تاریخ پر هست از فجایع و جنایات بشری که ریشه مذهبی یا ایدئولوژی داشتن
ولی چرا ؟
واقعیت این هست که بر خلاف باور انسانها
تعالی چیزی بیرونی نیست که کسب بشه
تعالی مثل یک شعله اتش درونی هست که از درون شروع میشه و بعد از اینکه در درون به رشد رسید نمود بیرونی پیدا میکنه .
و این رشد انتخابی هست . شما باید انتخاب کنید . ..
مثل شعور یا مهربانی . اینها چیزی نیستند که بشه به کسی اون ها رو داد .
تنها میشه اونها رو ترغیب کرد به داشتنش ولی در نهایت یک تصمیم فردی هست .
این شعله درونی هم دلیل کارها .
و هم راهنمای انسان هست .
و برای کسی که از درون در حال تعالی هست معیار .. وجود دلیلی بیرونی نیست .
حتی اگر باور داشته باشه که مرگ پایان همه چیز هست باز هم در راه تعالی حرکت خواهد کرد .
حتی اگر بگن خدایی هست که تو رو به جهنم میفرسته اگر خوب باشی
حتی اگر تمام جامعه اطرافش راهی جداگانه رو طی کنه .
در این مرحله شما هیچ کار خوبی انجام نمیدید مگر اینکه خود واقعیتون بخواید
اجباری در انجامش وجود نداره .
ولی در مذاهب همه چیز بیرونی و با دلیل هست
یعنی شما عملی انجام میدید که دستور داده شد
تا به سرزمینی برید که لذت کامل در انتظارتون باشه و همچنین از عذاب و شکنجه های دهشتناک خدا در امان باشید .
خدایی که برای اونها بیشتر شبیه یک هیولای بیمار شکنجه گر و بیرحم هست .
یک انسان بد ذات با هیچ مذهب و ایدئولوژی ای متعالی نخواهد شد
بلکه کاملا برعکس
سرکوب خواسته های درونی باعث ایجاد بیماریهای شدید روانی میشه
و این سرخوردگیها و بیماریها بصورت آزار و اذیت و کشتار انسانها و موجودات دیگه نمود پیدا میکند .
دلیل این هست که شما کاری رو انجام میدید که ناخوداگاه شما در حال ازار دیدن هست
چون با ذات شما هماهنگ نیست .. گرچه ذهن آگاه شما اون رو توجیه میکنه اما وجود شما ازش رنج میکشه .
کسی که مذهب یا ایدئولوژی اون رو از زیبا بودن و شاد بودن بر حذر میکنه
و ساده ترین موضوعات رو براش شرم اور و پلید جلوه میده .
سرخورده و سرشار از عقده میشه
و دیدن سرخوشی و راحتی و آزادی دیگران اون رو خشمگین میکنه .
چون درونی سرشار از نفرت عقده حسادت و حسرت داره .
این افراد دنبال راهکارهای مبتنی بر مذهب برای آزار و اذیت و کشتن دیگران هستن .
همون ضرب المثل معروف که میگه
دیگی که برای من نجوشه میخوام سر سگ توش بجوشه ...
وقتی من سرشار از عقده سرخوردگی . رنج و محدودیت هستم و نمیتونم شاد و راحت زندگی کنم پس بقیه هم نباید بتونن ...
چه کسی دنبال انسانیت و خوبی هست ؟
وقتی به شما بگن قتل و شکنجه پاداش بهشت داره چه تعداد از ادمهای معتقد از فرمان خداشون سرپیچی میکنن ؟
ایا خوبی و مهربانی رو انتخاب میکنن ؟ یا بهشت رو ..
تاریخ متاسفانه گواه این هست که انسانها در اکثریت مطلق دنبال خوبی نیستند تنها دنبال منفعت و سود هستن .
که بعد مرگ به بهشت رویایی برن . ولو به قیمت کشتار و شکنجه و ازار دیگران ..
و این متاسفانه مکتوب تاریخ هست .
#a_f
ولی چرا ؟
واقعیت این هست که بر خلاف باور انسانها
تعالی چیزی بیرونی نیست که کسب بشه
تعالی مثل یک شعله اتش درونی هست که از درون شروع میشه و بعد از اینکه در درون به رشد رسید نمود بیرونی پیدا میکنه .
و این رشد انتخابی هست . شما باید انتخاب کنید . ..
مثل شعور یا مهربانی . اینها چیزی نیستند که بشه به کسی اون ها رو داد .
تنها میشه اونها رو ترغیب کرد به داشتنش ولی در نهایت یک تصمیم فردی هست .
این شعله درونی هم دلیل کارها .
و هم راهنمای انسان هست .
و برای کسی که از درون در حال تعالی هست معیار .. وجود دلیلی بیرونی نیست .
حتی اگر باور داشته باشه که مرگ پایان همه چیز هست باز هم در راه تعالی حرکت خواهد کرد .
حتی اگر بگن خدایی هست که تو رو به جهنم میفرسته اگر خوب باشی
حتی اگر تمام جامعه اطرافش راهی جداگانه رو طی کنه .
در این مرحله شما هیچ کار خوبی انجام نمیدید مگر اینکه خود واقعیتون بخواید
اجباری در انجامش وجود نداره .
