Kërkuesi i diturisë duhet që ta shfrytëzojë moshën e tij më të frytshme dhe rininë e tij për kërkimin e diturisë dhe nuk duhet të mashtrohet me vonesë dhe me shpresë të
kotë për ardhmëri të mirë, sepse ai nuk mund ta kthej kohën (e cila i kalon) dhe as që ta kompenzojë.
Ai duhet të largojë të gjitha dëshirat dhe epshet të cilat ia humbin kohën, si pasojë e të cilave krijohen pengesa që pengojnë nga arritja e diturisë.
Kërkuesi i diturisë është i obliguar të investojë përpjekjen dhe seriozitetin e tij në kërkimin e diturisë.
Prandaj dijetarët tanë të vjetër largoheshin nga familjet e tyre dhe nga vendlindjet e tyre, sepse kur mendja është e ndarë (fokusohet në shumë gjëra) atëherë nuk mund ta ndjek realitetin dhe hollësitë e diturisë, se me të vërtet Allahu nuk bëri në gjoksin e njeriut dy zemra.
Dituria nuk të jepet pjesërisht, përderisa nuk jep prej vetes plotësisht.