در ادامه مبحث قضاوت باز هم از جمله کارل گوستاو یونگ کمک می گیریم.
یونگ گفته :
وقتی کسی درباره دیگری قضاوت می کند،بیش از آنکه او را معرفی کند،مشغول معرفی خودش است.

اما ببینیم از زوایه تحلیل رفتار متقابل چطور میشه این جمله رو تایید کرد.

پیش از این به جایگاه قضاوت در ساختار شخصیتی اشاره کردیم.اون حالت شخصیتی ما که هنگام قضاوت کردن فعال میشه حالت شخصیتی #والده.می دونیم که محتویات والد شامل ضبطهایی ست که از لحظه تولد شروع شده و تا آخر عمر ادامه داره.و این فرآیند، ناآگاهانه به قصد ایجاد امنیت برای کودک درون انجام میشه(اگر مطالب پیشین صفحه رو کامل مطالعه کرده باشید در این زمینه صحبت شده)

پس وقتی که ما در حال قضاوت شخصی دیگر هستیم در واقع محتویات حالت شخصیتی والد خودمون رو به اشکال مختلف از جمله فرافکنی به طرف مقابل نسبت میدیم.

مثال:

در مهمانی حضور دارید و فردی رو می بینید با لباسی خاص و متفاوت که شما خوشتون نمیاد.ممکنه این جملات رو با خودتون یا به دوستتون که کنار شما نشسته بگید.

ایکبیری رو نگاه کن...خجالت نمی کشه...معلوم نیست کجا بزرگ شده...این چیه پوشیده؟و ...

این یعنی چی؟
یعنی در حالت شخصیتی والد شما، ضبطی اتفاق افتاده که لباس خوب لباسیه که فلان شرایط رو داشته باشه و ...

در همین مثال #بالغ می تونه اینطور برخورد کنه:
واسم جالبه بدونم چی شده که این نحوه پوشش رو انتخاب کرده؟فلانی! به نظرت لباسش برای اینجا مناسبه؟در هر صورت به من ارتباطی پیدا نمی کنه...خب می گفتی...

پس وقتی ما داریم کسی رو مورد قضاوت به مفهوم رایج قرار میدیم مبنای قضاوت واقعیت نیست،بلکه حالت شخصیتی والد ماست که در درون ماست و با بروز اون بخشی از خودمون رو به نمایش گذاشتیم.

دیدیم که از دید تحلیل رفتار متقابل جمله یونگ به درستی تایید میشه.
شما نظرتون چیه؟
موافقید؟

#آموزشی_تحلیلی
#روان_کوک
@TA9Gram

☝☝☝☝
قبل از هر چیز از تمام دوستانی که در پست قبلی نظراتشون رو با من در میون گذاشتند تشکر می کنم و متوجه شدم که مخاطبان این صفحه افرادی کارشناس در این حوزه هستند که باعث افتخاره و خوشحالم که از دوستان چیزهای زیادی یاد می گیرم.

اما قصد دارم خیلی ساده و با استفاده از مفاهیم رایج در تحلیل رفتار متقابل به این موارد پاسخ بدم.تاکید می کنم اکثر دوستان در قسمت نظرات پست قبل به درستی به مواردی اشاره کردند و اینجا من فقط جمع بندی می کنم.

چرا ما دوست نداریم مورد قضاوت قرار بگیریم؟

وقتی فردی،دیگری را مورد قضاوت قرار می ده ، از حالت شخصیتی #والد (آنچنان که در پستهای قبل به تفصیل گفته شده) و از وضعیت "من خوبم،تو خوب نیستی" طرف مقابل را محکوم می کنه و مشخصا فردی که مورد قضاوت قرار می گیره نا خواسته در وضعیت "من خوب نیستم،تو خوبی" قرار میگیره که این وضعیت احساس نا خوشایندی را در حالت شخصیتی #کودک ایجاد می کنه.پس ما هیچ وقت دوست نداریم با قضاوت شدن این حال بد رو تجربه کنیم.

چرا ما دیگران رو قضاوت می کنیم؟

وقتی واژه قضاوت رو در لغتنامه جستجو می کنیم به این می رسیم:
حکم کردن بین دو یا چند نفر.
وقتی طرف مقابل رو قضاوت می کنیم در واقع انگار داریم بین اون و خودمون حکم می کنیم و تقلایی است برای برنده کردن خود و بازنده کردن دیگری.

وقتی من اصرار دارم فردی رو قضاوت کنم یا همونطور که در بالا اشاره شد در وضعیت "من خوبم،تو خوب نیستی" قرار بگیرم،در واقع من از پیش در رقابتی بابت خوب بودن با دیگران هستم و گویی چون از درون و در ناخودآگاه احساس خوب بودن ندارم،از پیش در این رقابت خود را باخته ام و قضاوت تقلایی است برای اینکه شاید به خودم و دیگران نشون بدم و اثبات کنم که نه،من خوبم و این دیگران هستند که خوب نیستند.
فردی که از درون باور به خوب بودن خود داشته باشه لزومی نداره که بخواد مدام این رو به خودش و دیگران یادآوری کنه.

جمع بندی مبحث قضاوت:

در نهایت به نظر می رسه تنها راه کاستن از قضاوت،یادآوری این احساسه:
من به خودی خود خوبم و نیاری نیست این رو به کسی یادآوری کنم.
لازم به تاکیده که باید تفاوت قائل شد بین مفهوم قضاوت و بازخورد که در این مورد در آینده صحبت خواهیم کرد.

سپاس از همرایتون.
لطفا نظرتون رو با من در میون بذارید.
#میرعمادی #آموزشی_تحلیلی
#روان_کوک
@TA9Gram