بسیاری از دانشمندان و علاقه‌مندان به فنآوری عقیده دارند که
روزی تواناییِ درمانِ مرگ را به دست خواهیم آورد.
ژنتیک انسان اصلاح و بهینه می‌شود. نانوروبات‌هایی خواهیم ساخت که هر چیزی که زندگیِ ما را از نظر پزشکی به خطر بیاندازد، شناسایی و ریشه‌کن می‌کنند.
زیست‌فناوری ما را قادر خواهد ساخت که جسم خود را دائما تعمیر و جایگزین کنیم،
بنابراین به ما اجازه می‌دهد عمر ابدی داشته باشیم.
مثل فیلم‌های علمی تخیلی به نظر می‌رسد؛
اما بعضی‌ها عقیده دارند که در همین نسل به آن دست خواهیم یافت.
فکر از بین بردنِ احتمالِ مرگ، غلبه بر شکنندگی بیولوژیکی‌مان، و تسکین دادنِ همه دردها، در ظاهر به شدت هیجان انگیز است.
اما به نظر می تواند در عمل یک فاجعه‌‌ی روانی باشد.
اولا اگر مرگ را از بین ببرید، یعنی دقایقِ عمر دیگر کمیاب نیستند، و اگر کمیابیِ دقایق عمر را از بین ببرید، دیگر نمی‌توانید برایشان ارزشی مشخص کنید.
همه چیز در برابرِ وقت و توجه شما به یک اندازه خوب یا بد و با ارزش یا بی‌ارزش خواهد بود؛
چون بی‌نهایت وقت و توجه در اختیار دارید. می‌توانید صدها سال وقت صرف تماشای یک برنامه‌ی تلویزیونی کنید و مهم نباشد.
می‌توانید بگذارید روابط‌تان نابود شوند و فروبپاشند؛ چون این آدم‌‌ها که همیشه خواهند بود.
پس چرا زحمتِ درست کردن رابطه را به خودتان بدهید؟!
می‌توانید هر افراط و انحرافی را با گفتنِ «خوب قرار نیست من رو بکشه» توجیه کنید و انجامش دهید.
مرگ از نظر روانی اهمیت دارد؛ چون به زندگی بها می‌بخشد.
حالا چیزی برای از دست دادن وجود دارد.
نمی‌توانید ارزش چیزی را بفهمید، مگر آنکه احتمالِ از دست‌دادنِ آن را تجربه کنید.
#مارک_منسن
روزی تواناییِ درمانِ مرگ را به دست خواهیم آورد.
ژنتیک انسان اصلاح و بهینه می‌شود. نانوروبات‌هایی خواهیم ساخت که هر چیزی که زندگیِ ما را از نظر پزشکی به خطر بیاندازد، شناسایی و ریشه‌کن می‌کنند.
زیست‌فناوری ما را قادر خواهد ساخت که جسم خود را دائما تعمیر و جایگزین کنیم،
بنابراین به ما اجازه می‌دهد عمر ابدی داشته باشیم.
مثل فیلم‌های علمی تخیلی به نظر می‌رسد؛
اما بعضی‌ها عقیده دارند که در همین نسل به آن دست خواهیم یافت.
فکر از بین بردنِ احتمالِ مرگ، غلبه بر شکنندگی بیولوژیکی‌مان، و تسکین دادنِ همه دردها، در ظاهر به شدت هیجان انگیز است.
اما به نظر می تواند در عمل یک فاجعه‌‌ی روانی باشد.
اولا اگر مرگ را از بین ببرید، یعنی دقایقِ عمر دیگر کمیاب نیستند، و اگر کمیابیِ دقایق عمر را از بین ببرید، دیگر نمی‌توانید برایشان ارزشی مشخص کنید.
همه چیز در برابرِ وقت و توجه شما به یک اندازه خوب یا بد و با ارزش یا بی‌ارزش خواهد بود؛
چون بی‌نهایت وقت و توجه در اختیار دارید. می‌توانید صدها سال وقت صرف تماشای یک برنامه‌ی تلویزیونی کنید و مهم نباشد.
می‌توانید بگذارید روابط‌تان نابود شوند و فروبپاشند؛ چون این آدم‌‌ها که همیشه خواهند بود.
پس چرا زحمتِ درست کردن رابطه را به خودتان بدهید؟!
می‌توانید هر افراط و انحرافی را با گفتنِ «خوب قرار نیست من رو بکشه» توجیه کنید و انجامش دهید.
مرگ از نظر روانی اهمیت دارد؛ چون به زندگی بها می‌بخشد.
حالا چیزی برای از دست دادن وجود دارد.
نمی‌توانید ارزش چیزی را بفهمید، مگر آنکه احتمالِ از دست‌دادنِ آن را تجربه کنید.
#مارک_منسن
قهرمان بودن، یعنی توانایی فراخوانی امید؛ آن هم در جایی که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن کردنِ دنیایی تاریک. یعنی نشان دادن وجود دنیایی بهتر؛ نه آن جهان بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلا نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد. یعنی در شرایطی قرار بگیریم که به نظر می‌رسد همه چیز کاملا به فنا رفته، اما هر طور شده شرایط را به سمتِ بهبود پیش ببریم.
شجاعت امری رایج است. انعطاف‌پذیری هم امری رایج است. اما قهرمان بودن، یکی رویِ فلسفی دارد. قهرمان، چرایی بزرگ مطرح می‌کند، آرمان و اعتقادی خارق‌العاده که در هر شرایطی استوار باقی می‌ماند. برای همین است که امروزه به لحاظِ فرهنگی این طور تشنه‌ی قهرمانیم: لزوما نه به این دلیل که مشکلاتِ زیادی وجود دارد، بلکه به این دلیل که ما به وضوح، آن "چرا"یی که محرکِ نسل‌های قبلی بود را از یاد برده‌ایم.
ما فرهنگی هستیم که به صلح، رفاه و وسایل تزئینی کاپوت ماشین نیاز نداریم. ما فرهنگی هستیم که به چیزی بی‌ثبات‌تر از این‌ها نیاز داریم.
ما مردم و فرهنگی هستیم که به امید نیاز داریم.
#مارک_منسن
شجاعت امری رایج است. انعطاف‌پذیری هم امری رایج است. اما قهرمان بودن، یکی رویِ فلسفی دارد. قهرمان، چرایی بزرگ مطرح می‌کند، آرمان و اعتقادی خارق‌العاده که در هر شرایطی استوار باقی می‌ماند. برای همین است که امروزه به لحاظِ فرهنگی این طور تشنه‌ی قهرمانیم: لزوما نه به این دلیل که مشکلاتِ زیادی وجود دارد، بلکه به این دلیل که ما به وضوح، آن "چرا"یی که محرکِ نسل‌های قبلی بود را از یاد برده‌ایم.
ما فرهنگی هستیم که به صلح، رفاه و وسایل تزئینی کاپوت ماشین نیاز نداریم. ما فرهنگی هستیم که به چیزی بی‌ثبات‌تر از این‌ها نیاز داریم.
ما مردم و فرهنگی هستیم که به امید نیاز داریم.
#مارک_منسن