گاه آنچه و آن کس که از همه بیشتر به ما نزدیک تر است را نمی بینیم تا او را از دست بدهیم....و بعد متوجه میشویم چه چیزی و چه کسی را از دست داده ایم...پیش از مرثیه برای از دست داده هایمان سعی کنیم قدر داشته هایمان را بدانیم چرا که هرگز مانندشان در زندگی تکرار نخواهد شد.
اگر کسی را دوست میداری او را آزاد بگذار....اگر تو را بخواهد کنار تو خواهد آمد و با تو خواهد ماند....اگر نه که حتما از درک درون شما عاجز بوده...هر کسی لیاقت دیدن روشنایی درون شما را ندارد...تنها آنکه می ماند و می آید عظمت دوست داشتن شما را درک کرده است