امتداد

✅خانه‌های جنگ زده تن‌های زخمی/روایت مادر و دختر ساکن کوچه پنجم خیابان صابونچی تهران که زیر آوار ماندند

✍🏻هم‌میهن-نسیم سلطان‌بیگی: یکشنبه ۲۵ خردادماه بود که خانه بر سرشان آوار شد. خانه‌ای در خیابان پنجم خیابان صابونچی. «ما در حال زندگی معمولی بودیم که یک‌باره انفجار رخ داد. دود بود و تاریکی و آتش و خاک. گاز هم بود که نمی‌شد نفس کشید. همه درگیر و دربه‌در شدیم. خدا به داد همه مردم برسد.» جان مادر سحر را یک مرد موتورسوار رهگذر نجات داده و دوست دارد دوباره او را ببیند: «تا آخرین لحظه با من ماند. آتش جلویمان بود ولی او مرا ترک نکرد و کنار من ماند. هرگز او را فراموش نمی‌کنم.»

🔹سحر و مادرش این روزها ساکن خانه یکی از دوستان‌شان در لواسان‌اند اما خانه آنها به طور کامل تخریب شده و دیگر نمی‌توانند به آنجا برگردند. ماشین سحر هم زیر آوار مانده و وسیله‌ای برای جابه‌جایی ندارند. خسارت خانه‌ و ماشین را هنوز معلوم نیست چه نهادی و چگونه می‌خواهد پرداخت کند. بنیاد مسکن و ستاد مدیریت بحران به خانه آنها آمدند و فرم‌هایی پر کردند و گفتند، با آنها تماس خواهند گرفت.

🔹مادر سحر از روز شروع جنگ می‌گفت، در خانه خودش راحت است. به همین دلیل هم سحر به همراه دو گربه‌اش به خانه مادرش که در طبقه همکف بود و حیاط داشت، رفته است. فکر می‌کردند اینها مزیت‌هایی برای امن‌تر بودن است. آنها تصور می‌کردند برای منزل مسکونی‌شان اتفاقی نمی‌افتد، وقتی خاله و پسرخاله‌اش همان روز با آنها تماس می‌گیرند که همراه‌شان به هشتگرد بروند، می‌گویند در خانه می‌مانند.

🔹نیم ساعت بعد، حدود ساعت سه‌ونیم بعدازظهر، خانه آوار می‌شود. مادرش روی مبلی نشسته بود که در یک کنج و زیر سه ستون اصلی خانه پشت به دیوار است. کمی قبل آنها ناهار خورده بودند و او تنها پنج دقیقه قبل موبایل‌اش را از شارژ کنده بود. در حال ارسال پیام به دوستانش بوده و مادرش در حال تماشای تلویزیون. گربه‌هایش در دوسویش خوابیده بودند که ناگهان صدای انفجاری از دور می‌آید. گربه‌ها از ترس می‌پرند و زیر میز می‌روند.

🔸چهره در چهره ترس

🔹سحر درنهایت تصمیم می‌گیرد خودش کاری بکند. چراغ‌قوه را روی بدن مادرش می‌گیرد و متوجه می‌شود پاهایش خونی شده است. می‌ترسد. مادرش زنی ۷۸ ساله، بیمار دیابتی است که وزن بالایی دارد و به‌تازگی زانوهایش را جراحی کرده است. پیرهن مادرش را بالا می‌زند اما زخمی نمی‌بیند: «مادرم با دست مرا نشان می‌داد و جیغ می‌کشید.» چراغ قوه را به‌سمت خودش برگرداند و دید تمام پیراهنش خونی است: «من اصلاً درد را حس نکرده بودم. نگاه کردم و متوجه شدم از ران پایم خون به بیرون فواره می‌زند.»

🔹بوی گاز بیشتر و بیشتر می‌شود و او از تصور اینکه آنها ممکن است در آتش بسوزند، به‌ مرز استیصال رسیده است: «فوبیای من مرگ با آتش است و آرزو می‌کردم کاش چیزی در سرم خورده بود، بیهوش شده بودم و سوختنم را نمی‌فهمیدم.» او دستمالی به مادرش می‌دهد و از او می‌خواهد فقط زمانی که نیاز دارد نفس بکشد. یکی از ملافه‌های روی مبل‌ را هم برمی‌دارد، می‌تکاند و روی سر مادرش می‌اندازد: «مادرم انقدر ترسیده بود که نمی‌توانست راه برود. اگر می‌توانست دنبال من می‌آمد.» سحر یک کیسه پارچه‌ای برمی‌دارد، دور پایش که لخت است، می‌کشد و به سمت در ورودی خانه می‌رود: «۱۰ سانتی‌متر ۱۰ سانتی‌متر جلو می‌رفتم. نمی‌دیدم پایم را روی چه چیزهایی می‌گذارم.» بعدتر که خانه را دیدند، دوستش از او پرسیده چطور از روی این همه شیشه‌خرده رد شده است. سحر سمت در ورودی می‌رود، اما دری وجود ندارد.

🔸متن کامل

#امتداد
@emtedadnet

هم‌میهن

خانه‌های جنگ زده تن‌های زخمی/روایت مادر و دختر ساکن کوچه پنجم خیابان صابونچی تهران که زیر آوار ماندند

یکشنبه ۲۵ خردادماه بود که خانه بر سرشان آوار شد. خانه‌ای در خیابان پنجم خیابان صابونچی.

😢12❤3👎2

2.47K views11:30