩٢۴ ) به متقدم دانستنِ " ابونواس اهوازی " در سرایشِ شعرِ ᐸ شعرپارسی > ( و نه صرفأ عاشقانه های عربی ) نسبت به دیگر شاعرانِ پارسی سرا ، ما را به تعمق بیشتر در کدام ویژگی های شعرِ ابونواس اهوازی ؛ معطوف می کند ؟؟؟
.
- تبعاتِ ثانویه ی نکوهشِ علامه قزوینی از شیوه های رایج و پیشینِ نقد و جدل و بحث در حیطه ی ادب و اندیشه ( در نامه ی ٢٩ ؛ ٢ نوامبر ۱٩٢۵ ) ، چه بود ؟؟؟
.
و بسیاری پرسش ها و بحث های بیشتر ، در : " ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
#احسان_نعمت_اللهی
#شعر
#کارگاه_شعر
#درسگفتار_شعر
#مدرسه_شعر
#یک_قرن_شعر
#نقد_شعر
#پژوهش_شعر
#پژوهش_هنر
#فلسفه_هنر
#فصلنامه_داستان_شیراز
#بخش_تخصصی_تحلیل_و_نقد_شعر
#مدرسه_داستان_نویسی_و_شعر_حیرت
علامه #محمد_قزوینی
علامه #سید_حسن_تقی_زاده
#محمد_علی_جمالزاده
#ایرج_افشار
#احسان_نعمت‌اللهی
Telegram
attach 📎
Forwarded from اتچ بات
Ehsan Nematollahi:
پروژه ی تئوری - عملیِ" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
¤
( اشاره هایی به سرفصل های درسگفتارهای کارگاه شعر : بخش سوم ) ¤
شعرِ اجرایی / Performance Poetry :
مطمئنن نمی توان بدونِ شناختِ مولفه های لازم در ذاتِ هنر اجرایی؛ به این حیطه گام نهاد .
ذاتِ پرفورمنس؛ ورای آن زبان های تصویری بود که اگر بخواهیم مثال یدالله رویایی و شعر حجم را به مثابه ی قیاس بیاوریم، می توان گفت که آن گونه روایت ( به زعمِ فرامرز سلیمانی : آن شبکه ی بلوری ) ؛ بستری ساختاری برای این اتفاق را ؛ نداشت .
آن چه که به زعم بنده علاوه بر عناصر آکادمیکِ اجرایی؛ سبب شد که شعر خانم دکتر " لیلی گله داران " را مستعدِ " اجرا " یی شدن کند ؛ از همان مجموعه ی اول ایشان (مخروط سیاه) بطور غیر مستقیم؛ اتفاق افتاد ... که همانا تلاش شاعر بود ، برای خلقِ فرم های متکثرِ زبانی بود، و نگاهی به شدت ابژکتیو و مستحیل شده در پدیدارها .
در شعر اجرایی ؛ نقش دو مولفه ی : (۱) زبانیّت و (٢) روایت ؛ بسیار پر رنگتر از عناصر دراماتیک در متن؛ نمود پیدا می کند : روایتی که گاهأ به دور از زمینه های فرهنگیِ ارجاعات، و با سیلانِ های منفک از روند روایی ؛ گویی که خود را با مخاطب، بر پایه ی توافقی نانوشته با یک " مرجعِ مقتدرِ کُنش گرِ سوبژکتیو " ؛ به عرصه ی ارائه و اجرا، رسانده .
و اینجاست که واریاسیون های روایی (یا دگرگشت ها) و چگونگی به هم ریزشِ قواعد بنیادینِ، به شکلی که منجر به بیانِ فرازبانی (خود بسنده) شود، دیگر تنها آن کلیّت دلالت گرِ مندرج در متن را؛ پوشش نداده و خطابه هایی که لازمه ی ارتباطِ منطقی شنونده و ارائه دهنده ی روایت ( در منطق ارتباطِ یاکوبسنی روایت ) باشد؛ شعر را مستعد به کنش های اجرایی، میکند ... آن هم در بسترِ روایت هایی که به شدت مبتنی بر کنش های فعال کاراکترها بوده، و به موازاتِ نریشن های ذهنِ راوی ... بی آن که بتوان بطور مستقیم؛ بر فضای دراماتیزه شده ی روایت و نقش این مولفه ها بر کنش های روایی؛ پای فشاری مستقیم داشت .
