🔶گزارش گاردین از وضعیت زنان در روز سقوط کابل

حالا باید تمام چیزهایی را که به دست آورده‌ایم بسوزانیم. زنی می‌گوید: صبح یکشنبه به کلاس درسم در دانشگاه رفتم. گروهی از زنان در حال فرار از خوابگاه بودند. پرسیدم: چه اتفاقی افتاده است؟ یکی از آنها گفت: پلیس در حال تخلیه‌ی خوابگاه دانشجویان زن است، چون طالبان وارد کابل شده‌اند و زنانی را که برقع ندارند مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. همه می‌خواستیم به سمت خانه برویم اما نمی‌توانسیم از حمل و نقل عمومی استفاده کنیم. راننده‌ها ما را سوار اتومبیل‌های خود نمی‌کردند، چون نمی‌خواستید مسئوولیت حضور یک زن در اتومبیل خود را به عهده بگیرند. این وضعیت برای زنانی که اهل کابل نبودند و این که اکنون باید به کجا بروند بسیار بدتر بود.

🔸همه‌ی این‌ها همزمان با حضور مردانی در اطراف زنان و دختران بود که وحشت و ترس آن‌ها را به تمسخر گرفته بودند و می‌خندیدند. یکی از مردان می‌گوید: به خانه برگرد و برقع خود را بپوش. دیگری می‌گوید: امروز آخرین روز حضور شما در خیابان است. نفر سوم نیز گفت: من می‌توانم در یک روز با چهار نفر از شما ازدواج کنم. با تعطیل شدن ادارات دولتی، خواهرم کیلومترها دویده است تا به خانه برسد. او می‌گوید: من کامپیوتر شخصی‌ام را که چهار سال با رنج زیادی به مردم و جامعه خدمت کرده بود، امروز خاموش کردم. با چشمانی پر از اشک میز کارم را ترک کردم، با همکارانم خداحافظی کردم، می‌دانستم که امروز آخرین روزی است که می‌توانم کار کنم.

🔸من به طور همزمان دو مقطع تحصیلی را در دو دانشگاه خوب گذراندم. قرار بود در ماه نوامبر از دانشگاه آمریکایی افغانستان و دانشگاه کابل فارغ التحصیل شوم، امروز همه چیز زندگی، یک آن از مقابل چشمانم عبور کرد. من شبانه‌روز کار کردم تا به فردی که امروز هستم تبدیل شوم. امروز صبح وقتی که به خانه رسیدم، اولین کاری که من و خواهرانم انجام دادیم پنهان کردن تمام مدارک‌، گواهینامه‌ها و شناسنامه‌هایمان بود. اتفاق ویرانگری بود. چرا باید چیزهایی را که به آن افتخار می‌کنیم پنهان کنیم؟ دیگر ما در افغانستان اجازه نداریم به عنوان یک فرد از مردم شناخته شویم.

🔸به عنوان یک زن احساس می‌کنم، قربانی یک جنگ سیاسی شده‌ام که مردان آن را آغاز کرده‌اند. احساس کردم دیگر نمی‌توانم با صدای بلند بخندم. دیگر نمی‌توانم موزیک مورد علاقه‌ام را گوش کنم. دیگر نمی‌توانم در کافه‌ای که دوست داشتم، دوستانم را ببینم. دیگر نمی‌توانم لباس زرد بپوشم یا رژ صورتی استفاده کنم. دیگر حق کار کردن ندارم. دیگر نمی‌توانم رشته دانشگاهی را که سالها برای آن زحمت کشیده‌ام به پایان برسانم.