ولی در مذاهب همه چیز بیرونی و با دلیل هست
یعنی شما عملی انجام میدید که دستور داده شد
تا به سرزمینی برید که لذت کامل در انتظارتون باشه و همچنین از عذاب و شکنجه های دهشتناک خدا در امان باشید .
خدایی که برای اونها بیشتر شبیه یک هیولای بیمار شکنجه گر و بیرحم هست .
یک انسان بد ذات با هیچ مذهب و ایدئولوژی ای متعالی نخواهد شد
بلکه کاملا برعکس
سرکوب خواسته های درونی باعث ایجاد بیماریهای شدید روانی میشه
و این سرخوردگیها و بیماریها بصورت آزار و اذیت و کشتار انسانها و موجودات دیگه نمود پیدا میکند .
دلیل این هست که شما کاری رو انجام میدید که ناخوداگاه شما در حال ازار دیدن هست
چون با ذات شما هماهنگ نیست .. گرچه ذهن آگاه شما اون رو توجیه میکنه اما وجود شما ازش رنج میکشه .
کسی که مذهب یا ایدئولوژی اون رو از زیبا بودن و شاد بودن بر حذر میکنه
و ساده ترین موضوعات رو براش شرم اور و پلید جلوه میده .
سرخورده و سرشار از عقده میشه
و دیدن سرخوشی و راحتی و آزادی دیگران اون رو خشمگین میکنه .
چون درونی سرشار از نفرت عقده حسادت و حسرت داره .
این افراد دنبال راهکارهای مبتنی بر مذهب برای آزار و اذیت و کشتن دیگران هستن .
همون ضرب المثل معروف که میگه
دیگی که برای من نجوشه میخوام سر سگ توش بجوشه ...
وقتی من سرشار از عقده سرخوردگی . رنج و محدودیت هستم و نمیتونم شاد و راحت زندگی کنم پس بقیه هم نباید بتونن ...
چه کسی دنبال انسانیت و خوبی هست ؟
وقتی به شما بگن قتل و شکنجه پاداش بهشت داره چه تعداد از ادمهای معتقد از فرمان خداشون سرپیچی میکنن ؟
ایا خوبی و مهربانی رو انتخاب میکنن ؟ یا بهشت رو ..
تاریخ متاسفانه گواه این هست که انسانها در اکثریت مطلق دنبال خوبی نیستند تنها دنبال منفعت و سود هستن .
که بعد مرگ به بهشت رویایی برن . ولو به قیمت کشتار و شکنجه و ازار دیگران ..
و این متاسفانه مکتوب تاریخ هست .
#a_f
پیر مرد تنهایی را دیدم که پائین کوهی نشسته بود و به کوه مینگریست .
پرسیدم چه میکنی
گفت
همراهی داشتم . به من گفت مرا از کوه بالا بکش تا وقت پائین آمدن در کنارت راه بروم . و همراهت باشم باقی عمر ..
مکثی کرد
پرسیدم خوب تو چه کردی ؟
گفت هیچ . با حسرت نشستم و رفتنش را نظاره کردم .
پرسیدم چرا ؟
گفت مردی که در مشقت و رنج تنها با کوه بجنگد برای داشتن کسی در کنارش ..
از مرگ هم تنها تر است .
گفتم خوب اینطور که تنها شدی ؟
گفت از اول هم تنها بودم فقط خودم نمیدانستم . ..
آن زمان فهمیدم تنهایم که دیدم حاضر نیست همراهم بجنگد و در مشقت افتد .
دانستم این تنها کوهی نیست که مجبورم تنها آن را فتح کنم ...
دیگر هیچ نپرسیدم
و آن پیرمرد غریب هنوز هم به کوه مینگریست ....
کوهی که هر روز و هرماه بزرگتر و بزرگتر شد .
و من با خود گفتم ..
چه پیرمردهای غریبی که در دامنه های کوههای بلند از همراهانشان جداشده اند ...
و چه کوه هایی که منتظر دلتنگ کردن مردی غریبند ......
و من اینک خود آن پیرمرد غریب
#a_f
پرسیدم چه میکنی
گفت
همراهی داشتم . به من گفت مرا از کوه بالا بکش تا وقت پائین آمدن در کنارت راه بروم . و همراهت باشم باقی عمر ..
مکثی کرد
پرسیدم خوب تو چه کردی ؟
گفت هیچ . با حسرت نشستم و رفتنش را نظاره کردم .
پرسیدم چرا ؟
گفت مردی که در مشقت و رنج تنها با کوه بجنگد برای داشتن کسی در کنارش ..
از مرگ هم تنها تر است .
گفتم خوب اینطور که تنها شدی ؟
گفت از اول هم تنها بودم فقط خودم نمیدانستم . ..
آن زمان فهمیدم تنهایم که دیدم حاضر نیست همراهم بجنگد و در مشقت افتد .
دانستم این تنها کوهی نیست که مجبورم تنها آن را فتح کنم ...
دیگر هیچ نپرسیدم
و آن پیرمرد غریب هنوز هم به کوه مینگریست ....
کوهی که هر روز و هرماه بزرگتر و بزرگتر شد .
و من با خود گفتم ..
چه پیرمردهای غریبی که در دامنه های کوههای بلند از همراهانشان جداشده اند ...
و چه کوه هایی که منتظر دلتنگ کردن مردی غریبند ......
و من اینک خود آن پیرمرد غریب
#a_f