و بسیاری پرسش ها و بحث های بیشتر ، در :
" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
#احسان_نعمت_اللهی
#شعر
#کارگاه_شعر
#درسگفتار_شعر
#مدرسه_شعر
#یک_قرن_شعر
#نقد_شعر
#پژوهش_شعر
#پژوهش_هنر
#فلسفه_هنر
#فصلنامه_داستان_شیراز
#بخش_تخصصی_تحلیل_و_نقد_شعر
#مدرسه_داستان_نویسی_و_شعر_حیرت
#هنر_اجرایی
#شعر_اجرایی
#Performance_Art
#Performance_Poetry
#Jerome_Rothenberg
#David_Antin
#Hedwig_Gorski
پروژه ی تئوری - عملیِ" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
¤
( اشاره هایی به سرفصل های درسگفتارهای کارگاه شعر : بخش سوم ) ¤
شعرِ اجرایی / Performance Poetry :
مطمئنن نمی توان بدونِ شناختِ مولفه های لازم در ذاتِ هنر اجرایی؛ به این حیطه گام نهاد .
ذاتِ پرفورمنس؛ ورای آن زبان های تصویری بود که اگر بخواهیم مثال یدالله رویایی و شعر حجم را به مثابه ی قیاس بیاوریم، می توان گفت که آن گونه روایت ( به زعمِ فرامرز سلیمانی : آن شبکه ی بلوری ) ؛ بستری ساختاری برای این اتفاق را ؛ نداشت .
آن چه که به زعم بنده علاوه بر عناصر آکادمیکِ اجرایی؛ سبب شد که شعر خانم دکتر " لیلی گله داران " را مستعدِ " اجرا " یی شدن کند ؛ از همان مجموعه ی اول ایشان (مخروط سیاه) بطور غیر مستقیم؛ اتفاق افتاد ... که همانا تلاش شاعر بود ، برای خلقِ فرم های متکثرِ زبانی بود، و نگاهی به شدت ابژکتیو و مستحیل شده در پدیدارها .
در شعر اجرایی ؛ نقش دو مولفه ی : (۱) زبانیّت و (٢) روایت ؛ بسیار پر رنگتر از عناصر دراماتیک در متن؛ نمود پیدا می کند : روایتی که گاهأ به دور از زمینه های فرهنگیِ ارجاعات، و با سیلانِ های منفک از روند روایی ؛ گویی که خود را با مخاطب، بر پایه ی توافقی نانوشته با یک " مرجعِ مقتدرِ کُنش گرِ سوبژکتیو " ؛ به عرصه ی ارائه و اجرا، رسانده .
و اینجاست که واریاسیون های روایی (یا دگرگشت ها) و چگونگی به هم ریزشِ قواعد بنیادینِ، به شکلی که منجر به بیانِ فرازبانی (خود بسنده) شود، دیگر تنها آن کلیّت دلالت گرِ مندرج در متن را؛ پوشش نداده و خطابه هایی که لازمه ی ارتباطِ منطقی شنونده و ارائه دهنده ی روایت ( در منطق ارتباطِ یاکوبسنی روایت ) باشد؛ شعر را مستعد به کنش های اجرایی، میکند ... آن هم در بسترِ روایت هایی که به شدت مبتنی بر کنش های فعال کاراکترها بوده، و به موازاتِ نریشن های ذهنِ راوی ... بی آن که بتوان بطور مستقیم؛ بر فضای دراماتیزه شده ی روایت و نقش این مولفه ها بر کنش های روایی؛ پای فشاری مستقیم داشت .
و بسیاری پرسش ها و بحث های بیشتر ، در :
" ۱٢٩٧ تا ۱٣٩٧ : یک قرن ..."
( درسگفتارهای شعرِ معاصر / کارگاه شعر )
#احسان_نعمت_اللهی
#شعر
#کارگاه_شعر
#درسگفتار_شعر
#مدرسه_شعر
#یک_قرن_شعر
#نقد_شعر
#پژوهش_شعر
#پژوهش_هنر
#فلسفه_هنر
#فصلنامه_داستان_شیراز
#بخش_تخصصی_تحلیل_و_نقد_شعر
#مدرسه_داستان_نویسی_و_شعر_حیرت
#هنر_اجرایی
#شعر_اجرایی
#Performance_Art
#Performance_Poetry
#Jerome_Rothenberg
#David_Antin
#Hedwig_Gorski
Telegram
attach 📎