چیزها در نظر ما رنگی اند چون چشم داریم، اما چه تعداد صفت های دیگر می شد به آنها بدهیم اگر صدها حس داشتیم؟

درجستجوی زمان از دست رفته
نویسنده: مارسل پروست
مترجم: مهدی سحابی
ناشر: نشر مرکز

در ردیف ایستاده از چپ به راست ژاک لاکان، سیسیل الوارد (نقاش و همسر سالوادور دالی)، پی یر روردی (شاعر مشهور مکتب سوررئالیسم)، لوییس لیرز (مشهورترین گالری دار پاریس در آن سال‌ها)، پابلو پیکاسو، ولنتینو هوگو (نقاش و هنرمند) و سیمون دوبوار ایستاده‌اند. در ردیف پایین هم بزرگان ادبی دیگری کنار هم نشسته‌اند: ژان پل سارتر، آلبر کامو، میشل لیری (نویسنده سوررئالیست و قوم نگار)، ژان آبیر (قوم نگار). این عکس تکرار ناشدنی همنشینی جماعتی بود که هر یک نقش عمده ای در تغییر جهان داشتند.این عکس درست بعد از اتمام نمایشنامه سوررئالیستی پیکاسو در پاریس گرفته شده است. این جمع دوستان مورد علاقه پیکاسو بودند که نظرشان برای پابلو مهم بود و جزو نخستین نفرات بودند که آثارش را می دیدند و نظر می دادند.

نکته ی دیگری هم که وجود دارد دوست بودن ژان پل سارتر و آلبر کامو هست که بعد ها به دلیل اختلافات این دو بر سر جنگ الجزایز به یک جنگ قلمی تبدیل شد و آن ها دیگر تا پایان عمر همدیگر را ندیدند...

اگر چه هنر مدرن در مقابل هنر سنتى قرار دارد،اين نيز صادق است که هنر مدرن توسط هنر سنتى تحريک شد و پرورش يافت.ابتدا بايد پيشفرض بگيريم که هر دوى اينها حقيقتا اشکال هنر هستند و اينکه آنها به همديگر متعلق اند.اين مطلب صرفا به اين معنا نيست که هيچ هنرمند معاصرى به طور ممکن نمى تواند خلاقيت هاى جسورانه اش را بدون آشنايى با زبان سنتى هنر به پيش ببرد،بلکه مسئله صرفا اين است ما که هنر را پيوسته تجربه مى کنيم با همبودى و همزيستى گذشته و حال مواجه هستيم،اين صرفا وضعيتى نيست که در آن خودمان را مى يابيم،آنگاه که در يک موزه از تالارى به تالار ديگر مى رويم يا وقتى که که چه بسا با اکراه در يک کنسرت با موسيقى مدرن يا با نمايش هاى مدرن در تئاتر يا حتى با باز توليدهاى(reproduction) مدرن هنر کلاسيکى مواجه مى شويم.ما همواره در اين وضعيت قرار داريم.در زندگى هر روزه مان پيوسته از طريق همبودى گذشته و آينده پيش مى رويم(گادامر.هنر.بازى .نماد.فستيوال.ص 90.91)
يکى از دغدغه هاى مهم گادامر چه در اين کتاب چه در کتابهاى ديگرش،دست کم آنطور که به ترجمه در آمده،همپيوندى عناصر حال با گذشته است،و آنچه پياپيش هنرمند بشارتش را در آيندهوخواهد داد،به اين دليل که گادامر تاريخ را تاريخ دگرگونى مى خواند.در مقاله "افلاطون و شاعران" که پيشتر در مجله ارغنون که تيم ترجمه فرهاد پور و اباذرى و ديگران کار ترجمه اش را بر عهده داشتند،خوانده ايم که بارها بر زبان گادامر آمده بود که تاريخ گفتگوى گذشته و حال و آينده است.به اين معنا که گادامر هيچ رخداد عارض شده را به عنوان جريانى پرتاب شده از ناکجايى در تاريخ نمى داند،بلکه براى هر رخدادى پشتوانه ى تاريخى اى را در نظر دارد،از همين قرار است که او از آرخه حرف مى زند و سرچشمه ها را مى جويد،اين منظر به نوعى به خواننده هشدار مى دهد،از تکه پاره خوانى ها خود را بر حذر دارد،تا به قدر کوشش بتواند قرائتى درست از سير انديشه در حوزه هاى مختلف داشته باشد.

هنرفقط با بازتولید آگاهانه ی تناقضات و تضادهای واقعیت می تواند، واقعیت از دست رفته ی سمبول را بدان بازگرداند. هنرمند به منزله ی بخشی از واقعیت نمی تواند نسبت به ماهیت تاریخی روزگار خود بیگانه و بی اعتنا باشد، زیرا نتیجه ی چنین تصویری، جدایی معنا از واقعیت و انهدام سمبول هاست. در جهانی که از بی معنایی، پراکندگی و تناقضات درونی رنج می برد، ارائه حرکت به سمت رئالیسم نه فقط با سادگی و ساده گرایی سازگار نیست، بلکه بر عکس، زبان سمبولیک هنر فقط با پیچیده تر شدن می تواند قدرت بیانی خود را باز یابد و افزایش پیچیدگی نیز به معنای پذیرش و تجربه ی تناقضات است، نه رفع آن ها به کمک کلیتی ذهنی.
از بودلر تا استیون
شعر مدرن، ص79
مراد فرهادپور

نمایشگاه نقاشی اساتیدکرمان
5الی 10شهریور ماه
ساعت بازدید 17-20
آبنوس 5پلاک 28نگارخانه هومهر
30%ازفروش به انجمن خیریه حمایت ازبیماران مبتلابه سرطان یاس کرمان اهدامیشود.

تشریف فرمایی معاونت محترم هنری جناب آقای جوشایی به نگارخانه هومهر درپی دیدار با استاد گرامی جناب آقای یزدانپناه و جلسه قبل از نمایشگاه زیسته ها بامدیر داخلی هومهرجناب آقای حاکمی