وینیکات اصطلاح جالب «مادر رضایت‌بخش» را برای توصیف یکی از کارکردهای مادرانه ابداع کرد. این کارکرد عبارت است از تامین نیازهای کودک به‌قدری که او زندگی را خوب شروع کند. مادر رضایت‌بخش آن‌چه را کودک در روابطش با مادر در یک دوره از رشد خود نیاز دارد، به قدر کافی فراهم می‌آورد. او متناسب با نیازهای متغیر کودکش خود را دگرگون و سازگار می‌کند، تا آن‌که به‌تدریج در میزان وابستگی کودک در حال رشد کاهشی به وجود می‌آید.

وینیکات برای تاکید بر دگرگونی‌هایی که از مادر انتظار می‌رود، اصطلاح «دلمشغولی مادرانه اولیه» را بر اشتغال خاطر مادر به نیازهای کودک که در آغاز همچون بخشی از خود به او به نظر می‌رسد، اطلاق می‌کند. نمو کودک با حصول مجدد استقلال مادر متناظر است. به‌تدریج و با رشد و نمو نوزاد، تغییراتی در روابط رخ می‌دهد، بدین شکل که هرقدر کودک مستقل‌تر می‌شود توقعاتش از مادر کاهش می‌یابد. مادر رضایت‌بخش در سازگاری موفقیت‌آمیز با نوزاد خود، احساس قدرت مطلق نوزاد را پاسخ می‌دهد و توهمات حسی او را به واقعیت بدل می‌کند.


این کار احساس قدرت مطلق را در نوزاد تقویت می‌کند و نوزاد کم‌کم وجود واقعیتی بیرونی را به تصور می‌آورد که جادویی و تحت کنترل او جلوه می‌کند. کم‌کم در نوزاد این ظرفیت شکل می‌گیرد که چیزی را که در دسترس است به شیوه‌ای جادویی احضار کند و مادر رضایت‌بخش نیز بایستی همچنان امکان چنین تجربه‌ای را که برای حس قدرت نارسیستیک نوزاد لازم است، برقرار نگه دارد. در این صورت نوزاد می‌تواند با خاطری آسوده از توهم خلاقیت و اختیار نامحدود لذت ببرد.

🌹