گاه‌ فرست غلامعلی کشانی

مرتضی مردیها و غفلتِ نوروزی! 👆
========================
مرتضی مردیها متفکری است بسیار قابل تامل، که در صورت لزوم می‌تواند مستقل و متفاوت ببیند و با جریانِ جاری هم‌نوا نشود. این خود بزرگْ نعمتی است.
از روی بعضی از اندیشه‌های منتشر‌شده‌اش می‌توان گفت او -درست یا نادرستـ محافظه‌کاری سنجیده و معترض به سُنّتِ "نگاه چپ‌گرا و مدینه‌فاضله‌ای" است. مُتِعَرّض است به انتظارِ بیش از حد (با معیارِ خود) از مجموعه‌ای به اسم دولت و حکومت . او ما را بیشتر به خود می‌خواند؛ و به نقدِ نگاه خود به "خود و دیگران".

در نوشته‌ی پر تاملِ نوروز، می‌بینیم که ما را به غفلتِ موقتی فرا می‌خواند، اما یاد نمی‌کند که خیام هم تقریبا همین راه حل را جلوی پای‌مان می‌گذارد، -اما از روی عمل‌گراییِ ناگزیر- راهِ خوش‌باشیِ همیشگی و نه فقط نوروزی را.
========================
مرتضی مردیها و غفلت نوروزی!
بسیاری از چیزها در این دنیا به درد این می‌خورد که بعضی سوال‌های مپرس را کمتر بپرسیم و به زیر و زبر برخی اسرار مگو زیاد ورنرویم.‌ حالا فرقی هم‌ نمی‌کند که راجع به اسرار لم‌یزل و لایزال باشد یا افسانهٔ شاهزاده و گدا. مسائل فلسفی یا مسائل اجتماعی یا مسائل عاطفی، مهم ‌این است که فکرکردن زیاد به برخی از آنها بی‌شباهت به تقلا در تالاب نیست. هست چیزهایی که نمی‌دانیم و نخواهیم هم دانست؛ چیزهایی هم‌هست که می‌خواهیم و نیل به آن نتوانیم؛ چیزهایی را خوش نمی‌داریم و گریز و پرهیز از آن را نمی‌یاریم و راه تغییر و بهبود آن را نمی‌دانیم.
البته فراوان است چیزهایی که هم می‌دانیم، هم می‌توانیم و هم بهبودی و بهروزی در کار آن می‌کنیم؛ نکنیم چه‌کنیم؟ باری، به سختی‌ها زیاده فکر نباید کرد و چندوچون نباید نمود و اعتراض و انتقاد به زمین و آسمان را از جایی غلاف اندرباید.
نوروز نیرومندتر پوششی است که به این غفلت مقدس مدد می‌کند.
با دست توسل به انواع خدعه و اقسام خرافه، چند روزی چنان می‌کند که لبخندها را جدی بگیریم و به غم‌ها نیشخند زنیم و رنج‌ها را ریشخند کنیم. برخی به یادمان می‌آورند که در نوروز هم‌ جهان سربار از غم و رنج است، باری از این همه واقعیت و حقیقت چه حاصل؟ نوروز زنگ تفریحی است که کوته‌زمانی رقم مغلطه بر درس و دفتر می‌کشد. متانتِ آن‌همه حقایق عبوس را در جیغ‌وجارها و بازیگوشی‌های نوجوانانه به بازی می‌گیرد.‌ نوروز دیوارهای خشت و خاک را به آب و سبزه، به آبی و سبز زیور می‌کند. مضحکه نگوییم که عید ما روزی است که چنین و چنان باشد، آ‌ن نشود. عید ما همین‌ نوروز است‌ که روی پوسته جهان بیضوی آن‌طور که دوست می‌داریم نقاشی می‌کنیم. نماد نوروز ماهی تُنگ است، و در آن درسی دادرس است: زندگی اگر جز چرخیدن‌های مکرر و آب آب کردن چیز دیگری نیست، باید با حافظه کوتاه به مصاف آن رفت. سخت است، باری تا می‌شود بکوشیم در کار فراموشی خاطره‌ها، که بدش بد است چون بد بوده و خوبش هم بد است چون دیگر نیست.
برای پیش‌باز نوروز رفتن، فقدان درد و رنج لازم ‌نیست؛ که اگر رنج‌ نبود نوروز برای چه بود. رنجه‌ها و صدمه‌های سترگ را هیچ رفویی یارای دربایست نیست، باری برای بقیه نامرادی‌ها اکسیری کارامد است. بسا که رویِ زردِ غم را زرین کند.
به پیشباز نوروز برویم.‌ تمام آیین‌ها‌ی آن را احترام کنیم. با نوروز از عمق زندگی به سطح آن بگریزیم. سیاست و خبر و چنین رفت و چنان خواهد شد را دو-سه هفته محبوسِ بین‌الهلالین کنیم. با مشروط نکردن شادی و لذت، تمرین زندگی کنیم:
goo.gl/imrKRr
و پرسش هایی جدی از مرتضی مردیها در همین مورد در روزنامه همشهری:

goo.gl/X6P8wD

t.me/mardihamorteza I t.me/gahferestghkeshani

Facebook

See posts, photos and more on Facebook.

734 viewsGholamali Keshani, edited 15:04