عزاداری روستای ما نیازمند تحول است
روستای ما روزگاری قلب تپنده‌ای برای عزاداری‌های پرشور و خالصانه بود؛ جایی که سینه‌زنی‌هایش آسمان را می‌لرزاند و نوحه‌هایش از دل برمی‌خاست و بر دل می‌نشست. اما امروز، غبار بی‌توجهی و نبود مدیریت بر این آیین‌های مقدس نشسته است. مراسمی که زمانی کانون اشک و عشق بود، حالا رونق گذشته را ندارد، و مردمِ وفادار، که عمری با جان و دل در این سوگواری‌ها حاضر می‌شدند، ناچار به روستاهای همسایه و یا شهر پناه می‌برند تا آن حرارت معنوی را در هیئت‌های دیگر جست‌وجو کنند.
*چرا این اتفاق افتاد؟
- نبود برنامه‌ریزی منظم و تقسیم‌کار درست میان دست‌اندرکاران
- تکرار یکنواخت مراسم بدون نوآوری و جذابیت‌های جدید
- کم‌رنگ شدن مشارکت جوانان و نبود فضایی برای ایده‌های تازه
- بی‌توجهی به حفظ اصالت مراسم در عین به‌روزرسانی آن
*راه حل چیست؟
۱. تشکیل گروه برنامه‌ریزی متعهد:
باید هیئتی از افراد دلسوز و فعال تشکیل شود تا با تقسیم وظایف، مراسم را ساماندهی کند.
۲.احیای نوحه‌ها و مداحی‌های بومی: استفاده از ذاکران محلی و اشعار آئینی که خاص روستای ماست.
۳. جذب نسل جوان: دادن مسئولیت به جوانان برای طراحی بخش‌های جدید مانند نمایش‌های نمادین یا مداحی‌های گروهی.
۴. تبلیغات و دعوت گسترده: استفاده از ظرفیت فضای مجازی و اطلاع‌رسانی عمومی برای ترغیب بیشتر مردم.
۵. حفظ اصالت در کنار نوآوری: نباید سنت‌ها را فراموش کنیم، اما می‌توان با حفظ روحیه‌ی عزاداری، روش‌های اجرا را متنوع کرد.
*عزاداری روستای ما، هویت ماست*
اگر امروز دست به کار نشویم، فردا چیزی برای حفظ کردن باقی نخواهد ماند. این مراسم، تنها یک آیین نیست؛ یادگار پدران ما و میراثی برای فرزندانمان است. بیایید با همدلی و غیرت، عزاداری‌هایمان را از این رخوت نجات دهیم و دوباره روستایمان را به کانون عشق و اشک بر امام حسین (ع) تبدیل کنیم.
@Jazanir
روستای ما روزگاری قلب تپنده‌ای برای عزاداری‌های پرشور و خالصانه بود؛ جایی که سینه‌زنی‌هایش آسمان را می‌لرزاند و نوحه‌هایش از دل برمی‌خاست و بر دل می‌نشست. اما امروز، غبار بی‌توجهی و نبود مدیریت بر این آیین‌های مقدس نشسته است. مراسمی که زمانی کانون اشک و عشق بود، حالا رونق گذشته را ندارد، و مردمِ وفادار، که عمری با جان و دل در این سوگواری‌ها حاضر می‌شدند، ناچار به روستاهای همسایه و یا شهر پناه می‌برند تا آن حرارت معنوی را در هیئت‌های دیگر جست‌وجو کنند.
*چرا این اتفاق افتاد؟
- نبود برنامه‌ریزی منظم و تقسیم‌کار درست میان دست‌اندرکاران
- تکرار یکنواخت مراسم بدون نوآوری و جذابیت‌های جدید
- کم‌رنگ شدن مشارکت جوانان و نبود فضایی برای ایده‌های تازه
- بی‌توجهی به حفظ اصالت مراسم در عین به‌روزرسانی آن
*راه حل چیست؟
۱. تشکیل گروه برنامه‌ریزی متعهد:
باید هیئتی از افراد دلسوز و فعال تشکیل شود تا با تقسیم وظایف، مراسم را ساماندهی کند.
۲.احیای نوحه‌ها و مداحی‌های بومی: استفاده از ذاکران محلی و اشعار آئینی که خاص روستای ماست.
۳. جذب نسل جوان: دادن مسئولیت به جوانان برای طراحی بخش‌های جدید مانند نمایش‌های نمادین یا مداحی‌های گروهی.
۴. تبلیغات و دعوت گسترده: استفاده از ظرفیت فضای مجازی و اطلاع‌رسانی عمومی برای ترغیب بیشتر مردم.
۵. حفظ اصالت در کنار نوآوری: نباید سنت‌ها را فراموش کنیم، اما می‌توان با حفظ روحیه‌ی عزاداری، روش‌های اجرا را متنوع کرد.
*عزاداری روستای ما، هویت ماست*
اگر امروز دست به کار نشویم، فردا چیزی برای حفظ کردن باقی نخواهد ماند. این مراسم، تنها یک آیین نیست؛ یادگار پدران ما و میراثی برای فرزندانمان است. بیایید با همدلی و غیرت، عزاداری‌هایمان را از این رخوت نجات دهیم و دوباره روستایمان را به کانون عشق و اشک بر امام حسین (ع) تبدیل کنیم.
@Jazanir