حالِ خرابت را خریدارم؛ غمت چند؟
ویرانه ات را می خرم؛ ارگِ بمت چند؟

پائیزم و درگیر با طبعی مه آلود
فصلِ بهار و غنچه ها و شبنمت چند؟

اشکالِ کار اینجاست، ما فرقی نکردیم
ته مانده ی سیبِ جنابِ آدمت چند؟

در حدّ فهمم نیست چون منصور باشم
اما به روی نخل، حالِ میثمت چند؟

می خواستی قدری بسوزم در هوایت؟
حالا تمامِ حجمِ آبِ زمزمت چند؟

رختِ سیاه آویختی بر خانه ی خود
شاید تو هم غرقِ عزایی؛ ماتمت چند؟

تا کی تحمل می کنی کردارِ ما را؟
حالِ خرابت را خریدارم؛ غمت چند؟
@mohsenjamei
#علیرضا_رنجبر

رگبارِ واژه هاست، ولی واژه ها کم است
دیوان برای گفتن از این ماجرا کم است

شیرینِ عصر ما شده ای، آفرین به تو!
هر چند وصفِ چشمِ تو را مرحبا کم است

آن بیکرانه را به چه باید کنم شبیه؟
هفت آسمان مقابلِ چشمِ شما کم است

گفتی بلا به دور و شده وردِ هر شبم
در کاسه ی شکسته ی قلبم بلا کم است

تن های خسته از غمِ تنها شدن شدیم
در کشورم، « من » و « تو » زیاد است و « ما » کم است

آشی نخورده ایم و در آتش نشسته ایم
زخمی که پر شد از نمکِ افترا کم است؟

باشد قرار و وعده ی مان روزِ واپسین
دنیا برای عاشقیِ ما فضا کم است
@mohsenjamei
#علیرضا_رنجبر

یوسف! به بارگاهِ زلیخا خوش آمدی
مجنون! به خوابِ حضرتِ لیلا خوش آمدی

بویِ وصال می رسد از کارگاهِ عشق
آدم! به کامجوییِ حوا خوش آمدی

هموار شد رسیدنِ عاشق به مقصدش
ای رودِ بی قرار! به دریا خوش آمدی

پائیز رفت و کرسیِ عشاق پا گرفت
سیب و انار هست؛ به یلدا خوش آمدی...

اوهام بود آنچه نوشتیم و خوانده اید
نوزادِ ناگزیر! به دنیا خوش آمدی

@mohsenjamei
#علیرضا_رنجبر

گفته بودی: به کسی دل ندهی، حتی من
آنکه یک لحظه نکرد از غمِ تو پروا، من

آنکه با علم به تقدیرِ سیاهش، یک شب_
دل به دریا زد و شد دیده ی او دریا، من

تو شدی شمعِ شبِ جمعِ رقیبان اما_
چه کسی بعدِ غمِ عشقِ تو شد تنها؟؛ من

مثل پروانه، در این معرکه با شوقِ تمام_
عاشقانه، چه کسی سوخت پرش؟ تو یا من؟

همه خواندند غزلهای مرا الا تو
همه گفتند در او نیست وفا الا من

هر چه گفتی همه انجام شد، الا اینکه
گفته بودی: به کسی دل ندهی، حتی من...
@mohsenjamei
#علیرضا_رنجبر