🔸دوست داشتم به ناخن‌هایم برسم. امروز وقتی داشتم به خانه می‌رسیدم نگاهی به سالن زیبایی که قبلا برای مانیکور ناخن‌هایم می‌رفتم انداختم، تمام تصاویر زیبایی که جلوی سالن با آن تزیین شده بود، همگی یک شبه سفید شده بودند. تا جایی که در اطرافم می‌دیدم، صورت‌های زشت مردان و زنان ترسیده بود. چهره‌های زشت مردانی که از زنان بیزار هستند. نمی‌خواهند که آنان تحصیل کنند و شغل و آزادی داشته باشند. ویران‌گرانه ترین تصویر، مردانی بودند که به جای آن که در کنار ما بایستند ما را مسخره می‌کردند و از وحشت ما خوشحال بودند. آنها در کنار طالبان هستند چون قدرت بیشتری از این پس به آنها خواهد داد. زنان افغان برای آزادی‌های اندکی که به دست آوردند فداکاری‌های زیادی انجام دادند. به عنوان کسی که پدر و مادرش را از دست داده است برای پرداخت هزینه‌های تحصیلم فرش می‌بافتم. با مشکلات مالی زیادی روبرو بودم، در عین حال امید زیادی به آینده داشتم. انتظار نداشتم همه چیز به این صورت به پایان برسد.



ادامه مطلب

#بلوچستان
#کاشان
#شادگان
# کردستان
#قم
#کابل
#افغانستان
#اعتراضات_سراسری
#اعتصابات_سراسری
#شورای_گذار
#شورای_مدیریت_گذار

@irantc_official
@irantc_backup

🔶بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران پیرامون ضرورت گسترش جنبش‌های اعتراضی علیه طالبان

در بخش مهمی از بیانیه می‌خوانیم:

در چند روز گذشته جریان ضد انسانی طالبان با چراغ سبز کشورهای منطقه و قدرتهای بزرگ جهانی، حکومت کشور افغانستان را در دست گرفت.

🔸نام مردم افغانستان با واژه‌ی آوارگی قرین است. این آوارگیِ میلیونها مردم افغان در ایران و در سایر نقاط جهان از تبعات دوران حکومت همین طالبان تا بیست سال پیش و پس از آن نیز تحت تأثیر کُشتار گسترده مردم توسط جانیان باقیمانده از حکومت طالبان بوده است.


🔸قدرت گیری طالبان در افغانستان برای ارتجاع این کشور و دیگر دول ضد انسانی منطقه، به مانند نعمتی آسمانی است و برای دولت‌های جنایتکار غربی بمثابه ابزاری برای به‌ مُحاق بردن نقش و اراده مردم در مسیر تلاش برای تغییر مناسبات سیاسی و اجتماعی در این جوامع است، تا در خلأ اراده‌ی آزادیخواهانه مردم به راحتی بتوانند حکومت‌های منطقه را همانگونه که میخواهند کنترل کرده یا جابجا کنند.

🔸اکنون و با استیلای طالبان بر افغانستان، فارغ از اینکه شکل دولت آتی آن کشور چه باشد، دورِ تازه‌ای از جنایات و به بردگی کشاندنِ مردم افغانستان و خون پاشیدن به هرگونه آزادیخواهی و سرکوب جنبش‌های نوپای اجتماعی شکل خواهد گرفت.

🔸با توجه به‌ ماهیت ضد انسانی دول منطقه و گرایش قدرت‌های بزرگ جهانی برای حفظ و تقویت جریانات ارتجاعی همچون طالبان، آنچه ضرورت می‌یابد تقویت جنبش‌های آزادیخواهانه، برابری‌طلبانه، استثمارستیز و استبدادستیز در هر یک از این جوامع، بخصوص در افغانستان و گسترش اتحاد و همبستگی مبارزات مردم این کشورها علیه هم حکومت‌های ضدانسانی و قرون وسطایی مستقر در منطقه و هم قدرت‌های جنایتکار جهانی است.

🔸از این‌رو و در وهله‌ی اول جنبش‌های کارگری در کشورهای منطقه باید سازوکاری تدارک ببینند که مبارزات مطالبه‌گرانه‌ی خود را بطور همبسته و متحدانه به پیش ببرند و همچنین با اتحاد گسترده با سایر جنبش‌های اعتراضی و اجتماعی در کل کشورهای منطقه، جامعه را علیه بختک استثمار و استبداد سازمان دهند.

اتحادیه آزاد کارگران ایران – ۲۶ مردادماه ۱۴۰۰


#قوچان
#سراوان
#سیرجان
#افغانستان
#طالبان
#کابل
#من_هم_خوزستانی‌ام
#اعتراضات_سراسری
#اعتصابات_سراسری
#شورای_گذار
#شورای_مدیریت_گذار

@irantc_official
@irantc_backup