بسم الله الرحمن الرحیم

بیاناتی در باره نماز از حضرت استاد اعلی الله مقامه

درنماز عجله کردن ، در نماز حلاوت نماز را نداشتن که زودتر تمام شود ، خلاص بشویم ، به زور خواندن چون تکلیف است و دل این طرف و آن طرف رفتنش ، یکی صورت آن ســـویی دارد و آن این است که خــدا راه نمی دهد ، ردّ مـــی کند ، فعــلاً مـن و شـما بـدون تعـــارف شُبهـــه ای ندارم که وضــعمان همین است.
برای این مصیبت یک چیز آسانی بگویم ، البته حلّ مشکل به صورت اساسی ، تزکیه و سلوک و تطهیر باطن را در پیش گرفتن است ، ولی به قول معروف چاره ی جزیی است که وقتی به نماز می ایستید ، فوری شروع به نماز نکنید ، بین اقامه و نماز یا قبل از شروع اذان و اقامه ، لحظاتی با دردمندی به خدا متوجه باشید که در محضر او هستید ، توجه یک کسی که مُجرم است و شرمنده ، که خدایا مرا با گناهانم ، با خطاهایم ، با آن طغیانم ، با فسادم ، با عصیانم ، با جرائمم مؤاخذه نکن ، عفو بکن ، مُجرم و شرمنده ام ، مرا رد نکن ، از محضر خودت بهره ای به من برسان ، در نمازی که می ایستم مرا طَرد نکن ، آن وقت این دعا را تکمیل بکنید با قسم دادن خدا به محمّد و آل محمّد صلوات الله و سلامُه علیهم اجمعین ، آن وقت شــــروع کنیـد.

#بیانات
https://t.me/shojaee_org

بسم الله الرحمن الرحیم

... در « عالم اَلست » یا «روز ازل » که موطن قرب و حضور است، انسان با شهود وجه کریم ربوبی ، و جمال و جلال بی نهایت او ، به نحوی که در وهم نگنجد، و در تصور نیاید، مجذوب وجه او و جمال و جلال او شد و عشق بر انسان حاکم گشت.

به اقتضای عشق و انجذاب سخت، و به حکم غلیان محبّت و هیمان آن، به زبان آمد و عشق خود را اظهار کرد و گفت: معبود من!
تویی محبوب من؛ مذکور من؛ مطلوب من؛ و مطاع من.
در حالی که سخت مجذوب بود گفت:
معبود من!
با تو عهد می کنم که غیر تو را نخواهم؛ غیر تو را یاد نکنم؛ غیر تو را طلب نکنم؛ غیر تو را اطاعت نبرم؛ و در این راه هر سختی را به جان می خرم و به عهد خود وفا می کنم.

و گفت:
چگونه می شود از تو روی برگردانم؟ دل به غیر تو بدهم؟ غیر تو را یاد کنم؟ غیر تو را طلب کنم؟ و از غیر تو اطاعت کنم؟

به حکم عشق و جوشش آن متذکّر این شد که نکند استغنای جناب معبود پیش آید و او را کنار بزند و به آنچه در وهم نگنجد گرفتار آید؟!

لذا گفت: پروردگار من!
با تضرّع و فقر از تو می خواهم به بندگی خود، قبولم بفرمایی؛ از جوار خود دورم نگردانی؛ محرومم نکنی؛ به آتش فراق خود گرفتارم نسازی؛ و به آتش سخط خود عقوبتم نفرمایی و مرا در جهنّم طرد خود قرارم ندهی.

آنچه در دل مضطرب و پریشان و در دل خائف و نگران داشت به زبان آورد و به تضرّع پرداخت که تفصیل گفتنی های آن مجال مناسب خود را می طلبد آنهم گفتنی های آن و ناگفتنی ها هم ناگفتنی است و اهل آن را می خواهد و رسیدنی های آن هم مخصوص صاحبان آن است...
#بیانات
t.me/shojaee_org